VREEMDE VOGELS

In principe bewaart het Stadsarchief alleen de documenten van en voor de stedelijke administratie,
maar in de loop van de eeuwen zijn er toch "vreemde eenden" in de collecties binnen beslopen. 

Het bekendste voorbeeld zijn de parochieregisters uit de 17de en 18de eeuw. Zij werden oorspronkelijk bijgehouden
in de pastorie/dekenij, maar bij de afschaffing van de kerk in de jaren 1790 in beslag genomen door de Franse overheid.
Niet uit bezorgdheid om hun historische waarde natuurlijk, maar gewoon omdat zij onmisbaar
waren voor het opstellen van de legerdienstlijsten.

In het zog daarvan kwamen ook enkele kerkrekeningen mee. Een buitenkansje, want de meeste zijn in de loop van de
eeuwen verloren gegaan.. Hiermee is de reeks wel verdeeld geraakt over het SAE en het dekenijarchief,
maar of en hoe een samenvoeging moet gebeuren laten wij hier in het midden.

Uit de moderne periode bezit het SAE ook een beperkte collectie kerkelijke documenten (ca. 4 meter), wat te verklaren is
door het feit dat de rekeningen van de kerkfabriek(en) jaarlijks door de gemeenteraad goedgekeurd moesten worden.
Door een kronkel in de kerkelijke structuren gebeurde dit in Eeklo  decennia lang ook met
de jaarrekeningen van de parochie Oostwinkel.

Ook een vijftal dozen met notariële akten van privéwoningen kunnen vragen doen rijzen. De verklaring is echter eenvoudig.
Wie in de 19de/20ste eeuw een plaatsje wilde krijgen in het hospice (bejaardenhuis) van de COO (het latere OCMW),
maar een huisje bezat, moest dit eerst overmaken aan deze commissie. Die was een gewone stadsdienst,
zodat zijn documenten uiteindelijk in het SAE werden gedeponeerd.

Doordat het SAE en het politiearchief op het stadhuis vele jaren in aan elkaar grenzende ruimten geklasseerd stonden,
kwamen sommige stukken wel eens op de verkeerde planken terecht. De delicate politionele stukken zijn inmiddels
discreet naar hun juiste bestemming gebracht. Of er ook in de omgekeerde richting iets moet gebeuren is onduidelijk,
omdat het politiearchief strikt verboden terrein is voor onbevoegden.

Door de oprichting van de fondsen komen geregeld stukken over naburige  gemeenten binnen.
In zulke gevallen wordt natuurlijk geprobeerd ze bij de diensten van de betrokken gemeenten onder te brengen:
wat niemand in een archief verwacht, wordt immers ook nooit geraadpleegd.

We gaan verder met de 6^de latijnse, schooljaar 1967-1968.

Bovenste rij vanaf links:

Wolfgang Vincent, Frank Dyselinck, Franky Van Damme, Charles Van Damme, Jan Demaldré,
Omer Pauwels, Marnix Degrande, Guy D’Haeseleer, Marc Janssens,
lerares Wiskunde mevrouw M.-T. Van Der Meulen - Voet.

Eerste rij zittend vanaf links:

KAARTEN EN PLANS

Reeds vroeger werd in deze rubriek gesignaleerd dat het historisch kaartenmateriaal van Eeklo bijzonder schaars is.
De kaartenbak in de centrale leeszaal De Smet bevat een zestigtal stuks, hoofdzakelijk vrij recente
kadasterkaarten en de onvermijdelijke driedelige Popp.

De laatste jaren werd de collectie wel aangevuld met een honderdtal plans die de Technische Dienst niet meer bruikbaar
vond, en dat stelde het Stadsarchief voor het probleem van de opslag. De rekken en kasten in de voormalige
klantenadministratie van Electrabel zijn namelijk niet berekend op stukken groter dan het
A3-formaat (42 x 29,7 cm), en voor een tweede kaartenbak is er gewoonweg geen plaats.

De vroeger gebruikelijke cilindervormige kokers zijn moeilijk op te bergen als het om grote aantallen gaat.
Stapelen kan nog enigszins, maar ter wille van het opzoeken met de dop naar de gebruiker toe,
en dat vereist rekken of kasten van ten minste één meter diep ...

Een handige oplossing werd aangereikt door de dienst groepsaankopen van de provincie, in de vorm van
langwerpige dozen van 15 x 15 x 110 cm. Die zijn bedoeld om een tiental grote formaten opgerold in te bewaren,
en door hun regelmatige balkvorm kunnen zij ook gestapeld worden.

Ons Stadsarchief koos ervoor ze staande te bewaren in het laatste vrije gedeelte van de kaartenbak:
op de ruimte waar in principe een twintigtal kaarten konden hangen, staan er nu ruim zeventig stuks.
Een nadeel is wel dat alles vrij strak opgerold moet worden, wat het hanteren ervan er niet eenvoudiger op maakt.

In archieven waar niet op duizend euro min of meer gekeken hoeft te worden, komt dit soort collecties terecht in
luxueuze ladekasten van groot formaat, zodat ze keurig horizontaal hun vorm blijven behouden.
Ook het Eeklose Stadsarchief heeft enkele jaren geleden eventjes in deze richting gedacht, maar de
minimumprijs van (toen) tweeduizend euro per stuk maakte alle discussies onmiddellijk overbodig.
En afgezien daarvan is er in de vier leeszaaltjes ook gewoon geen ruimte voor te vinden …