Na een toch wel lange stilte heeft men deze week de werken hervat aan het nieuwe fietspad die komt op de oude treinbedding Eeklo-Zelzate. Nu is een groot stuk van het traject uitgegraven en kan men goed zien waar het pad komt.

Hier zijn we al dicht bij de Magermansdreef. Hier is het één recht stuk van de Schaapsdreef naar de Magermansdreef.

Achter ons ligt de Klinkaartstraat en op het einde van dit stuk komen we in de Schaapsdreef.

Nu er een nieuwe Eeklose voetbalclub boven de doopvont hangt keren we toch nog eens terug naar de tijd waarin niemand er aan dacht dat deze club ooit kapot zou gaan. Op deze twee foto's (die ik kreeg van Johan Van Maele) zien we de juniores uit de mid-sixties waarbij toch enkele jongens doordrongen tot de eerste ploeg en later nog een mooie voetbalcarrière hadden.

In de Cocquytstraat is er van het oude huisje niet veel meer overgebleven. Op het moment liggen de werken een beetje stil maar zoals u zelf ziet is hier goed werk geleverd.

Op 4 juli 2011 nam ik deze foto van het huisje welke dan juist verkocht was. In eerste instantie deden de geruchten de ronde dat men het huisje een beetje ging 'opkuisen'. Het is een serieuze kuising geworden.

Het was op 2 mei 1968 dat Coppens Gilbert zijn bouwaanvraag instuurde bij het Eeklose stadsbestuur voor het bouwen van een woning. Hij ging zijn huis zetten in de Lekestraat en zoals men op de foto kan zien was dat in die tijd nog een 'nieuwe' straat. Op enkele jaren tijd zou hier de volledige straat vol gebouwen worden. Het laatste huis dat men ziet staat dus aan de hoek met de Schaapsdreef en het wegdek was nog in 'zenders' zoals we toen zeiden.

Dit stuk van de Lekestraat ziet er nu zo uit. Zoals u zelf kan zien heeft er hier het een en ander serieuze veranderingen ondergaan. Zelfs de auto is dezelfde niet meer....

De per trein aangevoerde tanks rijden hier door de Roze en de Duitse soldaten leken toen nog heel vriendelijk.

                                                      DE EEKLOSE WEEKBLADEN

Een belangrijk gedeelte van de “kleine geschiedenis” zit opgestapeld in de jaargangen van de Eeklose weekbladen. Zij berichtten over kermissen en feesten, ongelukken, verkeersproblemen, marktprijzen en andere dagelijkse voorvallen die de stad niet in haar registers liet optekenen.

Zelfs voor de oudere Eeklonaars valt bij dit onderwerp meestal alleen de naam ‘de Eecloonaar’. Weinigen weten dat dit de laatste overgebleven titel was van een hele reeks bladen . ‘De Gazettte van Eecloo’, ‘Recht voor allen’, ‘De Burgerstem’, ‘Het liberale Noorden’, ‘De stad Eecloo’, ‘De Meetjeslander’ , ‘Het Meetjesland’ …  alles bij elkaar zijn er zo’n tiental  geweest. De meeste kenden een zorgelijk en meestal kort bestaan, de eerste twee slaagden er samen met de Eecloonaar in een traditie op te bouwen.

De historisch geïnteresseerde bezoeker verlaat meestal met gemengde gevoelens het August van Acker-zaaltje van het archief. Vreugde om de vele meters jaargangen die daar ter beschikking liggen, maar ook teleurstelling om de talloze nummers die wellicht onherroepelijk verloren zijn gegaan.

Dank zij de grote inbreng van de VVV-Eeklo kan het Stadsarchief nu de grootste nog bestaande collectie van de Eecloonaar ter beschikking stellen. De oudste periode is zelfs bijna volledig, vooral dank zij de schenking van de eerste twaalf jaargangen (1849-1860) door oud-minister De Schrijver.  Maar  in de jaren 1890 gaapt meteen een heel groot gat: van 1892 tot aan de Eerste Wereldoorlog zijn slechts wat losse nummers teruggevonden.  Ook in de jaren twintig zitten enkele hiaten, maar van dan af zijn er nauwelijks nog problemen.

De situatie van de Gazette van Eecloo  is minder  rooskleurig. Vanaf 1867 (het oprichtingsjaar) tot 1900 ontbreekt maar sporadisch een nummer, maar de latere jaargangen tot 1931 zijn praktisch volledig verloren gegaan. Gelukkig zitten in het bewaarde gedeelte alle afleveringen van August van Ackers vierdelige geschiedenis van Eeklo. 

