Na alle ongemakken kunnen we uiteindelijk met een week vertraging vertrekken naar het zonnige Spanje. Net zoals vorig jaar hebben we de ganse dag regen. We rijden tot in Ouzouer-sur-Trezée waar we overnachten. Guido is vandaag jarig en daar wordt op geklonken en gedronken.
Zaterdag 12-01
Om 8 uur vertrekken we reeds. Op de A75 in de Aubrac krijgen we sneeuw en we houden even halt op de aire de la Lozère, het is er zo mooi. Als we terug bij de MH komen zien we een deuk in ons fietsenrek, iemand moet er bij het uitrijden tegen gereden zijn. Niets aan te doen, gelukkig is de MH niet beschadigd. We willen nog tot in Le Boulou geraken, maar in Perpignan is het enorm druk en op die 4 km rijden we een half uur. Vorig jaar zegden we ook; dit doen we nooit meer. Er is nog 1 plaatsje vrij, maar zo scheef, zelfs met onze wielkeggen lukt het niet om deftig te staan. Er is geen alternatief, bij het koken moet ik de pannen vasthouden om niet van het vuur te vallen. Om half negengaan we reeds slapen daar we morgen weer vroeg willen starten. Er is feest in het centrum en we hebben muziek tot middernacht.
Zondag 13-01
Om 6 uur reeds uit bed en om half acht vertrekken we al. Het is zondag en dus overal kalm op de weg. Om half vijf staan we reeds in Javea waar Etimir ons opwacht.
Maandag 14-01
Deze voormiddag gaan we Koksijdse vrienden bezoeken die hier ergens op een camping zijn. In de namiddag bezoeken we een neef van vrienden die hier op Cabo de Nao woont. We fietsen er wel even naartoe, slechts 8 km ..2 km vlak en de rest altijd maar klimmen. Wonen die mensen hier mooi, wat een zicht vanaf boven op de kaap. En de terugrit was nog zo plezant, altijd maar bergaf.
Dinsdag 15-01
Vandaag willen we Calpe bezoeken, een beetje met een bang hartje, naar verluidt mag je hier nergens staan en op het toeristenbureau wordt dit bevestigd, nergens langer dan 3 uur parkeren met een MH. Oké dan, een foto bij de rots van Ifach en terug weg. Plots bemerk ik een 10tal MHs in een doodlopende straat. We keren 180° om en we hebben geluk, er zijn juist nog 2 plaatsjes vrij. Die dag kan al niet meer stuk. We maken de nieuwe wandeling aan de voet van de rots, er komt een geweldige wind opsteken en we besluiten de beklimming uit te stellen tot morgen.
Woensdag 16-01
Heel slecht geslapen, er was enorm veel wind die schuifelde tussen de naakte gebouwen die ze hier aan het zetten zijn. Er is rommelmarkt en moet ik nu verwonderd zijn? Er staan hier zelfs Vlamingen hun waar aan te prijzen. Na de middag willen we toch de rots beklimmen, maar de wind blijft maar aanwakkeren. De vuilnisbakken komen zo maar de straat opgerold, krijg dat voor je wielen. De beklimming ziet er goed uit met balustrades. Door de hevige wind lukt het me niet om een deftige foto te maken en filmen lukt nog minder, we moeten ons vasthouden aan de reling. Engelsen komen naar beneden en raden ons aan terug te keren, te gevaarlijk door de windstoten. We gebruiken maar ons gezond verstand en dalen terug af, jammer, t zal voor een andere keer zijn.
Donderdag 17-01
We vertrekken naar Alfaz del Pi. Alhoewel we alles op papier hebben lukt het ons toch om hopeloos verloren te rijden. Onze GPS wil ons altijd maar de andere kant opsturen. Komt er nog bij dat eind oktober een paar straten weggespoeld zijn door hevige regenval. 2 reddende engels onder de vorm van gemeentewerkers brengen ons naar onze bestemming. Ze springen bijna een gat in de lucht als we hen bedanken met een fles wijn. Het camperpark van Patricio is echt een aanrader. We worden heel vriendelijk ontvangen en krijgen ook veel hulp en inlichtingen van Bibip. Om de dag af te sluiten maken we nog een wandeling tussen de appelsienengaarden, wat een geur! Jammer dat we die niet mogen plukken.
