Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
Ik ben een man en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is ...bloggen.
Ik ben geboren op 11/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn blog, foto's, computer, fietsen...
Deze foto's van onze Jörgen dateren al van eind vorige maand waar hij rond de Amerikaanse basis in het Duitse Spangdahlem zich kon uitleven met zijn camera.
Dit is dan de grootste 'put' in Eeklo. Het was Paul Wallaert die mij er gisteren attent op maakte (bedankt Paul).
Dit is op het einde van de Schietspoelstraat en het is het Woonzorgcentrum Dr. Coppens die hier uitbreiding gaat nemen. Zo te zien zal het een serieus gebouw worden maar het is nu nog vroeg om daar aan te denken.
Deze foto kreeg ik van Willy Roesbeke op zijn ochtendwandeling in de omgeving van Het Leen. Willy is herstellende van een operatie en binnen drie weken mag hij terug fietsen.
Gustaaf Joseph De Roover geboren in Eeklo op 26 mei 1888. Zijn vader was baardscheerder in de Collegestraat.
Staf werd geboren met een handicap. Hij had een horrelvoet en strompelde steunend op zijn stok, trekkebenend over de weg. Gustaaf werd zeer katholiek opgevoed. Staf Roovers, zoals hij in de volksmond genoemd werd op 15-jarige leeftijd klokkenluider in de Sint-Vincentiuskerk. Gustaaf stond officieel ingeschreven als knape of kerkbediende als klokkenluider en orgeltrapper op het doksaal. Staf Roovers was meer dan zestig jaar klokken- luider, een lastig werk dat hij vaak niet alleen aankon, want de grootste klok woog 2 600 kg! en diende met vier man geluid te worden. De klokken moesten niet alleen dagelijks geluid worden voor de aanvang van de kerkelijke diensten (missen, vespers, lof en angelus), vaak waren er ook speciale feestdagen, heiligendagen en andere plechtigheden waarvoor de klokken luiden.
Staf was ook orgeltrapper op het doksaal. In die tijd moesten de blaasbalgen die het orgel aanblazen, met mankracht worden bewogen. De orgeltrapper stond boven op de twee blaasbalgen en drukte met zijn ene voet de ene blaasbalg leeg in het orgel, terwijl de andere blaasbalg zich met lucht vulde. Dan verplaatste hij zijn lichaamsgewicht op zijn andere voet en gebeurde het tegenovergestelde. Niet alleen tijdens de kerkelijke diensten, maar ook als de organist wilde oefenen, moest Staf present zijn. Het moet een heel karwei geweest zijn voor de gehandicapte kerkbediende om dagelijks enkele keren de smalle wenteltrap naar het doksaal op en af te gaan om het orgel te trappen en of de klokken te luiden.
Staf was lange tijd rozenkransbidder. Op de vooravond van de begrafenis werd de familie naar de kerk uitgenodigd om voor het zieleheil van de overledene een rozenkrans te bidden, een gebruik dat in de jaren zeventig verdween. De voorbidder las luidop alle gebeden, vijftien maal tien weesgegroeten en onzevaders van de paternoster, gevolgd door enkele litanieën. Het volk bad mee en antwoordde na elke aanroeping van een heilige 'bid voor ons'. Zoals gezegd was Staf De Roover zeer godsvruchtig en klerikaal. Dit engagement trok hij ook politiek door. In verkiezingsperiodes ging hij plakken voor de Katholieke Partij, dan was hij fanatiek 'tjeef'. Hij reed op zijn gemak met zijn zware fiets, beladen met affiches, papemmer en papborstel, Eeklo rond om op toegelaten en niet-toegelaten plaatsen affiches, vooral het kiesnummer van de katholieke lijst te plakken en het verkiezingsplakwerk van andere partijen af te scheuren of te overplakken. In die hoedanigheid liep en reed hij veel op straat, kon je hem overal in de stad ontmoeten en werd hij een bekende Eeklonaar.
Voor en na de Tweede Wereldoorlog was Gustaaf De Roover colporteur van de Eeclonaar. Na de zondagsmissen stond hij aan de uitgang van de kerk om het weekblad te verkopen. Staf De Roover was een doodbrave man. Hij leide een bijna ascetisch leven. Veel luxe permitteerde hij zich niet. In eten en drinken was hij uitermate sober. Wanneer hij het druk had in de kerk, stelde hij zich tevreden met een korst droog brood. In café's was hij nooit te zien.
Komfort, weelde, een gezin kende hij alleen van horen spreken en een vleugje vriendschap vond hij alleen op straat. Op 91-jarige leeftijd overleed Staf. Hij is heengegaan zoals hij op de wereld gekomen is: ongezien en bij zijn afsterven ongelauwerd. Volgens zijn laatste wens werd afscheid genomen in zijn grote kerk en werd hij in Eeklo begraven.
