Deze foto stuurde Julien Van De Genachte mij door. We zien hier de bekende Eeklonaar André Dellaert, met pintje in zijn hand, genietend op een al even bekend terras op de Eeklose Markt.

De volgende foto's zijn niet van de beste kwaliteit maar scherp genoeg denk ik zodat sommigen wel eens de wenkbrauwen zullen fronsen en niet meer weten dat dit hier zo geweest is.

We zijn hier namelijk in de Burggravenstraat op de hoek met de Zuidmoerstraat. Aan de andere kant is café Patjelli.

Deze foto is genomen van uit de Zuidmoerstraat. Men kan goed zien dat de nieuwe huizen verder in de straat er al stonden. Toen al was er in deze straat een parkeerprobleem geloof ik. Iets waar men heden ten dage nog steeds geen echte oplossing voor gevonden heeft.

Velen onder ons zullen het begin van de Burggravenstraat niet anders hebben gekend zoals het er nu bijstaat. Dit gebouw werd gezet halverwege de jaren '90 dacht ik. Weet iemand nog het juiste jaartal?

De meeste Duitse tanks werden aangevoerd per trein. In het Eeklose station werden ze van de wagons gereden en trokken richting kust.

                                                              HET ARCHIEF-KUNSTWERK

Bij de herinrichting van het  Electrabel-gebouw in 2006 werd de oostelijke ingangshal aan de straatzijde verkleind, o.m. door het creëren van de huidige Neelemanszaal van het archief. Tussen de betonconstructie van de trap en de glazen wand van de zaal bleef daarbij een smalle ruimte over, vier meter lang maar slechts zo’n zeventig centimeter breed.

Anderhalf  jaar lang was dit een kale, lege plek. Tot in het voorjaar van 2008 de Eeklose keramiek-kunstenaar Nor Van Poucke terloops informeerde of de stad niet geïnteresseerd was in zijn kunstwerk “Het archief”, waarvoor hij door de omvang geen bestemming vond. Enig nameten  maakte duidelijk dat het werk precies in de ruimte paste. Het kwam weliswaar maar goed tot zijn recht vanuit de Neelemanszaal zelf, maar door de tweede glazen wand  was het ook vanuit de gang  goed zichtbaar.  Zo kon Nor Van Poucke, geholpen door de inspirerende ideeën en medewerking van Erik Overmeire, zijn “archief” schitterend laten harmoniëren met de omgeving. In mei 2008 werd het op zijn definitieve plek ingewijd en officieel aan de stad overhandigd.

De eerste aanblik is veeleer beklemmend. Boven het kurkdroge (woestijn)zand steken de resten van een verdwenen beschaving uit: een vaas met sporen van breuken, een monumentale papyrusrol en een groot aantal kleinere exemplaren, wat verweerde, bouwvallige rekjes met wat manuscripten in rolletjes en mappen, enkele losse kleitabletten met vaag zichtbare inscripties. Meer rest er niet van wat eens een bloeiende, levendige beschaving was, maar de documenten zijn - al of niet gehavend - bewaard.

De bedoeling van het tafereel  is wel zonder veel uitleg duidelijk, maar krijgt meer reliëf als de kunstenaar vertelt dat de kruik  gemaakt is naar de exemplaren die werden gevonden in de grotten van Qumran, bewaarplaats van de befaamde bijbelse Dode-Zeerollen. Ook wat flarden Hebreeuwse tekst wijzen in deze richting.

Maar het kunstwerk is ook bijzonder door de veelzijdige, dikwijls experimentele technieken  die bij het verwerken van de witte, rode en chamotteklei werden gebruikt. De schrifttekens werden er met zeefdruk op overgebracht en in de oven meegebakken. Fijne rolletjes werden met vloeibare klei en Tasso-behangpapier vervaardigd, en de flinterdunne blaadjes die eruit zien als papier zijn in feite vervaardigd uit gietporselein.

Bij het herschilderen van alle gangen in de afgelopen winter dreigde “Het archief” zijn natuurlijk milieu te verliezen, omdat beslist was de hele hal en trapwand grasgroen te schilderen. Erik Overmeire kreeg de delicate taak het werk weg te halen en na de schilderwerken terug te plaatsen. Hij wist het “groene probleem” grotendeels te neutraliseren door een achterwand te creëren van zandkleurige vezelplaat.

