Oef, het is voorbij, het was niet bepaald de aangenaamste eindejaarsperiode ooit. Kerstmis was nog gezellig, heel de nieuw samengestelde familie bij elkaar gekregen en in perfecte harmonie gezellig getafeld en gekletst. Zelfs de twee paar kleuterjongetjes die elkaar nog nooit gezien hadden zijn elkaar niet in de haren gevlogen. De dagen erna waren minder gezellig, iedereen die op het feestje was is ziek geworden en`niet zomaar een snotvalling. Blijkbaar was er al minstens één persoon geinfecteerd zonder dat hij het wist. Gelukkig gingen we niet allemaal tegelijk voor de bijl en konden we elkaar een beetje bijstaan, dat was waarschijnlijk pas de echte invulling van de kerstgedachte maar ik had het toch liever anders gezien. Iedereen is ondertussen terug op de been en we zullen nu maar hopen dat we genoeg antistoffen opgebouwd hebben om de winter door te komen, als er tenminste nog één komt.
Ik ben niet meer alleen. Na een tien jaar weduwschap heb ik een jaartje geleden terug de liefde gevonden. Een klein wonder gezien mijn pensioengerechtigde leeftijd. Hij woont nu al een tijdje bij mij. Heel gezellig hoor maar waar ik maar niet aan gewoon geraak zijn de tientallen afstandsbedieningen die nu in mijn huis rondslingeren. Die horen bij evenzoveel video- en geluidsinstallaties. Je zou nu toch zeggen één TV of desnoods één voor elk en dan één goede geluidsinstallatie zou toch moeten volstaan. Niet voor hem want die dingen zijn allemaal voor iets anders belangrijk. Het is mij al enkele keren uitgelegd maar ik kan daar toch het nut niet van inzien.
Ik gun hem zijn speeltjes hoor, want al die rommel weegt niet op tegen de vriendschap en de liefde die ik buiten alle verwachting nog mag ondervinden. Maar soms raak ik toch redelijk gefrustreerd wanneer ik radeloos naar de juiste afstandsbediening loop te zoeken als ik ook eens een toestel wil bedienen. En ja, we hebben ook van die universele afstandsbedieningen, wel twee! Maar toch zijn blijkbaar ook die anderen nog onmisbaar.
Waarom is beginnen toch zo moeilijk? Ik ben echt niet alleen, ik hoor het meer zeggen: Ik zou dit of dat willen of moeten doen maar het komt er niet van en dat is veelal geen gebrek aan tijd. Het is gewoon moeilijk om mezelf zover te krijgen om er aan te beginnen. Voor vervelende klussen is dat uiteraard te verklaren maar het overkomt me ook soms voor dingen die ik graag doe zoals tekenen en gitaar spelen. Als ik er dan toch aan begonnen ben geniet ik ervan en heb ik zelfs moeite om ermee te stoppen. Dat geldt eigenaardig genoeg ook voor vervelende klussen, eens begonnen vind ik het helemaal niet meer zo erg en ik werk door tot alles gedaan is.
Dat wetende en in het kader van de goede voornemens voor het nieuwe jaar heb ik besloten om mezelf een beetje om de tuin te leiden als het gaat over vervelende klussen. Ik houd mezelf voor dat ik zo vlug mogelijk moet beginnen maar dat ik ten allen tijden mag stoppen als het tegen mijn goesting is. En ik moet zeggen het helpt, ik begin makkelijker en werk toch tot het gedaan is.
Dan kun je jezelf weer afvragen hoe is dat mogelijk dat je jezelf zo om de tuin kunt leiden. Tja het is iets raar dat menselijk brein, enfin dat van mij toch.
Vandaag de eerste kerstkaartjes gekregen.Elk jaar minder wensen via de postbode en meer digitale. Die echte kaartjes worden binnenkort een curiositeit. Het is ook zo makkelijk digitaal, geen kaartjes gaan kopen, geen postzegels halen en niet moeten onthouden dat ze op tijd moeten gepost worden.Enkel een originele wens verzinnen en eventueel een mooi prentje en klaar is Kees.Voor mijn gevoel is het toch niet hetzelfde al was het maar omdat ik het zo gezellig vind als ze in de living ophangen.
Alhoewel, een originele wens verzinnen is ook een hele klus.Ik zit er al een hele week op te broeien. Alles lijkt zo banaal en al duizend maal gezegd. Maar ja op hoeveel manieren kun aan iemand vertellen dat je wil dat hij gelukkig is (of blijft)?Bovendien vult iedereen het begrip geluk toch op zijn eigen manier in.
Het zuiverste is dat ik iedereen simpelweg een gelukkig nieuw jaar wens, maar dat meen ik dan ook uit de grond van mijn hart.
