De kapitein drinkt bier, heel veel flesjes bier, ploep weer een flesje in het water. dit zei een van de toentertijd 11 jaar oude tweeling. Het is dus heel lang geleden, dat wij met een drieweekse vakantie op eigen kosten konden doen wat we wilden, op het eiland blijven of een korte vakantie op bv. een van de andere Nederlandse Antillen vieren. Ons gezin bestond uit vader Koos, moeder Aukje en 4 kinderen : Roel,Harmen en de tweeling Maarten en Evert.
Wij kozen een betaalbaar reisje uit: met de Antilia alle Nederlandse Antillen aandoen. De Antilia leek meer geschikt als een rivierboot, dan als een zeeboot die de sterke passaat wind moest kunnen doorstaan. In het begin van de reis was er geen vuiltje aan de lucht, maar hoe meer wij van Curacao richting Bovenwinden voeren, des te heviger ging ons scheepje te keer , de kinderen en ik waren niet zee ziek alleen Roel zo nu en dan 'n beetje, maar die arme echtgenoot van mij wel en heel erg. Nu rook het op de boot als er maaltijden gekookt werden heel vaak naar ranzige slaolie, hetgeen ook niet zo bevorderlijk was om zeeziekte te bedwingen, toen de oversteek naar de Bovenwinden voorbij was, kwam Koos wat bij. Zodra hij op Sint Maarten voet aan wal zette was bij hem de zeeziekte verdwenen, Sint Maarten 's nieuwe hotel was pas geopend door prinses Juliana,het hele hotel was met vlaggetjes versierd. Sint Maarten is het mooiste eiland van de Bovenwinden, Eustatius en Saba zijn zeer byzonder, op Saba leken de vrouwen allemaal op elkaar herinner ik me.
De meeste mannen op de kleine Antillen werken op de grotere eilanden, op de kleine Antillen kwam zo nu en dan een rechter uit Curacao langs om burenruzies te beslechten. Koos zag als een berg tegen de terugreis op, gelukkig ging de Antilia minder erg te keer op de terugweg , zodat al met al we nog heel lang konden napraten over een reis die al gauw de bijnaam kreeg "Ploep weer een flesje in het water".
Toen ik de titel schreef dacht ik<waar heb ik die zin meer gezien?> Bij Carmiggelt?Maar noch in zijn Oude mensen, noch in zijn De avond valt, kon ik deze zin als eenvan zijn stukjes vinden, dus zal die wel aan mijn eigen brein zijn ontsproten.Toch lietdat zinnetje me niet los, ik had het ergens gelezen vroeger.Omdat ik me toch nietzoveel meer herinnerde van "De avond valt" ben ik zijn stukjes weer gaan herlezenen ik genoot opnieuw van enkele meesterlijk gestelde zinnen, zoals<Te 'sGravenhage liep ik 's middags in een vermoeide straat een schemerig buurtcafe binnen dat nog maarnet ademde>En zowaar daar stond op blz.63"Bij Schiller op het Rembrandtplein dronk ikop het terras een kop koffie. Aan het belendende tafeltje zat een grijs echtpaar met ereoud te wezen. Zulke mensen zeggen niet veel meer tegen elkaar en denken vaag aan DINGEN DIE -helaas of gelukkig- VOORBIJ ZIJN".Ik gaf mijn geheugen meteen een 10."De avond valt" is volgens mij zijn laatste uitgave, hij schrijft als nawoord bij die uitgave<mijn dagelijkse rubriek in "Het Parool" heb ik begin Januari 1980 teruggebracht tot driestukken per week.Waarom?Omdat het mij niet geheel ontbreekt aan zelfkennis, ik besef,dat de avond valt .En na het herlezen van al zijn stukjes uit <de avond valt> kan ik hem alleen maar gelijk geven, het was een wijs besluit. Voorbij is voorbij .