Vrijdag 18-01
Niet te geloven, we nestelen ons in de zon bij een temperatuur van 30°. Voor ons mag het nog 2 maanden zo blijven. Rond 15 uur vertrekken we naar Benidorm en daar kunnen we nog tot 18 uur in t shirt op het strand zitten.
Zaterdag 19-01
We ontwaken met een stralende zon en om 10 uur is het al lekker warm. We gaan eten bij de chinees, mooie vriendelijke meisjes en eentje spreekt zelfs een beetje Nederlands. Een volledige maaltijd met wijn kost hier nog geen 5, voor die prijs kunnen we geen honger lijden. Na de middag rijden we naar Santa Pola, we komen hier voor de derde keer en daar het zon mooi weer is besluiten we hier toch een paar dagen te blijven, maar de politie denkt daar anders over. We zijn amper 2 uur ter plaatse en we moeten allemaal vertrekken. De ene langs hier en de andere langs daar, naar alle windstreken. We zijn met zijn 2 en hebben gauw een plaatsje gevonden aan het vroegere casino
Zondag 20-01
Vandaag is het de jaarlijkse marathon in Santa Pola. Duizenden lopers komen hier op af, zodat we met moeite en stapvoets door het verkeer geraken. We rijden naar Guardamar, wat een verschil met vorig jaar. Toen was het ijzig koud en nu meten we in de zon 30°. We krijgen in de namiddag het gezelschap van Duitsers die vragen of we blijven overnachten. Ene die ook niet graag alleen staat zeker.
Maandag 21-01
Na een kalme nacht rijden we naar La Manga del Mar Menor. Het is warm en windstil, Mireille waagt het zelfs haar badpak aan te trekken om pootje te baden. Verder fietsen we lekker rond, overal eens gaan rondneuzen. We staan op een parking waar ze rondom aan het bouwen zijn. Het aperitief nemen we bij Etimir, zij hebben van die grote panorama zijvensters en het uitzicht langs beide kanten is fenomenaal. Weerom een geslaagde dag.
Dinsdag 22-01
Deze morgen ben ik al vroeg uit de veren, ik denk van te genieten van een prachtige zonsopgang, maar de weergoden denken daar anders over. Een hardnekkige mist hangt laag tegen de grond, we zien elkaar amper staan. We rijden nu naar Cabo de Palos. Onder het rijden heeft Guido plots de knop van de versnellingspook in zijn handen. Hoe is dat weer mogelijk? Die wordt er terug opgezet en vastgekleefd met tape. Na al die jaren weten we al dat we altijd een alaamkoffertje moeten bij hebben en een beetje een handige Harry zijn. We vinden een parking aan de voet van de vuurtoren en moeten nog wachten tot na de middag vooraleer de mist opgetrokken is. We maken een pracht van een wandeling langs de afgebakende wandelpaadjes. Een paar uur later is de mist er terug met een ijzige wind, wat een verschil met gisteren.
Woensdag 23-01
Na een rustige nacht vertrekken we via Cartagena naar La Azohia. Alles verloopt vlot tot we in een klein dorpje komen, geen wegwijzers en ons Ulla weet het ook niet meer. Dan maar gestopt en gevraagd en de spiegels van de geparkeerde autos dichtgeklapt om te kunnen passeren. Eenmaal daar uit verloopt alles vlot en we rijden langs een mooie, bochtige panoramische weg naar ons doel. De parking is gemakkelijk te vinden, we passeren er gewoon. Het is prachtig weer en we genieten van de zon en van alles.