De collectie ‘Recht voor Allen’  (1895-1914)  is ook allesbehalve volledig, maar omvat wel het eerste decennium van de 20^ste eeuw, dat voor de twee andere grote titels verloren is gegaan. Op deze manier is het reilen en zeilen in Eeklo toch min of meer continu te volgen. Op wat ingebonden jaargangen van ‘Het Liberale Noorden’ na hebben van alle andere bladen alleen wat losse nummers de jaren overleefd.

De grootste zorg van het Stadsarchief is de bedenkelijke kwaliteit van het gebruikte papier: het is bij wijze van spreken rot van het zuur. Bij elke aanraking dreigt het gevaar dat stukjes afbreken, en de zwaar amateuristische “herstellingen” (met doorschijnende kleefband !) uit de jaren zestig en zeventig zijn soms zelfs wraakroepend. Het aangekondigde reddingsproject van Comeet / Erfgoedcel Meetjesland (systematische digitalisering)  komt dan ook geen jaar te vroeg.

(Freddy Pille)

Met het aanleggen van de stabilisatie is men tot aan het rond punt op Blommekens gekomen. Om morgen de eerste asfaltlaag te gieten zal het nog wel te vroeg zijn. Na de Boelare begint nu ook Blommekens terug op een straat te trekken.

We zijn hier in de Raamstraat en in 1995 was dit de inrijpoort van de firma Strauman. Dit was hier in Eeklo een bekende installateur van centrale verwarming. Later kwam hier het 't Soetasken, een eethuis dat hier toch wel mooie jaren kende.

De laatse jaren staat dit pand echter leeg. Een tijd geleden is men hier aan veranderingen begonnen en staan alleen de muren nog recht. De basisstructuur van het huis is nog steeds dezelfde. Buiten de andere ramen aan de voorgevel en het dichtgemetselde venster aan de zijgevel lijken de veranderingen niet zo groot.

Op 20 november 1957 deed Roland Van De Putte, toen nog wonend in Elsene, een bouwaanvraag binnen om het 'op trekken van een verdiep' bij dit gebouw. Dit gebouw staat (stond) in de bocht van de Garenstraat. De gevel van het gebouw is ook in een boog gemaakt meedraaiend met de bocht. Roland zou een bekende Eeklonaar worden en bouwde een zaak op van radio, TV, films, muziek en andere elektronica zoals dat in die tijd bestond. Hij was een graag geziene figuur en de weduwe van Roland is nog steeds in Eeklo woonachtig.

Vorige vrijdag is er een einde gekomen aan het gebouw. Toen ik daar toevallig passeerde was men aan de afbraak bezig. Als er iemand meer weet over de geschiedenis van dit gebouw mag het mij altijd laten weten. Volgens mij heeft er daar nog een garage geweest van Philemon Van De Putte die dan later cinema Luxor opengehouden heeft op de Markt.

Vruchtbare dag in de Boelare waar men bezig is met de aanleg van het kruispunt met de A.Van Ackerstraat. Nog een paar buizen moesten aangesloten worden maar dat zou vandaag gedaan zijn.

Ook is vandaag het fietspad aan de pare kant van de huisnummers gegoten. Niet alleen in de Boelare maar ook op Blommekens ligt het fietspad nu aan beide zijden.  

Dit is dan het eerste huis welke op de Pijkensakker, de nieuwe wijk tussen de IJzerstraat en de Raverschootstraat, gezet wordt. Het heeft hier lang stil gelegen maar men is nu vertrokken voor heel wat huizen die hier kunnen komen.

Deze namiddag was men in de Boelare aan het kruispunt met de A.Van Ackerstraat alles terug aan het toeleggen. Zo te zien kan men het vooropgestelde schema redelijk aanhouden en zou het er hier op het einde van de maand heel anders kunnen uitzien.

De twee huizen recht over elkaar in de Kerkstraat zijn de afwerking nabij. De bovenste foto is dit van de vroegere wasserij en daar is nog een beetje werk aan. De onderste foto is dit waar vroeger elektro Thijs was en is nu instap klaar.

Deze foto stuurde Julien Van De Genachte mij door. We zien hier de bekende Eeklonaar André Dellaert, met pintje in zijn hand, genietend op een al even bekend terras op de Eeklose Markt.

De volgende foto's zijn niet van de beste kwaliteit maar scherp genoeg denk ik zodat sommigen wel eens de wenkbrauwen zullen fronsen en niet meer weten dat dit hier zo geweest is.