Giateren zou dan het uitgestelde kinderfeest van kleindochter Yasmin plaats vinden , dat kon niet op haar verjaardagsdatum 31 december gevierd worden, want oudjaar is een onmogelijke datum voor zoiets. De plaats van het feest zou boven een supermarkt zijn, er waren boven zalen ,waarvan er een of meerdere voor feesten gebruikt konden worden, uiteraard tegen betaling. Het feest begon om zes uur, toen mijn zoon en ik om half zeven daar waren was het in de boven zaal waar het feest georganiseerd werd, al een herrie van belang, het eerste wat wij deden : de baby in zijn wagen meenemen naar een rustiger hoek, de baby trok zich overigens niets van het lawaai aan, lag heerlijk te slapen, maar zijn vader en ik vonden het lawaai van onder meer bowlingbaan en vele andere lawaai aktiviteiten waar kinderen dol op zijn iets te veel voor ons gehoor en zelfs in die meest rustige hoek hadden wij soms nog moeite om een rustig gesprek te kunnen voeren. "Tja" zei ik tegen mijn zoon<dat was in mijn jeugd heel anders, wij gingen ook naar een speeltuin, daar was dan een schommel en een wip en dat was het ongeveer, we kregen een glaasje limonade en een gebakje> Nu had mijn schoondochter er ook voor gezorgd, dat er weinig zoetigheid te vinden was aan de eettafel waar tegen het einde van het feest alle 16 kinderen plus sommige ouders zich verzamelden, er werd pizza gegeten , vruchtensap gedronken en tot slot was er nog een verantwoord stukje gebak. Toen we naar mijn flat terugreden zei Maarten, <we kunnen volgende keer het kinderfeest beter in de zomer geven, dan kunnen er tuin aktiviteiten georganiseerd worden, want dit is eens maar nooit weer!> "Eens en nooit weer "zeiden we ook, toen we enkele jaren geleden de kerstdagen in een hotel in de Sierra Nevada op grote hoogte vierden en we tengevolge daarvan heel slecht sliepen.
Altijd als ik in een tube tandpasta knijp herinner ik me een klein huisje op Brakkeput in Curacao, waar mensen wel eens een "get together" hielden, inplaats van thuis iedereen te moeten ontvangen, zo'n get together was ontspannender, omdat bij thuis uitnodigen sommige belangrijke mensen niet uitgesloten konden worden. Op een dergelijke get together kwam een van de vrienden uit het huisje met een tube tandpasta waarin ondeskundig geknepen was, niet netjes vanaf beneden, maar lukraak. Hij veroorzaakte de vereiste ontspanning, want de get together liep voor geen meter, er waren onbewuste spanningen die plotseling bewust waren geworden, er kwamen onderlinge jaloerse relaties naar buiten, er werd elkaar de wacht aangezegd, kortom het "gezelligheid kent geen tijd" werd vervangen door toekomstige echtscheidings procedures en om zo te horen werd het tafelzilver al verdeeld. Een vriendin riep:"Aukje I love you" hetgeen geen Lesbische verklaring was, maar een kreet van opluchting, omdat ze nu kon gaan scheiden. Nu wordt de soep nooit zo heet gegeten als zij opgediend wordt, zij bleek later de enige te zijn die een scheiding had doorgezet, de anderen schikten zich in hun lot, dat bij nader inzien toch niet zo'n verdrietig lot bleek te zijn en het leven ging weer gewoon door met alle aktiviteiten die het in een tropisch klimaat zo goed doen zwemmen, tennissen, golfen, de "cuba libre"- rum en coca cola-spoelde weer langs het keelgat. En natuurlijk met werken, want bij de Bataafse Petroleum Maatschappij later omgedoopt tot Shell werd heel hard gewerkt .Er werd in die tijd ook aan praktische liefdadigheid gedaan, bv. curacaose begaafde kinderen die in hun koenoekoe huisje thuis weinig rustige studieruimte hadden, konden bij sommige employe's thuis komen studeren,om zonder afleiding van de buurt waarin zij woondenzich op het HBS eindexamen te kunnen voorbereiden.