Het drukke leven maakt dat ook we elke dag opnieuw het beste van onszelf moeten geven. We maken amper tijd voor anderen, we hebben zelfs geen tijd voor onszelf, soms zelfs niet voor wat ons het dierbaarst is. Maar HUYSE NESTELT wil er WEL zijn voor mensen uit onze streek, die het plots, ongewild, niet allemaal meer alleen kunnen. Voor zij die getroffen worden door kanker. Iedereen die iemand kent met 'kanker', getuigd hetzelfde: de wereld stuikt in. Men heeft geen antwoorden. Men voelt zich alleen, en ook naatsen, vrienden, familie weten soms niet waar naartoe met vragen, verwerking, verdriet, hulp, begrip... Er is geen ruimte voor kanker en al wie er mee betrokken is.
Zo is Huyse Nestelt ontstaan, een inloophuis in Eeklo, een project in samenwerking met Kom op tegen kanker. Dit inloophuis biedt met en na kanker informatie, een luisterend oor en lotgenoten contact. De plaats waar je 'gast' mag zijn en waar men zichzelf mag herontdekken. Men kan er terecht voor ondersteuning buiten het ziekenhuis, alsook voor ontspanning of een creatieve activiteit. Huyse Nestelt is een ontmoetingsplaats, waar men mag 'zijn' en de zorgen even mag vergeten. In de omgeving van het Meetjesland is er een groot tekort aan dergelijke psychosociale opvang voor kankerpatiënten of ex-kankerpatiënten. Ook familieleden, mantelzorgers en kinderen willen we ruimte bieden, want ook zij hebben nood aan ondersteuning.
Onze missie is gebaseerd op drie belangrijke pijlers: - Partner zijn in verbeteren van levenskwaliteit: we gaan samen op weg met elke persoon getroffen door kanker, hun naasten en mantelzorgers. - We zijn een bruggenbouwer tussen het traject gevolgd in het ziekenhuis en het terug opnemen van het leven tijdens en na het ziekteproces. - Alle diensten en activiteiten die we aanbieden zijn een wegwijzer naar re-integratie in het werkveld, het sociaal leven, het dagdagelijkse,...met als doel het psychosociaal welbevinden te behouden of verbeteren.
Op donderdag 15 oktober gaan we open, symbolisch omdat dit de Dag van de kanker is. Op dinsdag 20 oktober is in de namiddag de eerste vrije inloopdag. Maandag, donderdag en vrijdag zijn we ook open, op afspraak. We hopen vanaf januari 2021 dit verder uit te bouwen en meer dagen zonder afspraak open te zijn.
Huyse Nestelt is gelegen in de Roze nummer 150 te Eeklo.
Wie zich afvraagt waar de naam Nestelt van komt, wel dat is de slogan van beide dames:
Nazorg en Steun Telt
Dit zijn twee enthousiaste vrouwen Joke en Kathleen die in Huyse Nestelt mensen met of na kanker willen bijstaan en begeleiden.
Joke en Kathleen samen met enkele vrijwilligers aan Huyse Nestelt. Er worden nog vrijwilligers gezocht om allerlei klusjes op te knappen.
Vorige week zag ik beweging aan het vroeger schooltje in de Teirlinckstraat.
Ons vroeger 'kakschooltje' dat we nu wel eens 'den Unief' noemen.
De eigenaar verzekerde mij dat het maar een beetje een opsmuk is
want later zal het schooltje afgebroken worden. Maar...het moet terug herbouwd worden in dezelfde stijl en ook het torentje in het dak moet terug nagemaakt worden. Dus de herinnering zal blijven...
In de Molenstraat, waar die kraan op het voetpad staat, is men al een tijdje bezig. Maar ik passeer daar altijd aan de kant van de bouw en let dan niet altijd op de werken. Nu reed ik eind vorige week aan de overkant en zag ik dat men toch al redelijk wat werk verzet heeft. Er zal nog wel een verdiep of twee bijkomen.
Onze Jörgen Lammens was vrijdag paraat op Melsbroek om de aankomst van de nieuwe Airbus A400M van de Belgische Luchtmacht mee te maken. Uit zijn reeks foto's van het nieuwe cargovliegtuig pikte ik deze twee.
Toenmalig atheneumleraar Marcel Daelemans richtte samen met Piet Gelaude in 1954 BBC Eeklo op. Zevenenvijftig jaar lang was hij stichtend lid van zijn club. Hij was een manusje van alles en maakte wel en wee mee van de basket op de verschillende locaties in de stad.
Het Heldenpark, achter het zwembad, de India Jute, de Yeti en uiteindelijk de sporthal en huidige basketzaal.
Marcel volgde altijd trouw alle thuismatchen van de club van zijn hart. In 1974 kreeg Marcel een stadsmedaille. In 1999 werd hij geridderd in de orde van den Eeclooschen Herbakker (als stichter van de BBC).
Hij lag ook mee aan de basis van de oprichting van de huidige basketzaal in 1991. Die kwam er door toedoen van de toenmalige raad van bestuur. Voorzitter Roger Verbiest, secretaris Marcel Daelemans, penningmeester Jef Lefever en de beheerders toenmalig burgemeester Roni De Waele, dokter Guy Vereeken en Johan Savat. Architect was Luc Verstraete.
Hun namen zijn nu vereeuwigd op een gedenkplaat aan de inkom van de baskethal.
Marcel Daelemans was een graag geziene, heel actieve figuur in de basketbalclub!!
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