Donderdag 24-01
De dag begint twijfelachtig met mist en wolken. We fietsen naar het centrum, heel klein, maar daarboven staat een toren en daar willen we naartoe. De fietsen worden vastgebonden en we zetten onze tocht te voet verder. Amper een kwartier stappen en we zijn er. Naast de toren is een trap, voor mij met mijn hoogtevrees is het niet evident om naar boven te klimmen, voor Guido natuurlijk wel. Ik blijf wachten aan de voet, gezeten op een rots. Na een kwartier ben ik radeloos, niemand meer te horen of te zien. Plots hoor ik Guido roepen van boven op de toren, hij staat daar te wuiven. Voor hem kan de dag zeker al niet meer stuk. Na de middag is de lucht helemaal opengetrokken en we fietsen samen met Etimir naar Isla Plana. 2 jaar geleden stonden we hier samen met nog 40 andere MHs aan het kerkje. Jammer voor ons kan het nu niet meer, maar voor de mensen hier een hele verbetering. Een mooi park is aangelegd met een promenade, heel chique.
Vrijdag 25-01
Deze morgen gaat het richting Bolnuevo. We vonden het vorig jaar zo mooi dat we Etimir dit willen laten zien. Eerst stoppen we in Puerto de Mazarron zoals iedereen om water te nemen op het strand. De parking waar we stonden is nu verboden, maar anderhalve km ervoor, juist voor de brug staan er wel 30 MHs. We gaan ons er maar bijzetten. Na de middag fietsen we tot waar de wandeling begint en leggen daar onze rijtuigen aan de ketting. We zijn tevreden dat ook Etimir zo geniet van deze prachtige wandeling.
Zaterdag 26-01
Na nog een babbel met een west Vlaming rijden we naar Cañada de Callego aan Playa de Perchèles. We komen hier voor de derde keer en vinden het hier mooi en aangenaam. Maar dit hebben we nog nooit meegemaakt. Wel 50 Duitsers staan er hier. Gelijk in welke richting we kijken vliegen er tafels en stoelen buiten. We vinden uiteindelijk toch elk een ruime plaats, maar dat is blijkbaar niet naar de zin van de Duitsers. Hoewel iedereen nog ruimte genoeg heeft om naast zijn MH te zitten krijgen we een tirade van scheldwoorden naar ons hoofd. We worden voor van alles uitgescholden. We drijven toch onze zin door en er volgt een hevige discussie. Ten lange laatste is die ene Duitser kwaad vertrokken en een half uur later is een andere heel tevreden met zon ruime plaats. De Duitser tussen ons geeft niet op, hij stalt zijn fiets tegen de MH van Etimir en s avonds komt hij zijn generator aan onze deur zetten. Het lawaai valt nog mee, maar die geur van benzine minder. Onze dag is wel een beetje vergald door dit tumult. Er komt nog een Belg aangereden en die is toch ook niet welkom omdat ze zogezegd de vluchtweg afzetten, alhoewel er nog een 40tonner kan passeren. We hebben hier prachtig zicht op de onstuimige zee, jammer dat er zoveel koude wind is.
Zondag 27-01
Het is koud deze morgen, slechts 10° en bewolkt. Waarom 15 km verder rijden om daar ook in de koude te staan. We overleggen en besluiten nog een dag te blijven. We maken in de voormiddag een fijne wandeling en in de namiddag nogmaals langs de andere kant.
Maandag 28-01
We houden het hier voor bekeken, vroeger was het een echt aangename plaats maar nu is het een Duits kamp geworden. 50 Duitsers tegen 2 Hollanders, 1 Engelsman en 4 Belgen. De merendeel vormen één combine tegen andere nationaliteiten, niet te geloven. We rijden via de N332 met schitterende panoramas naar San Juan de Los Terreros, nog zon pleisterplaats. We kunnen onze ogen niet geloven als we hier aankomen. Vorig jaar stonden ze met 100 kriskras door elkaar, nu slechts 1 klein campertje. Een Engels koppel heeft hier de nacht alleen doorgebracht. Zaterdag is iedereen hier weggestuurd en nu komen ze druppelwijze weer toe. Tegen de avond staan we toch weer met 8 MHs. De politie is al langs geweest en de nummerplaten genoteerd, misschien is het wel beter zo.