Hij was het niet eens met de vele tijd die ik aan de tweeling-baby's besteedde, eerst vond hij het erg leuk voor hem en zijn twee jaar oudere broer elk een baby om als die groter werd om op te passen , op een zondagochtend zei hij "En stuur ze nu maar terug!"
Harmen vond het wel heel leuk om als er in zijn woonbuurt geasfalteerd werd, precies daar te gaan spelen, de neger portier bracht hem een keer onder de teer terug "Hier is Uw zwarte zoon", waarop Harmen zei "Jij bent zelf zwart"
Harmen werd boos als ik hem Harmpie noemde."Ik heet geen Harmpie, ik heet HARMEN"
Harmen was op heel jonge leeftijd al leergierig, toen we bij de toko boodschappen deden, zag hij op de kassabon ook staan :min 2 procent, bij een bepaald bedrag werd er 2% van je rekening afgetrokken."Mamma wat betekent procent?" Dat hoef je nog niet te weten, je zit nog maar pas op de lagere school." Harmen hield het bonnetje , bleef er naar kijken en toen we met de boodachappen in de auto stapten zei hij :"Ik weet het al , procent betekent een honderdste"
Gisteren zag ik tot mijn groot genoegen Pauw en Witteman weer teruggekeerd op TV, ik was gewend geraakt aan mijn TV dagsluiting . Vanmorgen begon weer een zonovergoten dag, heel blij met mijn verhuizing nu al weer enkele jaren geleden naar Spanje en gelukkig kan ik weer even ergens blij om zijn. De zee klotst kalm voort, het waait wel zie ik aan de toldo's van het balcon, mijn buurvrouw heeft het moeilijk met haar alleen zijn , haar man is na een zware longkanker periode ,onlangs overleden ,zij zijn 40 jaar getrouwd geweest, als ik dit al eerder in mijn blog geschreven had , mijn excuses, mijn geheugen is ook niet meer wat het geweest is. Schrijf nu zelfs de gewoonste dingen op, bv. wat ik allemaal moet doen voor ik ga slapen, anders lig ik in bed en moet er weer een paar keer uit ,omdat ik ergens nog een vergeten licht zie branden of ik denk aan de keer dat ik de computer midden in de nacht wou gaan uitzetten-die stond inderdaad aan -en ik slaapdronken met een akelige klap op de tegelvloer belandde , een klap die me enkele weken een zeer pijnlijke knie opleverde. Ettelijke keren daarna ben ik nog mijn bed uitgegaan om te kijken of de computer wel uit was , natuurlijk was die dan uit. Dus nu ligt er een briefje op mijn bureau waarop staat wat ik allemaal doen moet voor het slapen gaan. Vroeger in Curacao vertelde ik elke avond een kinder verhaaltje voor het slapen gaan, ik verzon die ter plekke in de studio en die verhaaltjes gingen altijd over "wat Hansje nu weer gedaan had"Ik had hierbij een goed voorbeeld aan mijn eigen kroost."
Vandaag heb ik geen zin om een warme maaltijd voor mezelf klaar te maken, ik brunch maar met een gebakken ei. Toen het ei in het bakpannetje gleed was ik even terug in de ontbijtzaal van de "Nieuw Amsterdam",waar de steward ons op de eerste ontbijtochtend vroeg en hoe wilt U uw gebakken ei "sunny side up?" We waren met de tweeling van ongeveer 8 maanden in New York aan boord gegaan, de twee oudste kinderen waren met mijn moeder al met de K.N.S.M. naar Amsterdam vertrokken.Het was begin 1949 voor heel weinigen een vetpot en helaas ook niet voor de pas aangenomen Shell employe's, je moest je eerst maar eens werkend bewijzen dat je echt tot de Shell familie kon gaan behoren, alvorens je salaris verbeterde. Een pret dat we op Curacao hadden met al die nieuw uitgezondenen, je kon bij personeelszaken bonboekjes van 5 gulden kopen,waarmee je diverse Shell geneugten kon betalen, je zag ze later op je salaris afrekening terug. Benzine voor de auto en eten in het Shell restaurant ging dus altijd op de pof. In het begin van onze Curacao tijd heette de Shell nog Bataafse Petroleum Maatschappy.