Zo lijkt ook de artistieke tegenhanger van het Stadsarchief klaar voor de lange weg naar de eeuwigheid. Tenzij de vroede vaderen eerlang beslissen dat ons verleden in een ruimere behuizing moet worden ondergebracht …

Op het Kruispunt met de A.Van Ackerstraat is er terug goed werk geleverd vandaag. Er zijn heel wat buizen gelegd en kan men volgende week waarschijnlijk de aansluiting met de A.Van Ackerstraat realiseren.

Als men in de Zuidmoerstraat voorbij de werken komt is het duidelijk dat hier goed gewerkt wordt. De facade staat er ook al en men doet nu verder met het tweede verdiep.

Vorige week deed ik deze ontdekking. In de Lippenslaan waar men alles wat uit de grond gehaald wordt tijdens de werken wordt gedeponeerd zag ik deze collector liggen. Vroeger moet men dit ter plaatse allemaal zelf gemaakt hebben.

Roger De Corte

Waarschotenaar Roger De Corte startte zijn wielerloopbaan in 1940 bij de nieuwelingen. Ondanks de moeilijke oorlogsomstandigheden trok de jonge renner bijzonder goed zijn streng. Zo goed zelfs dat hij na drie maanden al de overstap waagde naar de liefhebbers.

Men beschouwde hem onmiddellijk als een grote concurrent voor Rik Van Steenbergen.

In 1943 werd Roger beroepsrenner en won meteen zijn eerste vijf wedstrijden. Van een profdebuut gesproken !!! Maar net als bij zovele van zijn generatiegenoten gooide de oorlog serieus roet in het eten. Het was dan ook wachten tot in 1946 vooraleer Roger met winst in de Drie Zustersteden zijn eerste grote, spraakmakende overwinning beet had.

Roger De Corte beschikte met zijn snelle eindsprint over een geducht wapen. Dit liet hem toe om in 1949 de Scheldeprijs te winnen vóór Ollivier en Sterckx, in die tijd twee van de sterkste finishers uit het peloton. Ook ritoverwinningen in de Ronden van België en Duitsland behaalde Roger dankzij zijn snelle spurt.

Na mooie overwinningen in de Ronde van Limburg en opnieuw de Scheldeprijs vertrok de Waarschootse kampioen in 1952 als één van de grote favorieten in het wereldkampioenschap in Luxemburg. Maar een onsportief gebaar van de Franse renner Deledda ontnam Roger alle kansen in de sprint. Zodat de titel verrassend naar de onbekende Duitser Heinz Müller ging.

Het feit dat Roger in de sprint zijn kansen niet had willen opofferen voor zijn landgenoot Rik Van Steenbergen werd hem door diens supporters niet in dank afgenomen.

Naast een sterk wegrenner was De Corte ook een zeer sterk pistier. Door Gerard De Baets, een goede vriend van vader Raymond De Corte, kreeg Roger de kans om het in Amerika te proberen op het houten ovaal. Zowel sportief als financieel bleek die trip over de grote plas een echte meevaller. Het was het begin van een mooie loopbaan op de piste, waar ook zijn snelle sprint hem goed van pas kwam.  

Ook na zijn loopbaan bleef Roger De Corte zijn Waarschoot altijd trouw. Hij baatte er op de Leest een zeer druk beklant sportcafé uit en schopte het in de plaatselijke politiek tot schepen.

Op het eind van zijn boeiend leven sukkelde Roger, zeer tegen zijn zin, met zijn gezondheid. Die grote, stoere, sterke bonk werd plots met zijn begrenzingen geconfronteerd en daar had hij het zeer moeilijk mee. Na een slepende strijd verloor Roger in januari 2010 zijn laatste wedstrijd. Hij bereikte de eindstreep op 86-jarige leeftijd.

Deze morgen om 10.00 uur was men al een heel eind opgeschoten met de aanleg van de boordstenen aan de kant van de pare huisnummers op Blommekens. Als men zo kan verder werken zal men tegen het einde van de dag de spoorweg bereikt hebben met deze werken.

Er kwamen nogal wat reacties op het artikel van vorige week over De Gouden Leeuw. Zoals beloofd bekijken we nu eens de binnenkant. Hier zijn we in de zaal en zien we het podium waar dus vele toneelstukken, optredens en andere feestelijkheden zijn doorgegaan. Achter het gordijn zit het grote witte doek waar de films werden op afgespeeld.

Hier verlaten mensen de zaal. Er was ook een 'balkon' en het waren houten stoelen en niemand klaagde daar over. Als het ook op het balkon houten stoelen waren twijfel ik. De vloer was hellend zodat men alles goed zou kunnen zien.