Dinsdag 29-01
We besluiten hier nog een dag te blijven, we halen water en doen inkopen. Na de middag zetten we onze luie zetel opnieuw achter de struiken, uit de wind uiteraard. Naast mij ligt een schone slaapster te snurken, de vogeltjes fluiten en de bijtjes zoemen om onze oren. Wat kan het leven toch mooi zijn. Er wordt nog een partijtje gescrabbeld en dan opnieuw de fiets op om de omgeving te verkennen.
Woensdag 30-01
We blijven nog lang staan kletsen met andere west Vlamingen, we hebben toch alle tijd. Onze volgende stopplaats is Mojacar. Het is enorm mooi weer en we genieten ervan.
Donderdag 31-01
De dag begint twijfelend, de wind is gedraaid, maar toch krijgt de zon algauw de bovenhand. We willen de GR route volgen langs de kust, maar we moeten al vlug terugkeren. Er is een moeilijke passage door afbrokkeling en ik zie dat niet zitten. We proberen een andere weg en slechts 200 m achter de bebouwing bevinden we ons in een gans andere wereld van stilte en rust. Maar dat zal volgend jaar anders zijn. Het pad dat we volgen is eigenlijk een straat die ze hier zullen aanleggen want een half uur verder liggen stapels rioleerbuizen te wachten, dus dit wil wat zeggen. Toch wel heel jammer, hier staat een eenzaam houten huisje dat nog bewoond is. Volgend jaar is het voor die mensen wellicht gedaan met de rust. Wat hebben we hier genoten en fotos gemaakt. In de namiddag maken we nog een fietstocht.
Vrijdag 01-02
Er komen nog Belgen bij en het wordt gezellig, we vertrekken richting Carboneras. We staan op een parking aan de vismijn. Iedereen zegt dat we hier mogen overnachten maar dat de vrachtwagens voorrang hebben en daar het weekend wordt besluiten we na het vullen van de watertanks naar Agua-Amarga te rijden (het begin van Cabo de Gata- Nijar). We kunnen ergens aan het strand staan maar draaien 1 straat te vroeg in. We komen terecht in het piepkleine centrum met Etimir in ons kielzog, het wordt weer millimeterwerk. Een vriendelijke Spaanse dame die Franssprekend is wijst ons de weg naar de playa. Eenmaal er aan gekomen is het een plaatsje zoeken. Er is een ruime plaats naast de enige Duitser die er staat. Guido rijdt er naast, ik hou al mijn hart vast als ik die Duitser zie rechtveren, maar hij zegt niets. Ondertussen hebben we een plaats gevonden waar we kunnen samen staan. De Duitser plaatst zijn schotelbraai in het midden zodat er niemand tussen kan. We hebben nochtans deze middag een gezellige en leerrijke babbel gehad met een Duitser, maar sommigen stellen zich zo arrogant en autoritair op. We praten hier met Belgen, Hollanders en Fransen en allen hebben reeds problemen gehad met Duitsers. Zo zalig als ik me voel hier in Cabo de Gata kan niemand nog mijn plezier bederven. We kruipen om 21 uur onder de wol en we slapen aan één stuk tot s morgens.
Zaterdag 02-02
Groot is onze verbazing als Etimir ons verteld dat er tot 2 uur een hels lawaai was van Spaanse jongeren. Gisteren stonden er 2 chique camionnettes en deze morgen staan er 5. Ze zijn om 11 uur s avonds buiten beginnen eten tot 2 uur en als je weet hoe een Spanjaard kan tateren. Niet te geloven dat wij er niets van gehoord hebben en ik die doorgaans zo slecht slaap en alles hoor. t Zal door dit zalig gevoel geweest zijn. Een winkel vinden we hier niet, er is er maar eentje en die is niet open. Brood kunnen we kopen aan een passerende bakker en toch wil ik hier niet weg, de natuur is er zo mooi. In de namiddag maken we een mooie wandeling naar boven, niet lastig en niet moeilijk maar als men hoogtevrees heeft zoals ik mag het toch niet smaller zijn. Als het mij te gortig wordt hou ik me vast aan Guidos broekriem, net een pinguin die verder trappelt. Ik ben heel tevreden dat ik het gedaan heb maar ben toch blij als ik met beide voeten weer op de begane grond sta.