We zijn hier namelijk in de Burggravenstraat op de hoek met de Zuidmoerstraat. Aan de andere kant is café Patjelli.

Deze foto is genomen van uit de Zuidmoerstraat. Men kan goed zien dat de nieuwe huizen verder in de straat er al stonden. Toen al was er in deze straat een parkeerprobleem geloof ik. Iets waar men heden ten dage nog steeds geen echte oplossing voor gevonden heeft.

Velen onder ons zullen het begin van de Burggravenstraat niet anders hebben gekend zoals het er nu bijstaat. Dit gebouw werd gezet halverwege de jaren '90 dacht ik. Weet iemand nog het juiste jaartal?

De meeste Duitse tanks werden aangevoerd per trein. In het Eeklose station werden ze van de wagons gereden en trokken richting kust.

                                                              HET ARCHIEF-KUNSTWERK

Bij de herinrichting van het  Electrabel-gebouw in 2006 werd de oostelijke ingangshal aan de straatzijde verkleind, o.m. door het creëren van de huidige Neelemanszaal van het archief. Tussen de betonconstructie van de trap en de glazen wand van de zaal bleef daarbij een smalle ruimte over, vier meter lang maar slechts zo’n zeventig centimeter breed.

Anderhalf  jaar lang was dit een kale, lege plek. Tot in het voorjaar van 2008 de Eeklose keramiek-kunstenaar Nor Van Poucke terloops informeerde of de stad niet geïnteresseerd was in zijn kunstwerk “Het archief”, waarvoor hij door de omvang geen bestemming vond. Enig nameten  maakte duidelijk dat het werk precies in de ruimte paste. Het kwam weliswaar maar goed tot zijn recht vanuit de Neelemanszaal zelf, maar door de tweede glazen wand  was het ook vanuit de gang  goed zichtbaar.  Zo kon Nor Van Poucke, geholpen door de inspirerende ideeën en medewerking van Erik Overmeire, zijn “archief” schitterend laten harmoniëren met de omgeving. In mei 2008 werd het op zijn definitieve plek ingewijd en officieel aan de stad overhandigd.

De eerste aanblik is veeleer beklemmend. Boven het kurkdroge (woestijn)zand steken de resten van een verdwenen beschaving uit: een vaas met sporen van breuken, een monumentale papyrusrol en een groot aantal kleinere exemplaren, wat verweerde, bouwvallige rekjes met wat manuscripten in rolletjes en mappen, enkele losse kleitabletten met vaag zichtbare inscripties. Meer rest er niet van wat eens een bloeiende, levendige beschaving was, maar de documenten zijn - al of niet gehavend - bewaard.

De bedoeling van het tafereel  is wel zonder veel uitleg duidelijk, maar krijgt meer reliëf als de kunstenaar vertelt dat de kruik  gemaakt is naar de exemplaren die werden gevonden in de grotten van Qumran, bewaarplaats van de befaamde bijbelse Dode-Zeerollen. Ook wat flarden Hebreeuwse tekst wijzen in deze richting.

Maar het kunstwerk is ook bijzonder door de veelzijdige, dikwijls experimentele technieken  die bij het verwerken van de witte, rode en chamotteklei werden gebruikt. De schrifttekens werden er met zeefdruk op overgebracht en in de oven meegebakken. Fijne rolletjes werden met vloeibare klei en Tasso-behangpapier vervaardigd, en de flinterdunne blaadjes die eruit zien als papier zijn in feite vervaardigd uit gietporselein.

Bij het herschilderen van alle gangen in de afgelopen winter dreigde “Het archief” zijn natuurlijk milieu te verliezen, omdat beslist was de hele hal en trapwand grasgroen te schilderen. Erik Overmeire kreeg de delicate taak het werk weg te halen en na de schilderwerken terug te plaatsen. Hij wist het “groene probleem” grotendeels te neutraliseren door een achterwand te creëren van zandkleurige vezelplaat.

Zo lijkt ook de artistieke tegenhanger van het Stadsarchief klaar voor de lange weg naar de eeuwigheid. Tenzij de vroede vaderen eerlang beslissen dat ons verleden in een ruimere behuizing moet worden ondergebracht …

Op het Kruispunt met de A.Van Ackerstraat is er terug goed werk geleverd vandaag. Er zijn heel wat buizen gelegd en kan men volgende week waarschijnlijk de aansluiting met de A.Van Ackerstraat realiseren.