Archiefhoekje (54)

BIDPRENTJES

Bij de integratie van haar collecties in het Stadsarchief bracht de VVV een vele tienduizenden stuks tellende verzameling
bidprentjes mee, voor het grootste deel bijeengebracht door wijlen Chris De Crop.  Strikt genomen zijn bidprentjes niet
essentieel voor een archief. De bezwaren zijn bekend. Zelfs in de omvangrijkste verzameling zitten grote hiaten, het
klasseren vraagt onevenredig veel werkuren, en de informatie is in veel gevallen foutief, omdat bij plotse overlijdens
haastwerk geleverd moest worden. Gevolg: verkeerde data en spelling van de namen, vergeten familieleden, enz.

Het bijhouden is de laatste decennia nog gecompliceerder geworden, doordat steeds vaker wordt afgestapt van het klassieke,
eeuwenoude 8 x 12 cm-formaat. Vierkante vouwkaarten passen niet in de oude verzameldozen, en bovendien staan
de essentiële gegevens alleen op de binnenzijde, met tijdrovend vouw- en zoekwerk tot gevolg.

Omdat het weinig praktisch is de afwijkende formaten nog eens in een aantal afzonderlijke verzameldozen onder te brengen,
koos het archiefteam voor een nieuwe standaarddoos, 12 cm breed en 13 cm hoog. De meeste hedendaagse bidprentjes
passen daarin, en de oude kunnen bij deze breedte niet door elkaar schuiven. Echt buitenissige formaten worden opgeborgen
in de collectie rouwbrieven, zodat voor de genealoog het zoeken beperkt blijft tot twee reeksen. Die exentrieke
exemplaren worden steeds talrijker, van 15 x 20 cm tot mini-kaartjes in de vorm van een bladwijzer.

Positief is dan weer dat de stereotiepe symbolen en prentjes meer en meer plaats maken voor een foto van de overledene:
in de toekomst een nuttig instrument voor identificatie op groepsfoto's. De even onpersoonlijke teksten over de
vergankelijkheid van het leven worden dikwijls al vervangen door zeer persoonlijke getuigenissen.

Nieuwe, recente bidprentjes worden geregeld in het Stadsarchief gedeponeerd. Voor de genealogen een goede zaak, want
door het verdwijnen van de Eecloonaar en onze irrationele privacywetten is er binnenkort nauwelijks nog informatie  te
vinden over onze ouders en grootouders.

Het ziet ernaar uit dat veel verloren zal gaan door de stroom digitale vernieuwingen. En dat recente wetgeving toelaat
kinderen de familienaam van de moeder te geven, zal de puzzel er niet eenvoudiger op maken ...

Freddy Pille

PAPAVER IN MOZAÏEK

Ter nagedachtenis van het einde van Wereldoorlog I stelde vzw Pro Mosaico met oud-Eeklonaar Gino Tondat,
een project voor om een opvallende memoriaal voor Eeklo te ontwikkelen.
Het betreft een ‘Papaver’ in mozaïek, symbool van Wereldoorlog I.

 De mozaïek zal in eerste instantie mobiel zijn en zal bij elk initiatief, dat plaatsvindt ter nagedachtenis van het einde van WO I,
een prominente plaats krijgen. De ‘Papaver’ wordt zo in Eeklo het symbool ter herinnering aan de vele slachtoffers van de
Eerste Wereldoorlog. Op het einde van 2018 zal  het kunstwerk een vaste plaats krijgen in de stad, samen met
het gedicht “In Flanders Fields” van John McCrae.

 De vzw Pro Mosaico wil de ‘Papaver’ construeren samen met Eeklonaars die vrede hoog in het vaandel dragen.
De Kunstacademie zal hiervoor de hal (zijde Herbakkersplein) ter beschikking stellen. De intentie is om het
kunstwerk al tijdens Erfgoeddag, 22 april 2018, een rol te laten spelen in de herdenking van het einde van WO I.