Zondag 03-02
We moeten winkelen en tanken. Daar het zondag is besluiten we er een kalme dag van te maken. Aan de overkant van het centrum zien we een ruïne staan, daar gaan we nog eens naartoe en morgen rijden we dan verder.
Maandag 04-02
Het was een stormachtige nacht, dikke pakken wolken hangen in de richting waar wij naartoe willen. Rond de middag komen we aan in Roquetas de Mar en de wolken zijn allemaal verdwenen, alleen de strakke wind is er nog en de hemel is terug stralend blauw. We hebben nu al meer dan 3 weken een prachtig weer, nog geen druppel regen gezien. Guido is zo bruin in zijn gezicht dat zijn blauwe ogen nog blauwer lijken dan de middellandse zee.
Dinsdag 05-02
Vandaag staat een busreis naar Almeria op het programma, de weergoden zijnons weeral gunstig gezind. De busrit kost voor ons 2 8 heen en terug. Ik vraag in mijn beste Spaans (ik kan maar 5 woorden) en dan nogmaals in het Engels 2 tickets naar Almeria, spreekt die chauffeur toch wel Nederlands. We beleven een enorme pret als aan een halte een 100 tal Spanjaarden als een zwerm bijen de bus willen betreden. Met hun Spaanse temperament zorgt dit voor de nodige commotie. We bezoeken het Alcazaba, volgens Mireille nog imposanter dan het Griekse Acropolis. Het is voor ons zeker de moeite en het is dan nog gratis ook. Terug op de parking komen de Vlamingen van een paar dagen voorheen hier ook toe en het wordt een heel leuke avond om deze mooie dag af te sluiten.
Woensdag 06-02
Het is reeds 11 uur als we vertrekken, zo lang staan babbelen. Het is slechts 25 km dat we moeten rijden en we doen er meer dan een uur over. We rijden door de salinas, een heel slechte weg en dan nog moeilijk aangegeven. In Guardias Viejas is het opnieuw zoeken tussen de Duitsers, kms ver staan ze overal geparkeerd op het strand. Uiteindelijk vinden we een heel zonnige plaats. Naar de winkel fietsen is wel een heel eind, want de zeedijk is een stuk opengebroken door werken.
Donderdag 07-02
Na een stormachtige nacht hebben we opnieuw zon, van s morgens tot s avonds en lekker warm uit de wind. Er is volop ambiance want de Duitsers komen in ruzie. Een in Spanje wonende Duitser komt zijn vroegere landgenoten verwijten dat ze naar hier komen en jaarlijks 30.000 kgr scheisse achterlaten. We houden ons bescheiden en fatsoenlijk op de achtergrond, maar lachen toch in ons vuistje.
Vrijdag 08-02
Er waait een verschrikkelijke wind. Iedereen begint zich te verplaatsen om beschutting te zoeken, wij ook en met de neus pal in de wind is het te doen. Overal is er zand, alle ramen en deuren zijn dicht en toch in de oren, tussen de tanden en tussen de tenen en de haren staan recht van het zand. We gaan koffie drinken bij mensen die we eerder al ontmoet hebben en s avonds komen we allen samen bij Etimir voor het aperitief. We maken er een heel leuke avond van.
Zaterdag 09-02
Deze morgen lijkt de wind wat geluwd, maar tegen de middag raast het harder dan tevoren, alleen plezant voor de surfers. Etimir trotseert de wind en gaat een terrasje doen in de haven van Almerimar. Wij gaan het kasteel bezoeken, een fort ten tijde van Napoleon. Door de wind kunnen we het voetpaadje niet nemen en doen een ommetje via de baan
Zondag 10-02
Nog altijd vliegende storm, maar stralende zon, we blijven voor de laatste dag. Sommigen staan hier reeds van september. Je hebt hier alles; water nemen, water en toilet lozen. Dagelijks komen er 2 bakkers langs en een groentenboer (vers van het land). Zelfs op zondag komt het bakkerinnetje langs en een diepvrieswagen met allerhande groenten, vlees vis en ijsjes, alleen de wijnboer ontbreekt hier.
