Bazar Ledeganck

Op 2 mei 1898 kwam René Martens op de wereld als enige zoon (hij had alleen een zus Alice) van
mandenmaker Jan-Baptist Martens en Hortensia Sabina Van Parys. De mandenmakersfamilie had
verscheidene velden in eigendom eind de Zandstraat aan de vaartkant waar hun wilgentenen werden geoogst!

Het winkeltje aan de Botermarkt gelegen naast het bekende 'Straatje zonder einde'. Het wat zuiders
aandoende huisje met de lage puntgevel, eeuwen lang het merkteken voor wie Eeklo via de Boelare
binnenkwam, lag in feite op de Markt, maar werd op het einde van de jaren 1920 bij de Koning
Albertstraat gerekend, waarin het logischerwijze het nummer 1 kreeg.
René Martens trouwde met Jozefa Verstraete en kreeg vier kinderen:
Jan (1931), Paul (1934), Laura (1936) en Jacques (1942).

In de lijn van de verwachtingen zette René Martens de zaak van zijn vader Jan-Baptist Martens verder,
zij het met enige andere accenten.
In de gevelteksten was er een evolutie. In de tweede helft van de jaren dertig blijkt de oude geveltekst:
J.Martens-Van Parys mandenmaker te zijn vervangen door 'Kinderwagens Ledeganck'. Het trottoir
staat volgestouwd, niet alleen met kinderwagens, maar ook met leunstoelen, zitstoeltjes, manden en
korven, allemaal in rieten vlechtwerk.
Het bedrijfje vervaardigde ook weduwschapsduivenmanden.
Nog later werd het winkeltje kortom 'Bazar Ledeganck'. 

(door Jan Martens)

EEKLO WAS ETAPPEPLAATS IN DE BALOISE LADIES TOUR

De stad Eeklo werd op vrijdag 9 juli 2021 de etappeplaats voor de eerste rit van de Baloise Ladies Tour.
Dat is de nieuwe naam voor de BeNe Ladies Tour, een hoogstaande rittenwedstrijd in het dameswielrennen.

Mooimakers

Donderdag werden de op de Markt cheques door de stad uitgedeeld aan de scholen en andere
verenigingen die een bijdrage hebben geleverd aan het schoonhouden van de buurt.
Hierbij enkele foto's.

In oktober 1994 kwam een prachtige strip uit die de ganse geschiedenis van onze stad liet zien.

EEKLO van boerengat tot scholenstad herbakken.

Tekst & tekeningen zijn van Dirk Verstraete en werd uitgegeven door K.V.V.V Eeklo.

Hier een klein stukje van het historisch verhaal van onze centrum stad.

De eerste Handelskilometer was de Raverschootstraat in de jaren ‘70

Walter De Buck zong destijds: ‘In mijn straatjen zijn ’t allemaal kommeeren’. Welnu, als ik je meeneem
naar de Raverschootstraat uit mijn jeugdjaren, de jaren zeventig van vorige eeuw, dan kan je gerust iets
anders zingen: ‘In mijn straatjen zijn ’t allemaal commerçanten!’ De allereerste Meetjeslandse
Handelskilometer lag niet in Maldegem of in Assenede, maar in de Raverschootstraat van toen: op een
afstand van nog geen 500 meter waren er maar liefst 17 handelaars, en als we er nog een paar honderd
meter bij doen komen we vlotjes aan 20 stuks!

De Raverschootstraat uit de jaren zeventig was geen brede straat met mooie trottoirs, zoals nu het geval is,
maar gewoon een eenvaks betonbaantje met links en rechts onverharde stroken en her en der een gracht.
Toch bloeide die straat als geen ander. Ik neem u mee op het stuk van (komende van de Markt) net voor
het  kruispunt met het Mandeweegsken tot net voorbij het kruispunt met de Galgenstraat. En ik spring
kriskras van de pare naar de onpare kant, gewoon zoals de zaken en neringdoenders gesitueerd waren.
Dit is de Raverschootstraat zoals ik ze me als twaalfjarige herinner.