Abuela huppekee noemde Yasmin me vanaf ongeveer haar tweede levensjaar, dat ik zo vaak huppekee zei had ik echt niet in de gaten gehad,ik ging er op letten en inderdaad als we naar elkaar een bal over de vloer rolden of kleine zachte sierbeestjes naar elkaar toegooiden zei ik vaak "een twee, huppekee",een nieuwe spelnaam was geboren en er werd een nieuwe spelregel toegevoegd, we mochten pas een sierbeestje naar elkaar toegooien als er eerst luid en duidelijk HUPPEKEE was geroepen. Als ik ietwat spel moe in een stoel ging zitten werd "huppekee" vervangen door "veo,veo", het antwoord hierop luidt "Que ves" en dan ik weer met "una cosita",dan Yasmin met "que cosita es", ik weer met "Una cosita con la letra d (bv.) en dan moest Yasmin het voorwerp raden dat ik gezien had, "veo, veo" is de Spaanse versie van "Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet". "Abuela huppekee" zit voorgoed in Yasmin's geheugen geprent, zo zal zij zich haar Oma Spanje wel blijven herinneren en later met haar eigen kinderen misschien ook wel eens "huppekee" gaan spelen.
Het leek me een goed idee om de dagelijkse eet sleur te doorbreken , weer eens een eenvoudige comida del dia in een restaurant te bestellen en wat is er nu eenvoudiger dan een hamburger? dat die kan varieren van echt een eenvoudige met aardappelen tot een soort chef koks geheel daar ben ik vandaag achter gekomen.De eerste cafeteria die ik tegenkwam vanaf mijn appartement was gesloten, tja er is nog veel gesloten, zo tegen de Pasen gaan er meer etablissementen open, gelukkig even verder was een gerenommeerd restaurant wel open , hopenlijk staan er op zijn menu-kaart wel hamburgers. Die stonden er. Eerst kwam de wijnober, ik bestelde een eenvoudige Rioja en een minuut of tien later kwam de ober bij wie ik mijn hamburger kon bestellen."Mit Zwiebeln", ja met uien, mit gebakken kartoffelen oder mit pommes frites,ja met pommes frites, hoewel de voertaal in dit restaurant Duits is gooide hij er toch nog een Franse uitdrukking bij, opdat ik het allemaal goed begrijpen zou. De chef-koks hamburger was niet alleen met uien en pommes frites, maar werd ook nog geserveerd met een variatie verse groenten. Echt dus een hamburger om U tegen te zeggen en ik betreurde mijn eenvoudige restaurant Rioja wijnkeus, hierbij had minstens een Sangre de torro moeten staan. Na de koffie met een krakeling ging ik nog even een toeristen winkel binnen en kocht voor mijn kleinkind Yamin een schattig Chinees poppetje en voor mijzelf een mooie geglazuurde grote onderzetter met een kleurig tulpen dessin en bijpassende kleine onderzettertjes.
Hoe zou dat toch komen, dat onrustige gevoel van "geen tijd versnipperen", maar trachten in 'n korte spanne tijds bv. tussen twee televisie programma's in , inplaats van rustig achterover te leunen beslist nog even willen proberen om die minuten zinnig te gebruiken, zo van "is er nog iets af te wassen", "kan ik nog even een computer spelletje spelen", wel is het zaak om dan aan de tijd van het volgende TV programma dat ik beslist wil zien te blijven denken en niet geheel in een computer spelletje op te gaan. Ontelbare kopjes koffie hebben bij mij dergelijke korte wachttijden opgevuld , aan een telefoongesprekje durf ik me niet meer te wagen, want die kunnen behoorlijk lang uitlopen.Vroeger dacht ik het zal wel door een te snelle werking van de schildklier komen, tegenwoordig denk ik "nou en" dan nog maar even iets anders doen als ik een wachttijdje moet opvullen.
