Lieve Lieve,
‘Kamer 341’.
Dat was de tekst van het laatste sms’je dat je me vorige week stuurde. Telkens je bij AZ Alma een nieuwe chemokuur kwam halen, meldde je me op welke kamer je hiervoor lag. Normaal was dat op het dagziekenhuis, maar dit keer was het anders. Dit keer zou je na de kuur niet gewoon weer naar huis gaan. Dit keer moest je blijven in het ziekenhuis.
Ik leerde je 25 jaar geleden kennen, toen ik bij Taptoe in dienst kwam. Zelden ben ik iemand tegen gekomen, die zo’n treffende naam had: Lieve. Want je was een lieve, innemende en altijd opgewekte vrouw. Ik heb je zelden boos gezien, alleen wanneer iemand Taptoe onrecht aandeed of in een verkeerd daglicht plaatste, ging je er kwaad tegenin. Want Taptoe was ook jouw kindje, waaraan je de beste jaren van je leven hebt gewijd. Zelfs toen die vreselijke ziekte jou al in haar greep had, bleef je je krachten geven, al was de veer de laatste maanden wat gebroken.
Bijna een kwarteeuw hebben we samen gewerkt, gebabbeld, gesakkerd maar ook veel gelachen. Jouw onverzettelijke optimisme, jouw onvoorwaardelijke trouw en jouw voortdurende zorg voor de anderen, voor zij die je heel dierbaar waren, maar ook voor mensen die toevallig jouw pad kruisten, maakten jou tot een heel straffe madam. Eentje uit de duizend, een lotje uit de loterij, zeg maar.
Kamer 341. Daar is het voor jou gestopt, vorige week donderdagavond. Je was uitgeput en moe gestreden, maar je hebt je pijn en je leed tot op het laatste moment zoveel mogelijk alleen gedragen, bezorgd als je was voor de mensen die jou nabij waren. Nu ben je véél verdiepingen hoger, daar ben ik zeker van, want als er iemand zijn hemel heeft verdiend, dan ben jij het wel, lieve Lieve.
Ik heb veel van jou geleerd en heb je steeds bewonderd om je groot hart. Ook toen ik een jaar geleden Taptoe verliet, bleef onze vriendschap intact. We hielden contact, zagen elkaar nog regelmatig, al was het steeds vaker in het ziekenhuis. Maar de hartelijkheid was gebleven, ik ben er zeker van dat je me graag zag. En dat was wederzijds, lieve Lieve. Het was een voorrecht jou te kennen, als collega, als vriendin maar vooral als mens.
En precies dat maakt mijn, ons verdriet vandaag zo groot. De leemte die je nalaat bij elkeen die je heeft gekend, is immens. Straffe madammen horen niet te sterven, zeker zo vroeg niet en zeker niet door zo’n vreselijke ziekte.
Dag Lieve, bedankt Lieve. Verdomme toch, Lieve.
Marc Van Hulle
24 jaar bevoorrechte collega
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