Maandag 11-02
Het waait nog harder dan voorheen. Iedereen zegt hoe meer naar het westen hoe meer wind. We zijn de wind meer dan moe. Wat doen we? Verder of terug? We besluiten toch verder te rijden. Niet te geloven, pas 5 km verder is het windstil. We komen aan in Adra op de parking voor de guardia civiel. Mireille gaat vragen of we er mogen overnachten, 1 nachtje is toegestaan, niet meer. Er is hier volgens ons ook niet veel te doen of te zien. Het is nochtans tamelijk groot met een grote vissershaven, maar het kan ons niet echt bekoren.
Dinsdag 12-02
We verplaatsen ons naar Motril, voor Etimir de eindbestemming. Maar door Calahonda rijdend zien we enkele MHs staan en gaan zien. Er is hier een parking op het marktpleintje, dat eigenlijk maar een zanderig gedoe is. Er staan 4 MHs met zicht op zee en we plaatsen ons erbij. Het ziet er allemaal mooi uit, een gezellig dorpje met alles erop en eraan, je kan hier zelfs water nemen. Maar de wind steekt weer geweldig op, aan buiten zitten moeten we niet denken, maar wandelen kunnen we wel. Tegen de avond is het storm en we amuseren ons met kijken door de verrekijker naar de vissersbootjes, echt bangelijk hoe die op en neer zwalpen.
Woensdag 13-02
Na een woelige stormachtige nacht is het eindelijk windstil, tot de middag en dan gaat de wind opnieuw tekeer. We zijn slechts op een goeie 10 km van Motril en na het middageten vertrekken we. We rijden tot op de parking naast het verblijf van koningin Fabiola. Iedere Spanjaard kent onze Reina Belgica. We kunnen daar aan de muur staan zegt men. We denken automatisch aan een hoge Koninklijke muur, maar nee, een wit stenen muurtje en daarop een rieten omheining. Het huis zelf is groot maar niet echt paleiselijk. Vroeger stond deze villa hier helemaal alleen aan zee. Nu zijn er ha. golfterreinen aangelegd met allemaal nieuwe bebouwing, een echt golfdorp.
Donderdag 14-02
Deze morgen geen sprankeltje zon, maar niet koud. We gaan met de fiets boodschappen doen en hopen op een beetje zon deze namiddag. De wind wakkert weer aan, de bergen en de zee liggen in de mist, echt een troosteloze dag.
Vrijdag 15-02
Etimir vertrekt vandaag terug naar Benidorm, wij houden er niet zo van enbesluiten toch ook stapvoets terug te keren, maar via Cabo de Gata-Nijar. De natuur is er zo prachtig en we vinden een parking aan het strand in La Isleta. De zon doet haar best en we kunnen nog enkele uren buiten vertoeven. Je kan hier ook water nemen en buiten een paar restaurantjes na is er niets, alleen een overweldigende natuur. We hopen morgen opnieuw op een zonnige dag want zo te zien kunnen we hier prachtige wandelingen maken.
Zaterdag 16-02
De morgen begint heel bewolkt maar de tegen de middag krijgt de zon toch de overmacht. We maken hier 2 mooie wandelingen. We lopen eerst door een dorre woestijn en eindigen in een oase met palmbomen aan een diepblauwe zee. Dit is voor ons het aards paradijs.
