De vroegere uurwerken van Eeklo

Deze uurwerken behoren nu tot onze KVVV-collectie!

Een overzicht: 'Uurwerken met een apart verhaal'

Wijzerplaat watertorenuurwerk:

In het begin van de twintigste eeuw sloeg de bouwwoede toe bij de zusters Van Liefde aan de
Zuidmoerstraat te Eeklo. Terwijl metselaars en timmerlieden koortsachtig werkten aan het ene
complex, lagen de plannen voor een ander project al kant en klaar op de tafel.
In 1901 startte de bouw van de nieuwe lagere school tegenover de Kaaistraat. In 1902 begon men in
de tuin met de bouw van een watertoren voor interne waterdistributie. Door zijn hoogte en door zijn
kuip met horloge werd dit bouwwerk een ware blikvanger voor de hele omgeving.
Wanneer in 1967 het bovengedeelte van de watertoren werd gesloopt verdween de uurwerkklok uit
het stadsbeeld. Eén van de vier wijzerplaten kwam in 1987 door tussenkomst van Antoine De Boever
aan de buitenmuur te hangen van het Heemmuseum in het provinciaal domein Het Leen. 

Slingeruurwerk Polydoor Lippens

Eeklonaar Polydoor Lippens woonde te Brussel in de Kruisvaartenstraat 31. Lippens was verbonden aan het
ministerie van verkeerswezen. Hij was aangenomen als elektricien en werktuigkundige. Toen in 1835 de
eerste trein reed op het vasteland van Brussel naar Mechelen was onze stadsgenoot bij de notabelen die
deze eerste treinreis meemaakten. Van 1850 tot 1886 werkte hij voor de Belgische spoorwegen.
Jarenlang werden de vertrekuren van de treinen in het Noordstation te Brussel geregeld bij hem thuis.
Hij had namelijk een uurwerk gemaakt dat heel minitieus werkte en waarop de spoorwegklok in het
station werd afgestemd.
Deze moederklok van de Eeklose uitvinder en wetenschapper werd later geschonken aan het
Eekloos Heemmuseum door Mevrouw Marie-Louise Vermast, achternicht van Polydoor Lippens. 

De Galletklok

Charles-Joseph Gallet was afkomstig uit Moustier-sur-Sambre en vestigde zich na zijn huwelijk in een
woning aan de Markt in Eeklo. Hij woonde daar vanaf 1885 tot hij in 1914 zijn intrek nam in een huis
in de Brugsestraat. Daarna ging hij zijn geluk beproeven in de Boelare.
Uiteindelijk kwam hij in de Molenstraat terecht.
In 1922 besloot hij, met de hulp van zijn zonen Lucien en Georges een gigantische horlogecarillon te
vervaardigen. Vader en zonen Gallet gebruikten daarvoor afgedankt oorlogsmateriaal. Elke vrije maandag
werd er met koortsachtige ijver gewerkt om een uniek en monumentaal slingeruurwerk te maken.
In 1926 was alles klaar. Georges zorgde voor de geschilderde versieringen. Lucien stierf vroegtijdig in 1930.
In april van dat zelfde crisisjaar exposeerde Gallet zijn pronkstuk in de wereldtentoonstelling van Antwerpen.
Een of ander fantast wou toen 100.000fr betalen om het uurwerk in zijn bezit te krijgen, doch de maker
wou van geen verkoop weten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het koperen uurwerk veiligheidshalve verborgen achter het
werkhuis van vader Gallet in de Molenstraat. Charles-Joseph stierf in 1942 en na de oorlog plaatste men
het uurwerk in de winkel van zijn kleinzoon Karel op de hoek van de Kaaistraat en de Stationsstraat, tot
deze uurwerkzaak opgedoekt werd. Daarna was het beroemde uurwerk een hele zwerftocht beschoren,
tot het uiteindelijk in 1990 door VVV-Eeklo met hulp van het stadsbestuur
(een renteloze lening van 5 jaar) kon aangekocht worden. 

(door Jan Martens)

Liesken Toarte


Ons Lotjen van 't Rootjen: Alice De Roo, Liesken Toarte.

Alle sprookjes beginnen met "Er was eens...een fee en ze hield een herberg open in een rijtje huizen op
een groot plein in een kleine stad".

Als je zou vragen aan veel mensen waar is café "Picasso", zouden er veel zijn die hun schouders zouden
ophalen en het niet weten! Maar vraag naar de café bij "Liesken toarte" iedereen zal zeggen:
"Ha ja, bij Liesken moar da's in 't Rotjen hé?

Liesken werd niet zo oud!
Ze stierf in 1996 en werd 72 jaar.
Een dame om nooit te vergeten!!

Liesken fier bij haar café Picasso in het Rootjen op de Markt. Voor haar café was zelfs het vaste plaatsje
van onze volkszanger Tamboer. Onzen troubadour stond hier graag daar hij af en toe zijn keelgat kon
smeren met een echten Eekloosen jenever Van Hoorebeke. Tamboer zei ook altijd van zijn marktplaatsje:
"Zet mij moar bij mijn broers k'zal hier euk wel succes hen".
Lionel bedoelde dat hij te midden de virkens markt stond op donderdag!

(door Jan Martens)

Elia is vandaag begonnen met het plaatsen van de nieuwe aftapmast in de hoogspanningspost
aan de Kraaiweg. Dit werk dient zeer voorzichtig te gebeuren met 180.000 volt
in de omgeving op de hoogspanning.

Eeklo smaakt (2)

De grootkeuken van het gesticht H.Vincentius A Paulo in de Koning Albertstraat in Eeklo.
Zuster Lutgarde heft het deksel van het fornuis op. 

