André Van Heule

André Van Heule is één van de Eeklose beroepsrenners die vóór, tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog actief was.
Samen met onder meer Albert Colpaert en Gustaaf Speeckaert.
Reeds tijdens zijn debuutjaar 1939 manifesteerde hij zich als een gepatenteerd winnaar.
Zo won hij onder meer te Destelbergen het Kampioenschap van Oost-Vlaanderen voor renners van 16 jaar.
Maar zoals velen van zijn tijdgenoten zag hij zijn wielerloopbaan gefnuikt door de vreselijke oorlogsomstandigheden.
De onverwacht snelle heropleving van de wieleractiviteiten op de verschillende velodrooms in Vlaanderen
zorgde ervoor dat de kleine Van Heule meer en meer zijn pijlen richtte op het specifieke pistewerk.
Met zijn snelle eindjump ontpopte hij zich tot één van de meest populaire renners uit onze streek.
Zelfs de grote Rik Van Steenbergen stak hij naar de kroon bij de juniores.

Niet alleen in de snelheidsnummers maar ook in de koppelkoersen kon André Van Heule zijn mannetje staan.
Met ploegmaats zoals Camille Blomme, Firmin Van Kerrebroeck, Achiel De Backer of Marcel Rijckaert behoorde hij tot de absolute top.
Tijdens de winter 1941-1942 belandde André echter in het sukkelstraatje en die slechte wintercampagne
zorgde ervoor dat hij opnieuw actiever werd op de weg.
Als lid van de ‘Brugsche Velosport’ presteerde hij zo knap dat hij in 1943 de overstap naar de profs waagde.
Heel vlot verliep die overgang echter niet.
Enkele dichte ereplaatsen in Gent-Gent en Dwars door Vlaanderen lieten uitschijnen dat André wel over de nodige klasse beschikte,
maar een echte doorbraak kwam er niet.
Toen hij even later thuis een tube aan het herstellen was werd hij verrast door de Duitse Gestapo.
Als werkweigeraar werd hij stante pede opgepakt en naar Duitsland gestuurd, waar hij zou tewerkgesteld worden in een vliegtuigfabriek.
Daar zou zijn gezondheid een zware knauw krijgen.
En een sterke gezondheid is nu eenmaal één van de absolute voorwaarden om te kunnen slagen in de harde wielersport.

In 1945 maakte hij zijn wederoptreden op de velodroom van Maldegem. Samen met Camille Blomme die ook net teruggekeerd was uit Duitsland.
Maar algauw bleek dat ‘Van Heuleken’ niet meer over die mogelijkheden van weleer beschikte en hij legde er dan maar het bijltje bij neer.

Na zijn actieve wielerloopbaan vond hij een goede betrekking in de Eeklose wolkammerij, de Peignage,
waar hij tot zijn pensionering op de loonlijst zou blijven.
In de modelluchtvaart vond hij later een nieuwe passie. Uren aan een stuk kon hij er zich mee boeien.
André Van Heule kende het geluk om tot hoge leeftijd over een goede gezondheid te mogen beschikken.
Hij overleed te Eeklo op 4 augustus 2009.

(Tekst en foto Mark Van Hamme)

Archiefhoekje (25)

BRIEFHOOFDEN

In de briefhoofden-tentoonstelling 'Bedrijvig Eeklo' waren de afgelopen maand zo'n driehonderd stuks te zien, in hoofdzaak afkomstig uit het Eeklose Stadsarchief.
Dat was maar een greep uit de vele duizenden stuks die het rijk is.
Ze zitten wel verdeeld over de meest uiteenlopende collecties:
inkomende briefwisseling uiteraard, maar ook o.a. bewijsstukken bij de rekeningen, gemeenteraadsdossiers, belastingen en oorlogsdocumenten.

Op een paar artikels van wijlen Erik De Smet in 'De Eeklose Dobbelgebakkene' na is er nooit veel aandacht aan besteed.
Ten onrechte, want zij kunnen heel wat nuttige informatie verschaffen.

De trouwe lezer van deze rubriek weet inmiddels al dat het met de registratie van de bewoning in Eeklo treurig gesteld is.
Huisnummers werden maar in de jaren 1890 de regel, en nadien werden ze ook nog herhaaldelijk aangepast.
Naar de activiteiten op de verschillende percelen is het dikwijls raden.
De tellingen vermelden wel een beroep, maar het is nog de vraag of dat op het woonadres werd uitgeoefend.
De ambtenaren schreven ook gewillig neer wat de aangever opgaf: zo noemde een hersteller van (brom)fietsen zich wel eens graag garagehouder.
Ten slotte kan ook de vooroorlogse taal parten spelen. Het zal wel niet voor iedereen duidelijk zijn dat een Eeklose huurhouder transporten verzorgde.
De dikwijls overvloedig gedetailleerde briefhoofden brengen dan duidelijkheid.

Ook op het gebied van huisnamen zijn de briefhoofden onmisbaar.
De stedelijke administratie maakte immers nooit gebruik van namen van handelszaken: de identiteit van de belasting betalende inwoner was veel belangrijker.
Pittoreske opschriften als 'De Roode Hand', 'In den Ossekop', 'De gouden bol', 'In de schaar'
zijn inmiddels uit het stadsbeeld verdwenen, maar bewaard in de facturen en brieven van de uitbaters.

Niet te verwaarlozen is ook het esthetische aspect: vooral vóór W.O. I waren briefhoofden dikwijls juweeltjes van sierkunst.
Dat de afgebeelde gevels meestal flink gevleid waren, moet er dan wel worden bijgenomen.

De informatie ligt wel niet altijd gewoon te grabbel.
Veel briefhoofden vermelden van de eigenaar/uitbater alleen de initiaal van de voornaam, wat bij namen als De Baets en Goethals voor flink puzzelwerk zorgt.
En dan hebben we het nog niet over het frequente gebruik van de tweede voornaam.
Zo zochten de samenstellers van de tentoonstelling een paar uur naar een Lionel Verbiest, die eigenlijk Hendrik bleek te heten …

(Freddy Pille)