We starten aan de onpare kant (links), een paar huizen voor het Mandeweegsken. Daar was de
bakkerij van Albert Bogaert, waar enkel het brood gebakken werd, er was geen winkel.

Twee huizen verder, aan dezelfde kant, was de woning van het grote gezin van Gustaaf en Clara De Smet.
Achter de woning was het atelier waar Staf en enkele van zijn zonen zware meubelen maakten.

Op de hoek van het kruispunt Raverschootstraat met het Mandeweegsken had je het duivenlokaal en
bolderscafé Sint-Hubert van Gerard en Georgette Pollier. Het café is er nog altijd en draagt nog
altijd dezelfde naam, al noemden wij het vroeger ‘bij Pollierkes’.

(als we even afwijken van de Raverschootstraat en een paar honderd meter het Mandeweegsken inslaan,
komen we op de plaats waar Marcel en Angèle Van Den Hemel hun kruidenierswinkel hadden)

Na ons eerste cafébezoek steken we de Raverschootstraat over en komen aan de vroegere fietsenwinkel
en het atelier van Julien en Ivonne (‘Vonneken’) Van Den Driessche-Vandekerkhove.
Julien was bekend als ex-concentratiekampgevangene en maakte er een levenswerk van om,
vooral bij de jongeren, te vertellen over wat ginder toen is gebeurd.

Daarnaast baatte Juliens zuster Clara Verhelst-Van Den Driessche een textielwinkel uit,
waar je voornamelijk hemden en schorten kon kopen.
Ik herinner me dat dit een héél klein winkeltje met immens hoge rekken was.

Nog een huis verder was de drankenhandel van eerst Tuur en Germaine Gabriël-Schoonackers
en hun kinderen Roman en Christiane Gabriël-Schoonackers.

Opnieuw steken we de Raverschootstraat over en botsen we op het kruidenierswinkeltje van Gerard
en Germaine Baetslé. Vandaag is daar Happy Feet gevestigd.

Het volgende huis aan dezelfde kant was dat van melkboer Jeroom en Annie Heene-Maes, die melk
en boter van de eigen koeien elke morgen op hun ronde uitvoerden, ook Annies zuster Marie ging mee op
de baan. Wij woonden daarnaast en hoorden ’s ochtends in alle vroegte het geschuif van de ijzeren
melkkannen. Op het betonnen baantje dat tussen het huis en de weide naar de stallingen achteraan liep,
heb ik leren fietsen (letterlijk met vallen en opstaan)…

We maken opnieuw de oversteek van de straat en komen aan het winkeltje van Arthur (‘Tuurken’) en
Margriet Berghman-Vols, die er handtassen en andere lederwaren verkochten.

Dat was hetzelfde aanbod van hun zoon en schoondochter Geeraard en Mariette Berghman-Baudonck,
die zes dagen op zeven als marktkramer op de baan waren. Geeraard was ook muzikant en ’s avonds
klonk vaak pianospel uit het venster op de eerste verdieping.

We steken opnieuw over en komen terecht in de kruidenierswinkel van mijn grootmoeder
Elza Van Hulle-Lootens, die – in mijn herinneringen – een enorme snoeptoog had waarin ik regelmatig
eens mocht graaien. Mijn grootmoeder had ook een ‘geheim cafeetje’ achter de winkel, waar een aardige
omzet Van Hoorebeke werd gedraaid… Mijn grootvader Maurits hield er ook een handeltje op na: elke
vrijdag werden kippen, konijnen en duiven geslacht en die werden ’s zaterdags door mijn vader
Achiel rond gevoerd naar vaste klanten in Eeklo.
Ik mocht regelmatig mee op ‘de boane’, zoals mijn vader het noemde…

Twee huizen verder was er de groenten- en fruitwinkel van Cyriel Cabooter en Ivonne De Koninck,
waar buiten altijd bakken met verse aanwinsten te kijk en te koop stonden.