In het café zag het er zo uit. Een 'bruine' café die, ondanks dat het een grote café was, een vrij gezellige bedoening was. De zijkanten waren uitbekleed met zetels en ik heb mij laten wijs maken dat er klanten waren die hun eigen plaats hadden en dagelijks op bezoek kwamen.

Het was ook wel het lage plafond die het gezellig maakte. De laatste uitbater was Guido die samen met zijn vrouw Mia hier ook nog mooie jaren beleefden. Als men over hen sprak zei iedereen 'Guido en Mia van de liew'.

En toen was het gedaan. Na een jarenlange leegstand werd, ik dacht in 1999, met de afbraak begonnen. Wat eens vol leven zat verdween voor ons ogen in een hoop steengruis.

De Gouden Leeuw ligt plat. De Eeklose Markt zal nooit hetzelfde niet meer zijn.....

Op de werf van AZ Alma wordt de uitgegraven aarde naar een grote hoop gevoerd waarna andere vrachtwagens de aarde wegvoeren.

Aan de kant van de Blakstraat is men bezig met het plaatsen van een omheining. Het zou mij niet verwonderen dat men de werf volledig zal afsluiten. Ook voor het lawaai van de omwonenden.

In de Peperstraat gaat men verder met bouwen. Het is hier echter allemaal met panelen en nu worden er binnenmuren geplaatst.

De Gouden Leeuw, dit blijft voor veel Eeklonaars onbegrijpelijk dat men dit gebouw heeft afgebroken. Het gaat hem niet over het gebouw alleen maar veel mensen hebben hier veel mooie herinneringen aan. In de cinemazaal zijn er natuurlijk veel mooie films gedraaid maar er zijn hier menige prachtige toneelstukken opgevoerd waar zelfs heden ten dage nog wordt over gesproken. Ook van het café kan men verhalen horen die tot de verbeelding spreken. In de loop van volgende week tonen we hier hoe het er van binnen uitzag.

Na de teloorgang van de Gouden Leeuw en na jarenlange leegstand werd het gebouw afgebroken en kwam rond 1999 (dacht ik) dit nieuwe gebouw in de plaats. Aan de optiek zaak, hier aan de rechtse kant, werd dan ook een renovatie doorgevoerd. Aan de linkse kant is de oude winkel van Van den Berghe ook al een hele tijd gesloten en is er nu een firma gekomen van ramen en deuren. Niet voor lang echter want dit en de twee panden ernaast worden binnenkort afgebroken.

Ook de voetpaden zijn uitgebroken in de Boelare. Er komt een moeilijke periode voor de winkels en handelaars in de eerste helft van de Boelare. Maar eerst zal men hier het kruispunt met de A.Van Ackerstraat afwerken.

We blijven bij de jeugd die hun nieuw centrum nu toch wel stilaan in de laatste afwerkingfase zien komen. Aan de buitenkant zullen er niet zoveel veranderingen meer moeten aangebracht worden. De binnenkant echter heeft de laatste weken wel een serieuze sprong voorwaarts gemaakt.

Voor veel nutsvoorzieningen zijn de meeste buizen en kabels gelegd. De nodige kasten, branders en andere kranen en meters zijn geplaatst.

In het 'chauffagekot' is al veel aangesloten en zal binnenkort de verwarming kunnen draaien.

In de voorste kleindere ruimte is er ook al veel werk verzet. De trap en de afscherming boven zijn geplaatst en de kabels zitten klaar om de lichten te plaatsen.

Op de bovenste verdieping is het haast niet meer te herkennen. Links ziet men de verschillende burelen waarin de stukadoors gisteren volop bezig waren. Zoals hier al vroeger vermeld is het de bedoeling om alle organisaties die iets met de jeugd te maken hebben in Eeklo hier samen te brengen.

Dit communiefeestje in 1943 gaf schijnbaar weinig reden tot vreugde. Die gelatenheid in de ogen van deze mensen en nergens een glimlach te bespeuren. Ook de onderste foto op een samenkomst van Winterhulp, een organisatie van vrijwilligers die vooral kinderen hielpen tijdens de oorlog, geeft hetzelfde beeld. Bij niemand is er vreugde te bespeuren. De kinderen kijken zelfs iets angstig. De gedachte besluipt mij dat we het leven tijdens een oorlog grof onderschatten.

De grondwerken aan het AZ Alma zijn in volle gang. Tussen deze twee foto's zit ongeveer een week verschil. De bovenste is van vorige week woensdag. De onderste van gisteren. Zoals men kan zien zijn al de bomen die hier stonden gerooid.