Zondag 17-02
Opnieuw een harde wind en bitterkoud. We rijden nog een beetje verder het park in via Rodalquilar en Las Negras, maar we waaien gewoon uit onze kleren. We besluiten daarom door te rijden. We genieten wel met volle teugen van de prachtige natuur tijdens deze rit. Alles is hier zo mooi en puur dat we er stil van worden, dat is pas genieten, tot we plots in de realiteit terugkomen als we al deze plastieken serres opmerken. Gelukkig loopt de A7 hier door een desolaat landschap, het is zondag en dus weinig verkeer, zo kan Guido ook een beetje meegenieten. We houden halt op een parking in Playa Vera aan een breed strand, hier is er niks en dan nog met zon triestig weer. Ik begin heimwee te krijgen.
Maandag 18-02
We vertrekken al vroeg en houden halt in San Juan de los Terreros om het toilet en water te lozen. We knopen een gesprek aan met een Nederlander, die ons de weg uiteenlegt waar we in Aguilas kunnen parkeren. De puerto vinden we gemakkelijk en we installeren ons om het kasteel te bezoeken. We hebben pech, als we boven komen zien we dat het gesloten is en pas opengaat om 16 uur. We twijfelen of we nog terugkeren. Eigenlijk is het verboden om in de haven te overnachten en we besluiten naar Bolnuevo te rijden, we kennen immers die plaats en staan er nooit alleen. We komen langs de RN ongelofelijk veel MHs tegen, niet normaal. Wat blijkt? In Bolnuevo kunnen we niet meer staan. Aan de ene kant is een greppel gemaakt en aan de andere kant staan paaltjes. Dan maar naar La Azohia. Ik vrees al dat er daar geen plaats meer zal zijn, maar er staan slechts 4 MHs, iedereen is juist weggestuurd. We hebben hier toch een beetje geluk.
Dinsdag 19-02
We keren nog een beetje terug. Etimir is nog altijd in Benidorm en we rijden ook tot daar. We moeten nog een paar geschenkjes kopen en daar is Benidorm heel geschikt voor. s Avonds gaan we opnieuw eten bij het mooie, vriendelijke Chineesje. Ik hoor het haar zo graag zeggen blij jullie telug te zien Bij het buitengaan is het beginnen regenen. Dit zijn dan de eerste Spaanse regendruppels dat we zien.
Woensdag 20-02
Het heeft flink geregend deze nacht, maar toch wordt het een mooie dag. Er is markt deze voormiddag, immens groot. We slenteren er de ganse voormiddag rond en ontmoeten er kennissen van bij ons en we worden prompt uitgenodigd voor de volgende dag. s Avonds krijgen we nog onverwacht bezoek van Noël Zwaenepoel.
Donderdag 21-02
We rijden 7 km verder nog maar eens bij Patricio, we staan er goed en veilig en hebben er alle voorzieningen. Etimir rijdt verder naar Calpe. Na de middag fietsen we naar Altea, een glaasje drinken bij vrienden. Het wordt meer dan 1 glaasje, we blijven te lang, het is reeds donker en Guido heeft geen licht aan zijn fiets, dit wordt dus stappen.
Vrijdag 22-02
Ondanks het prachtige weer rijden we nog 100 km terug tot in Cullera. Ondertussen is Etimir hier ook al aangekomen. Er is een parking aan zee, maar er staat niemand, iedereen staat nu in een doodlopende boulevard. We hebben er nooit aangedacht dat het vrijdagavond is, tot de bromfietsen ons rond de oren vliegen. Als dat maar niet de ganse nacht duurt.