Schoolwandkaart met binnenzicht van een slagerij.
Toen slachtte de slager zelf nog zijn varken. Het varken werd op zijn zijde getrokken en de helper
zette zich op het varken terwijl de slager het varken keelde. Nadien moest de helper met de poot
pompen om het bloed eruit te laten stromen. Hoe meer bloed eruit kwam, hoe beter, want dan konden
we meer bloedworst maken. Toen waren er veel arme mensen over de vloer die zich amper een goede
portie vlees konden permitteren. Ze maakten koantjessesse of toatjespap om de buik te vullen.
Ze kwamen om de kaantjes van het smout die men hen meegaf. Ook het sop van de hoofdvlakke,
toch wel het gemeenste en het vetste van het varken, was zeer gegeerd. Ze kwamen daar met
hun kannetje om, om er soep van te koken. Ze gooiden er wat prei, selder en vermicelli in, en konden
weer hun buikje vol eten. Er was hoofdvlakke en af en toe eens paté. Rundvet werd als frietvet gebruikt.
Het werd uit een kom gesneden en in het boterpapier gewikkeld. We hadden soms ook
eens gekookte hesp, en daar zouden ze voor gevochten hebben. 

Een typische groentenwinkel van Eveline Verhé in de Molenstraat in Eeklo. 

De leskeuken van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn in Eeklo. 

(Door Jan Martens)

Julien Van Den Driessche (96) heeft eindelijk rust gevonden

Donderdagnamiddag is Julien Van Den Driessche op 96-jarige leeftijd overleden.
Julien is 73 jaar gehuwd met Yvonne Vandekerkhove en is de vader van Rita, Linda en
(schepen) Ann Van Den Driessche. Maar Julien was vooral bekend als oud-concentratiekampgevangene
van nazi-Duitsland. Tussen 1943 en half 1945 onderging Julien, samen met een groep andere Meetjeslandse
verzetslui, vreselijke gebeurtenissen, die hem een leven lang hebben getekend en achtervolgd. Hij werd
in 1943 uit zijn bed, thuis in Nieuwendorpe, gelicht en eerst een tijdlang in Eeklo, Gent en Sint-Gillis
gevangen gezet. Nadien werd hij overgebracht naar het kamp van Esterwegen, later naar de gevangenis
van Bayreuth en tenslotte naar het concentratiekamp van Flossenbürg. Ook zijn broer Michel was samen
met hem opgepakt, maar hij werd in Flossenbürg doodgeslagen. Toen de geallieerden naderden, werden
Julien en de andere concentratiekampgevangenen (waaronder Armand Verstraete uit Maldegem en Marcel
Durnez uit Geluwe) op een meedogenloze dodenmars gestuurd. Die duurde drie dagen en kostte aan heel
wat gevangenen het leven. Na drie dagen zonder eten en drinken werden de uitgemergelde gevangenen
bevrijd en opgevangen door Amerikanen en Britten. Het duurde nadien nog enkele maanden vooraleer
Julien terug thuis kwam, waar hij moest vertellen dat zijn broer het niet gehaald had.

Julien Van Den Driessche werd heel actief in de Meetjeslandse tak van de Confederatie van Politieke
Gevangenen en Rechthebbenden en beet zich vast in het bekendmaken van de gruwel van nazi-Duitsland.
Het duurde nog tot begin de zeventiger jaren vooraleer hij met enkele vrienden van destijds zijn reisroute
tussen 1943 en 1945 overdeed en er een film van maakte. Met die film trok hij met Armand Verstraete
en Wilfrid Catrysse (ook uit Maldegem) naar honderden scholen in Vlaanderen om het verhaal van wat
er daar was gebeurd te doen. Evenveel keer eindigde die aangrijpende getuigenis in een huilbui en werd
ze gevolgd door slapeloze nachten. Maar Julien wilde niet opgeven, dat stond niet in zijn woordenboek.
Hij had in 1945 niet opgegeven, ook in zijn latere leven bleef hij een vechter tegen het onrecht dat
hem en vele anderen was aangedaan.

In 1992 lag Julien aan de basis van het boek ‘De laatste Meetjeslandse getuigen’ waarin Marc Van Hulle
het verhaal van 15 Meetjeslandse gevangenen uit de concentratiekampen bundelde. Inmiddels zijn al
deze getuigen, op één na, overleden. Julien was de voorlaatste. In 2016 verscheen het verhaal van
nummer 86.412 nog eens uitgebreider in het boek ‘Mijn naam werd een nummer’ van
Mario Lampaert, Freddy Pille en Marc Verbiest.

Met Julien Van Den Driessche verdwijnt een moedig man die oneindig veel kracht had geput uit het
onrecht dat hij en zoveel anderen in nazi-Duitsland hadden ervaren. Hij wilde met zijn kruistocht langs de
schoolbanken wijzen op het gevaar van politieke indoctrinatie en vooral beletten dat het opnieuw zou
gebeuren. Het verdriet bij zijn echtgenote Yvonne, zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen is groot,
maar ze zijn dolgelukkig dat ze – ondanks alle ontberingen die hij heeft meegemaakt – Julien nog zolang
bij hen hebben gehad en dat hij nu eindelijk rust heeft gevonden, 76 jaar na die bevrijding uit nazi-Duitsland.

Nu heeft Julien eindelijk rust gevonden. Hij verbleef de laatste maanden in Avondzegen,
 Bedankt Julien, rust nu maar, je hebt het verdiend!

(Tekst Marc Van Hulle)

(Deze foto nam ik op de Eeklose Markt bij een huldiging van Julien)