BALLONMEETING: MEER DAN EEN 25-JARIG JUBILEUM !

In de zomer van 1986 lanceerden enkele enthousiastelingen de eerste grote ballonmeeting op de terreinen aan de sporthal.
Dit betekent dat zij dit jaar aan de 25^ste editie toe zijn, en dus mogen vieren.

Maar wat ballonvaart betreft kan Eeklo op een onvermoed lange traditie terugblikken.
Vanzelfsprekend kunnen wij pas vanaf 1986 van echte meetings spreken:
voordien was het “opstijgen van een luchtbal” een niet zo frequent voorkomende en vooral dure gebeurtenis,
die een stad als Eeklo zich zelfs niet elk jaar kon of wilde veroorloven.
Eén ballon was dus al een grote luxe.

Voor het eerste spektakel moeten we terug naar het jaar 1889,
toen de Eeklose markt volstroomde om het wonder in eigen streek te zien.
In de grote steden was het nieuwtje er al af:
een aantal slimme zakenlui trokken met hun toestellen het land door en boden hun attractie tegen goed geld aan.
Zo betaalde Eeklo in 1908 200 frank – drie à vier maandlonen van een arbeider – en moest het
zelf nog instaan voor het transport vanuit Brussel, het gas en de voorzieningen op de markt.
Gas, inderdaad: het moet een behoorlijk gevaarlijke onderneming zijn geweest in die pionierstijd ..

Na 1889 moesten de Eeklonaars liefst tien jaar wachten op een tweede voorstelling.
Daarna kwamen ze iets vlugger, maar tot 1973 (de laatste oplating op de Markt)
zijn er niet meer dan een twintigtal terug te vinden.

 Ter gelegenheid van het jubileum zorgt het stadsarchief voor een kleine tentoonstelling in de raadszaal van het stadhuis,
met foto’s, affiches, knipsels, brieven en prospectussen van de betrokken luchtvaarders.
Een uitvoerig overzicht van de meer dan 120 jarige Eeklose ballongeschiedenis verschijnt in
september ook in de ‘Eeklose Dobbelgebakkene’,
het tijdschrift van de lokale Geschied- en Heemkundige Kring.
(Freddy Pille)

DE KERKHOFDOSSIERS

Toen in 2004 het Vlaamse decreet op het onderhoud van de kerkhoven gepubliceerd werd, moeten de Eeklose beleidsmensen even in de haren hebben gekrabd.
Niet alleen was (en is) een groot gedeelte van de oude grafmonumenten dringend aan herstelling toe,
maar waar moesten de voorgeschreven dossiers van de twintig of vijftig belangrijkste graven vandaan komen?

De verrassing en de opluchting moeten groot zijn geweest toen in het Stadsarchief een ladekast met bijna vierhonderd goed bijgehouden dossiers bleek te staan.
Zij was het werk van de genealogen Willy Hamerlynck en Willy Buyck.
Die hadden in 2001 de aankoop van een digitale camera voor het archief zien gebeuren,
hun vrees voor de moderne elektronica overwonnen en het toestel gebruikt om het oude (inmiddels geklasseerde) gedeelte graf voor graf te fotograferen,
vanuit alle hoeken en tot in de details.

De ruim vijftienhonderd opnamen werden door de Geschied- Heemkundige Kring (Freddy Pille en John Meirezonne) bijgewerkt, op cd’s gezet en afgedrukt.
Zij werden gevoegd bij de overvloedige informatie waarover de twee Willy’s als genealogen beschikten,
en dat alles werd aangevuld met de opmetingsresultaten en de gegevens over de steenkapper en de gebruikte materialen.

Een belangrijke aanvulling vormden de honderden foto’s die Erik Overmeire in de vroege jaren tachtig in opdracht van de stad maakte.
Hij beperkte zich weliswaar tot de merkwaardigste graven,
maar zijn werk geeft ons nu de kans de evolutie van de monumenten
over een periode van ruim vijfentwintig jaar na te gaan.

Hoe belangrijk het initiatief van de twee Willy’s is, moge blijken uit de talloze fouten en hiaten die zij in de stedelijke boekhouding vaststelden.
Op papier bestaande graven bleken al jaren spoorloos verdwenen,
terwijl op theoretisch open plekken wel degelijk iemand begraven lag.
En dat de namen op de zerken soms grondig verschilden van de geregistreerde,
zal ook wel niemand verwonderen.
Tot overmaat van ramp is ook de nummering in de registers soms eenzijdig aangepast …

Het stadsbestuur weet het pionierswerk van het kerkhofduo duidelijk te waarderen:
het schafte drie kasten met speciale hangmapvoorzieningen aan,
die een plaats kregen in het genealogisch bureau van het Stadsarchief.

De vele opzoekingen voor het project werden ook gebundeld in de omvangrijke
publicatie ‘Honderd Eeklose families’, verschenen in het helaas stopgezette tijdschrift ‘De Eik’.

(Freddy Pille)