Jammer dan,"er is er maar een jammer en dat is de weduwe Jammer."tja.tja" mag ik het a.u.b jammer vinden geen enkele aanleg voor tekenen of schilderen te hebben,ik kan amper een goed gelijkende boom op papier zetten."groei als een boom is de wens van je oom" zei oom Doeke tegen me en het was niet zo erg dat hij dat zei, maar wel dat hij dat ook in mijn poezie-album schreef en er zelf een boom bij tekende en oom Doeke verdiende best veel geld als uitgever en al mijn hoop was gevestigd op een prachtig poezie-plaatje voor mijn album.Mijn moeder en ik logeerden bij haar broer en zijn vrouw, mijn oom Doeke en tante Anneke Oom Sim was op visite om mijn moeder te begroeten en riep meteen "Wees slim als oom Sim". Ik zag de bui al hangen, zou hij dat in mijn album schrijven?Gelukkig had tante Anneke medelijden met haar achtjarig nichtje. kom maar even met mij mee naar de boekhandel hier vlakbij, dan gaan we mooie plaatjes uitzoeken. Het werd een prachtig zijden plaatje van een boom en twee vergeet-me-niet plaatjes Het boomplaatje kwam bij de tekst van oom Doeke en werd over zijn getekende boom geplakt, tante Anneke schreef"doe me geen verdriet, vergeet me niet" en het overblijvende vergeet-me-niet plaatje mocht ik mee naar huis nemen om in een poesie-albumvan een vriendinnetje bij een versje te plakken. En zo was het nog allemaal goed gekomen!
Jeugd is verspild aan jonge mensen, ouderen vinden dat jeugd te onbesuisd omgaat met de kostbare jeugdjaren, te weinig doordrongen zijn van het feit, dat het bij goede gezondheid een voorrecht is om jong te zijn, op fysiek gebied nog weinig belemmeringen te kennen en er nog niets aan de hand is met het geheugen,maar de meeste jongeren willen graag ouder zijn. Het duurt zo lang voordat je eindelijk 15 bent en dan nog een hele tijd tot 18 en 21, je wilt graag op kamers wonen inplaats van thuis bij je ouders, je wilt je vrij kunnen bewegen en niet steeds horen "En waar ga je nu weer naar toe?Hoe laat kom je thuis?Het is hier geen hotel, je kan niet zomaar lang wegblijven, dan worden wij ongerust, even een telefoontje dan weten we tenminste waar je uithangt". Ja in deze tijd is een telefoonje met al die mobiels gemakkelijk, maar in mijn jonge jaren was dat veel moeilijker als je niet bij het vriendinnetje zat, zoals je gezegd had, maar met een vriendje langs de Amstel fietste en na afloop een kopje koffie was wezen drinken. Ik zie nog mijn ongeruste vader het vriendje en mij tegemoet fietsen,het was winter en koud en het was best een heel eind van ons huis eer hij ons in de gaten kreeg.Omdat ons huis dichterbij lag dan het huis van mijn vriendje , fietsten we met ons drieen naar ons huis, want "jullie zijn toe aan een kop hete chcolademelk" Na de chocolademelk met speculaas, zette mijn vader het schaakbord op tafel, want het vriendje kon schaken. Het werd een heel gezellige avond.