Om het tekort aan Vlaamse leerkrachten aan te vullen wil men Nederlanders aantrekken om de job te doen. Voor mij niet gelaten maar dan moeten ze toch een beetje Vlaams leren.Wij spreken wel grotendeels dezelfde taal maar er zijn toch enkele verschillen die voor misverstanden kunnen zorgen.
Zo kwam er op turnkring van mijn dochter ooit een Nederlandseturnjuffrouw.Op een dag sta ik te kijken naar de training en ik hoor hoe ze de kinderen, die allemaal aan één kant van de zaal staan, opdraagt om naar de andere kant te lopen.Heel de groep begint enthousiastte crossennaar de andere kant.De juffrouw kwaadweg: Ik had toch gezegd lopen en niet rennen.De kinderen staan er beteuterd naar te kijken, voor hen is dat toch hetzelfde.
De juf, zich van geen kwaad bewust draagt hen op om terug naar de andere kant te lopen.De kinderen rennen natuurlijk weer, wel een beetje minder enthousiast .De juf wordt kwaad en ik vind het nodig haar uit te leggen dat lopen voor een Vlaming inderdaad rennen betekent en dat wat zij verstond onder lopen bij ons gaan is.Ze bekeek me lelijk en zei niets, ik denk dat ze me niet geloofde en dat heel de klas met mij erbij met haar voeten aan het spelen was .
Dat gebruik van jij en jou dat is ook nog zo iets.Wij Vlamingen zijn dat niet zo gewoon, toch niet in mijn contreien.Als ik beschaafd Nederlands spreek gebruik ik voor Jan en Klein Pierke u en uw.
Ik kom de laatste tijd nogal eens met Nederlanders in contact en het is mij al twee keer overkomen dat de persoon waarmee ik sta te praten op een nogal neerbuigende toon zegt:je magjij tegen mij zeggen hoor.Dan denk ik ja natuurlijk mag ik dat maar ik doe datniet want dat klinkt niet in mijn oren.Op een keertje zeg ik het toch eens hoor: het is niet omdat ik zoveel eerbied heb voor jou dat ik u zeg,wij zeggen nu eenmaal tegen iedereen u,ook tegen onze kinderen en soms wel tegen de kat en de hond.Tegen de kinderen:geef dat speeltje eens terug, dat is niet van u, tegen de hond ga eens mooi in uw mandje liggen.
Het is niet waarschijnlijk dat een Nederlander dit leest maar ingeval van, tis dat maar dat ge t weet.
Ik heb een kunstwerk gemaakt! Eentje ala Christo, ik heb mijn terras met plastiek ingepakt. Een tijdelijke oplossing voor een lek in mijn living. Voor een defintieve oplossing moest het eerst droog zijn. Dat moet nu juist met de feestdagen gebeuren, het kan toch niet zijn dat we met een paraplu aan de feesttafel moeten zitten. Mijn interventie is wel efficiënt en ik vind het zelfs mooi gedaan met hier en daar een decoratief plooitje. Er ontbreken alleen nog een paar strikjes. Ik zou dat wel eens echt willen doen, een kunstwerk maken. Het moet niet eens een kunstwerk worden maar ik zou zo echt obsessief met iets bezig willen zijn zodat je tijd en plaats vergeet. Ik probeer het wel eens maar er is altijd wel iemand of iets dat per onmiddellijk aandacht vereist. Dat is het lot van de huismoeder zeker? Ik las vandaag een uitspraak van Roger Raveel: "Ik ben een man van de liefde. Ik kan niet leven zonder vrouw. Het is iemand die me dagelijks moet inspireren en ze moet ook instaan voor de dagelijkse beslommeringen die mijn creativiteit in de weg staan." Ja hallo noem je dat liefde? Ik denk niet dat je veel mannen bereid kunt vinden om dat voor een vrouw te doen. Ik moet misschien lesbisch worden, maar dat gaat niet zeker? Spijtig!
Hoe hou je in dit weer je kapsel fatsoenlijk? Hoe doen sommige vrouwen dat?
Zelfs onder de paraplu krijgt al dat vocht vat op mijn haar en springt het alle kanten op.
Iets op mijn kop zetten is ook geen optie want als ik dat afzet plakt alles tegen mijn schedel, dat is zeker geen gezicht.
Zo´n sjaaltje dat lijkt mij wel wat. Ik zit, vooral op de tram, dikwijls te kijken naar de kunstige drapages die sommige moslima's kunnen maken.
Waarom zou ik ook niet kunnen doen?
Ik herinner me dat moslima´s vroeger wel eens uitgelachen en uitgescholden werden als ze een rok boven een lange broek droegen. En kijk naar ons modebeeld, je ziet niets anders meer dan rokjes over lange, weliswaar spannende broeken.
Ik pleit dus voor een nieuwe mode, vooral voor "bad hair days",... het hoofdoekje.