Nog even verder opnieuw een café: De Korenbloem van Prudent Hauwenhuyse en Lena Bral,
waar ook een bolbaan aanwezig was.

Naast het café was er nog een kruidenierswinkel, die van Gaston De Baets en Rosanna De Keyser.
Hier kwam ik mijn wekelijkse Joepie halen, ze hadden ook een fotokopiemachine. Gaston en Rosanna
investeerden in hun garage in een grotere winkel, de GARO, evenwel op het moment dat
ook Delhaize in de buurt zijn opwachting maakte…

We steken opnieuw de Raverschootstraat over en halverwege de huizenrij nemen we plaats in
één van de kappersstoelen van het kapsalon van Nicole Van Kerckhove.

Even verderop, op de hoek met de Galgenstraat, was de slagerij van Antoine en Paula De Pauw 
Op die plaats is nu Bakker Peter gevestigd.

Aan dezelfde kant maar honderd meter voorbij de Galgenstraat was de kolenhandel
(en later ook benzinepomp) van Georges De Neve en Jeannine Heene,
voorheen van Filibert en Suzanne Heene.
Hier is nu het tankstation De Clercq gevestigd.

We kunnen dit indrukwekkend rijtje handelaars nog uitbreiden, als we aan beide zijden een paar honderd
meter verder gaan. Richting Raverschootbrug passeren we aan de onpare kant nog de kruidenierswinkel
van Veevaetes (nu computerwinkel Boca. En wanneer we aan de andere kant in de richting Koning
Albertstraat stappen komen we net voorbij de draai (nu Kerkhofweg) aan de pare kant de
kruidenierswinkel van Elsie Corné-Boone tegen (op de hoek van het baantje naar de parking aan
het kerkhof, maar het huis zelf is wel gesloopt). En schuintegenover Elsie’s winkel hielden haar ouders,
Marcel en Celina Boone een café (waar nu Bingo gevestigd is).

(door Marc Van Hulle)

 

EXTRA OOG OP DE MARKT IDENTIFICEERT NACHTELIJKE VANDALEN

Het stadsbestuur investeerde afgelopen jaar in extra ogen die bijdragen tot de veiligheid en netheid
in onze stad. Op verschillende locaties bezorgen veiligheidscamera’s extra informatie bij sluikstort,
vandalisme, malafide gebeurtenissen of calamiteiten.  

Afgelopen week werd zo’n vandalisme op de Markt geregistreerd en konden de vandalen achteraf door
de politie geïdentificeerd worden. "De betrokkenen krijgen een Proces Verbaal  in de bus en zullen
opdraaien voor de schade. Wie onze Warme William vloert, maakt kennis met onze veerkracht”
knipoogt Burgemeester Luc Vandevelde.

Vandalisme op onze sfeervol ingerichte Markt, het werd op de sociale media sterk veroordeeld.

Warme William is de grote blauwe beer die iedereen uitnodigt om te vertellen wat er scheelt én graag
een luisterend oor aanbiedt. Het is een initiatief van het Fonds ‘GavoorGeluk’ en zet in op het
versterken van de veerkracht en het mentaal welzijn bij kinderen en jongeren van 0 tot 24 jaar.
(Meer info www.warmewilliam.be) 

Onze extra ogen in de straat zijn dus bijzonder waardevol en dragen bij tot de algemene veiligheid voor
onze Eeklose burgers. We beschikken zowel over vaste toezichtcamera’s op hotspots onder controle van onze
politiediensten als over mobiele camera’s voor opsporing van sluikstort in samenwerking met de milieudienst
van intercommunale IVM. De camerabeelden worden enkel geraadpleegd indien strafbare feiten gemeld
worden, wie niets te verbergen heeft, heeft dus niks te vrezen.

De vroegere uurwerken van Eeklo

Deze uurwerken behoren nu tot onze KVVV-collectie!