Uit vroeger jaren herinner ik me een liedje van Rudi Carrel dat ging over het uitlaten van zijn hond en eindigde met de zin "wie laat wie nu uit" Ik denk aan dat liedje omdat ik op het zonnige strand een jongetje van een jaar of acht zie met een weerbarstig hondje dat hoegenaamd geen zin heeft om het jongetje te volgen . Ik kan vanaf het balcon ook niet zien waar het jongetje naar toe wil, ik neem maar aan naar de paseo waar zijn ouders op hem staan te wachten, ik kan dat zeker weten als ik de balcondeuren open schuif en even op het balcon ga staan, maar daar ontbreekt me volkomen alle lust toe.Het is vandaag een dia de fiesta "Los Reijes", gisteravond was de optocht van de drie Koningen en daar is mijn familie naar toe geweest, die optocht is altijd heel mooi en gezellig met alle kinderen die de Drie Koningen toe juichen, Yasmin zal het allemaal wel heel mooi gevonden hebben. Yasmin heeft de laatste tijd niet veel meer aan haar hier wonende abuela, want als grootmoeder stel ik de laatste tijd niets meet voor.Het is nog maar zo kort geleden dat we elkaar zachte speelgoedbeestjes toegooiden, dat we verstoppertje speelden. Heel vroeger zei Sergio van Maria "ouwelita " als hij abuela wilde zeggen en nu voel ik me echt een "ouwe".Uit vroeger jaren wellen meer herinneringen op, bv. aan de hond die we hadden toen we aan de Kaag woonden en die hond de schapen van de boer het water in joeg. En wat hadden de jongens een moeite om die kletsnatte hond weer aan wal te krijgen en wat was die boer boos, daarover misschien weer eens een andere keer medebloggers, het mooie weer lokt me uit tot wandelen
Het strand baadt in de zon, er waait een miniem briesje, je kan beter van windstil praten, de strandstoelen zijn al bijna allemaal bezet, kortom deze tweede januari 2007 is een fantastische dag aan deze Costa., een unieke dag. Een fijne ochtend om boodschppen te gaan doen, want dat is wel nodig na al die feestdagen, van mijn naaste familie heeft een zoon in een Amsterdamse wijk met vele vrienden de jaarwisseling zoals het hoort doorgebracht,met vuurwerk afsteken etc..Hier aan de kust is de jaarwisseling heel rustig verlopen, dit jaar geen groot vuurwerk van de gemeente, ook weinig vuurwerk van particulieren, tenminste niet aan dit rustige gedeelte van de boulevard, in het stadje zal het wel geknald hebben dat het een lieve lust was, maar mijn slaap is er bepaald niet door gestoord.
gezondheid is een groot voorrecht en daarom wens ik al mijn medebloggers in de allereerste plaats gezondheid toe en daarnaast alles wat wenselijk is voor 2007 . PLUK DE DAG EN ALLE VOLGENDE DAGEN dat is mijn welgemeend advies. vele hartelijke groeten van medeblogger Aukje.
Vroeger zei ze, had je twee paar schoenen, een paar voor door de week, en een paar Zondagse
"Nu heb je al den duvel skunen "
Als ik in Sneek bij haar logeerde, klom zij moeilijk twee trappen op om mij in het logeer zolderkamertje een kopje thee op bed te brengen,
In Sneek had ik een nichtje Aukje wonen van ongeveer mijn leeftijd, maar grootmoeke vond het niet goed dat ik daar logeerde, ik moest bij haar logeren. zij had immers van die prachtige platenboeken die ik zo mooi vond.
Strakjes komt Rodika voor de wekelijkse schoonmaak beurt van mijn appartement.
Omdat ik met de kerstdagen nogal uithuizig was,vroeg ik me gisteren af wat er eigenlijk schoongemaakt moest worden, want een alleen wonende oudere vrouw maakt weinig vuil, is gewend om doordacht alle kleine huishoudelijke bezigheden die voor haar overblijven met overleg aan te pakken, zodat ik gisteren nog wat wasgoed in de wasmachine stopte en opgehangen had -uit het zicht- op het balcon, door de forse wind was die was vanmorgen droog en kan Rodika straks beginnen te strijken, ook de ramen van het balcon kunnen wel schoongemaakt worden, spons en zeem zijn nooit geliefde attributen van me geweest. Alle foto's van mijn overleden zoon die op de glazen eettafel uitgespreid lagen heb ik even opgeborgen. In ieder geval kan Rodika strakjes zinnig aan de slag gaan. Als ik uit het raam kijk zie ik buiten een woelige zee en een zeer doods strand. Er zijn nog wel enkele boodschapjes te doen, strakjes met de rollator toch maar even tegen de wind in optornen, ik heb wel geen zin, maar kop op "Uit goed voor me"
zonnig bericht uit Spanje