Zaterdag 23-02
De nacht is kalm verlopen en het is zon prachtig weer, de zon schijnt op volle kracht en we besluiten nog een dag te blijven. We rijden naar beneden op de oorspronkelijke parking, daar kunnen we ons stoeltje buiten zetten en lekker genieten van de zon. We staan met 4 MHs en na de middag gaan we wandelen. Een half uur na ons doet Etimir hetzelfde. Bij onze terugkomst staat een fransman ons op te wachten om te zeggen dat er bij ons ingebroken is. We zijn er het hart van in. Hoe is het mogelijk, bij klaarlichte dag en we staan met 4MHs. Gelukkig heeft een alerte Duitser dit ongewenst bezoek kunnen minimaliseren. Hij vond het al verdacht dat er een Spaanse auto stopte bij ons terwijl we er niet waren en toen hij iemand voorzichtig om het hoekje zag kijken heeft hij alarm geslagen. Het slot van de cabinedeur is geforceerd en kapot. Daar we binnenin nog een speciale beveiliging hebben konden ze er niet in. Dan hebben ze maar het zijraam opengebroken. Ene was er al binnen en heeft het gordijn nog kapot getrapt. Door de komst van de Duitser zijn ze vliegensvlug weggereden. Gelukkig lag er niets op het bed, want daar hebben ze gezocht, verder hebben ze geen tijd meer gehad. Moeten wij dan alles op onze rug slepen als we wandelen gaan? Die goeie ziel heeft ook de nummerplaat genoteerd en de politie verwittigd. We hebben dan wel 4 uur bij de Guardia Civiel doorgebracht. Gelukkig spreekt Mireille vloeiend Engels, jammer genoeg spreekt geen enkel van die Spaanse politieEngels. Als onze Duitse getuige komt halen ze er een tolk bij; Spaans-Duits-Engels. Dikwijls hebben we verhalen gehoord van de Spaanse politie die niet meewerkt en die hen uitlacht, maar wij moeten zeggen dat we heel vriendelijk te woord werden gestaan. Hoe ik die Duitse meneer moet bedanken weet ik niet (nooit gaan kwaad woord meer over de Duitsers?) Zonder hem was het wellicht een ramp geweest.
Zondag 24-02
Dat we die nacht niet veel geslapen hebben moet ik niet vertellen. Probeer het maar eens op 200 m van de inbraak.k Ben anders al een slechte slaper, bij het minste geruchtje kom ik wakker. Om 7 uur zijn we al kant en klaar om te vertrekken. Zalig rijden op een zondag rond Valencia en Barcelona. Maar nooit gedacht dat het in La Jonquera en Le Perthus zo druk zou zijn op een zondag. Uiteindelijk komen we aan in Le Boulou, wat een verschil met gisteren, zon koude wind. Ze hebben hier nu ook een flot bleu geplaatst, alles gratis. Komt er daar zon manneke van een jaar of 12 op de fiets. Hij duwt op de verkeerde knop waardoor er geen water uitkomt en begint dan maar op die nieuwe installatie te schoppen en te stampen. Guido, nog behoorlijk kwaad door het voorval gisteren klopt op het venster om die jongen te vermanen, waarop hij afdruipt.
Maandag 25-02
We zijn vandaag 31 jaar getrouwd. Feestje? Nee, we zijn nog altijd onder de indruk van de inbraak zaterdag en willen zo rap mogelijk naar huis. We rijden de ganse dag door de regen, slechts 12°. We komen in Clermont-Ferrand, de lucht is blauw en het is 23°. Om 16 uur zijn we in Saint-Pourçain-sur-Sioule. Het is de eerste maal dat we hier zijn en vinden het een aan te bevelen plaatsje, heel gezellig. We kunnen nog 2 uur buiten genieten van het mooie weer. De avond wordt afgesloten met een glaasje wijn.
Dinsdag 26-02
Normaal gezien zouden we stoppen in Rouen, maar door het voorval van zaterdag zijn we het plots zo moe dat we niet rap genoeg kunnen thuis zijn. Volgens ons Ulla is het 660 km. We kijken eens naar elkaar en denken hetzelfde. We verlaten het mooie weer en in Nevers krijgen we weer af te rekenen met regen. Ik begrijp mezelf niet. Ik wil zo vliegensvlug mogelijk thuis zijn en aan de andere kant krijg ik alweer heimwee naar de zon. Rond half acht s avonds stoppen we voor onze deur. De kleinzoon komt al buiten met een dikke knuffel, dit is altijd een blij weerzien en al de rest is voor morgen.
Alfaz del Pi Camperpark " Costa Blanca" (bij Patricio) Cami del Alguiers 79 12 alles inbegrepen 1 douche N 38.58387 W 0.08156 Of N 38°35'02" W0°04'53"
Deze blog is verhuist naar :