Een overzicht: 'Uurwerken met een apart verhaal'

Wijzerplaat watertorenuurwerk:

In het begin van de twintigste eeuw sloeg de bouwwoede toe bij de zusters Van Liefde aan de
Zuidmoerstraat te Eeklo. Terwijl metselaars en timmerlieden koortsachtig werkten aan het ene
complex, lagen de plannen voor een ander project al kant en klaar op de tafel.
In 1901 startte de bouw van de nieuwe lagere school tegenover de Kaaistraat. In 1902 begon men in
de tuin met de bouw van een watertoren voor interne waterdistributie. Door zijn hoogte en door zijn
kuip met horloge werd dit bouwwerk een ware blikvanger voor de hele omgeving.
Wanneer in 1967 het bovengedeelte van de watertoren werd gesloopt verdween de uurwerkklok uit
het stadsbeeld. Eén van de vier wijzerplaten kwam in 1987 door tussenkomst van Antoine De Boever
aan de buitenmuur te hangen van het Heemmuseum in het provinciaal domein Het Leen. 

Slingeruurwerk Polydoor Lippens

Eeklonaar Polydoor Lippens woonde te Brussel in de Kruisvaartenstraat 31. Lippens was verbonden aan het
ministerie van verkeerswezen. Hij was aangenomen als elektricien en werktuigkundige. Toen in 1835 de
eerste trein reed op het vasteland van Brussel naar Mechelen was onze stadsgenoot bij de notabelen die
deze eerste treinreis meemaakten. Van 1850 tot 1886 werkte hij voor de Belgische spoorwegen.
Jarenlang werden de vertrekuren van de treinen in het Noordstation te Brussel geregeld bij hem thuis.
Hij had namelijk een uurwerk gemaakt dat heel minitieus werkte en waarop de spoorwegklok in het
station werd afgestemd.
Deze moederklok van de Eeklose uitvinder en wetenschapper werd later geschonken aan het
Eekloos Heemmuseum door Mevrouw Marie-Louise Vermast, achternicht van Polydoor Lippens. 

De Galletklok

Charles-Joseph Gallet was afkomstig uit Moustier-sur-Sambre en vestigde zich na zijn huwelijk in een
woning aan de Markt in Eeklo. Hij woonde daar vanaf 1885 tot hij in 1914 zijn intrek nam in een huis
in de Brugsestraat. Daarna ging hij zijn geluk beproeven in de Boelare.
Uiteindelijk kwam hij in de Molenstraat terecht.
In 1922 besloot hij, met de hulp van zijn zonen Lucien en Georges een gigantische horlogecarillon te
vervaardigen. Vader en zonen Gallet gebruikten daarvoor afgedankt oorlogsmateriaal. Elke vrije maandag
werd er met koortsachtige ijver gewerkt om een uniek en monumentaal slingeruurwerk te maken.
In 1926 was alles klaar. Georges zorgde voor de geschilderde versieringen. Lucien stierf vroegtijdig in 1930.
In april van dat zelfde crisisjaar exposeerde Gallet zijn pronkstuk in de wereldtentoonstelling van Antwerpen.
Een of ander fantast wou toen 100.000fr betalen om het uurwerk in zijn bezit te krijgen, doch de maker
wou van geen verkoop weten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het koperen uurwerk veiligheidshalve verborgen achter het
werkhuis van vader Gallet in de Molenstraat. Charles-Joseph stierf in 1942 en na de oorlog plaatste men
het uurwerk in de winkel van zijn kleinzoon Karel op de hoek van de Kaaistraat en de Stationsstraat, tot
deze uurwerkzaak opgedoekt werd. Daarna was het beroemde uurwerk een hele zwerftocht beschoren,
tot het uiteindelijk in 1990 door VVV-Eeklo met hulp van het stadsbestuur
(een renteloze lening van 5 jaar) kon aangekocht worden. 

(door Jan Martens)