Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
Ik ben een man en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is ...bloggen.
Ik ben geboren op 11/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn blog, foto's, computer, fietsen...
Op mijn blog heb ik al verschillende foto's geplaatst van Eeklo waar men kon zien dat hier ooit nog een tram gereden heeft. Dit reed tot in Aalter en Watervliet. Er was ook een Tramstatie die stond aan het begin van de Gentsesteenweg waar nu de Douane, Accijnzen en brandweer zijn. Dit was voor het onderhoud van de voertuigen waar tot 1936 gereden werd met stoomtrams. Het gebouw werd door de Nationale Maatschappij der Buurtspoorwegen rond de jaren 1900 gebouwd. In 1951 liepen de verliezen echter te hoog op en alle tramlijnen werden afgeschaft. Het tramstationnetje stond er bijna nog twintig jaar stil en triest bij. De oude Tramstatie werd eind de jaren zestig afgebroken.
Stoomtram aan de poort van deTramstatie
De oude Tramstatie met op de achtergrond het gebouw van de brandweer
Zo ziet er nu uit. Met op de voorgrond de gebouwen van Douane en Accijnzen. Op de achtergrond nog een tipje van het brandweergebouw. Later hier meer over.
Dat de Eeklose balloonmeeting geslaagd was gisteren moet ik hier niet vertellen. Veel volk, veel ballons en redelijk goed weer en meer is er niet nodig.
Dit zijn beelden van het kleurrijke spektakel dat zo een balloonmeeting toch altijd blijft. Morgen meer over de 'special shapes' van de meeting.
Met het (te) warme weer hebben wij dit seizoen nog maar weinig gefietst. Gisteren was het een beetje wisselvallig maar meestal hadden we een milde zon en regen hebben we niet gezien. Soms wel wat zwarte wolken maar weinig of geen wind. Om maar met de deur in huis te vallen. Dit is niet de mooiste rit die we al gedaan hebben. Van natuur en omgeving is het in orde. Men moet echter te vaak langs grote wegen rijden. Ook zijn het overwegend oude betonwegen (macadam zoals wij zeggen) die niet meer in perfecte staat zijn. Ook heeft men zuinig geweest met de nummerbordjes en die staan niet altijd op de meest logische plaats. Op een zeker kruispunt staat er geen nummer en is het gewoon rechtdoor al staat er een bord dat het een doodlopende straat is.
Men ziet huizen in alle gedaanten Een klein stuk langs de Expressweg
We nemen de start in Wachtebeke waar men op de parking in het dorp wel altijd plaats heeft. We verlaten de parking en slaan rechst af en nemen de eerste straat rechts en zit men al op de route. De nummers 69→82→66→65→95→96→98→64→78→79→82→83→89→69 brengen ons 43 km ver.
Het gemeentehuis en de kerk van Moerbeke
Eens voorbij Moerbeke komen we terug langs de Moervaart. Hier een zicht van het natuurgebied De Reepkens. Rust en pracht samengevoegd.
Dit is een foto van de Meetjeslandse atletiekclub uit april 1982. Deze damesploeg trad toen aan in 3e nationale. Bij deze foto waren er echter geen namen vermeld. Wie kan hier helpen?
Staand vlnr. : Karin Pauwels, Christine De Roo, ? , Carine Van den Hemel. Zittend vlnr. : An ? , ? , Peggy Verlé, Mia Pauwels, Zita Vervaet. (met dank aan Veerle Blondeel)
Op 25 mei 1982 overleed dokter Pieter Van Ghyseghem. Hier in Eeklo had hij niet alleen een goede naam als dokter maar ook als burgemeester was hij een geliefd man. Hij werd omschreven als een eenvoudige en wijze burgervader. Het bezoek van het vorstenpaar, op de foto Pieter samen met koningin Fabiola, noemde hij de heugelijkste gebeurtenis tijdens zijn burgermeesterschap.
Toen ik hier een paar weken geleden een foto plaatste van de MZV dames waterpoloploeg kon ik er niet van tussen om ook een foto te zoeken van de heren. Wat dacht ge van deze stoere binken waarvan de foto genomen werd in april 1982.
In een periode waarin alle wielersupporters zwaar gebeten zijn door de Tourmicrobe is het gepast om even stil te staan bij de exploten van de enige Meetjeslandse flandrien die er ooit is in geslaagd om de zwaarste wielerwedstrijd zegevierend te besluiten.
Maurice De Waele werd op 27 december 1896 te Lovendegem geboren. Vooraleer hij toetrad tot het rennersgild verdiende hij zijn kost als slagersgast. Maar zoals velen van zijn tijdgenoten zou hij het ook als ‘coureur’ proberen. Niet zonder succes trouwens : in 1922 werd hij als onafhankelijk kampioen van België in het veldrijden en ook op de weg kon hij meer dan zijn mannetje staan. Zware koersen zoals Brussel-Luik en Brussel-Luxemburg schreef hij op zijn naam.
In 1924 debuteerde hij in de hoogste categorie. Veel aanpassingsproblemen kende hij niet want reeds tijdens zijn eerste profjaar won hij een rit in de Ronde van België. Een nieuwe ronderenner leek geboren. In 1927 waagde hij voor het eerst zijn kans in de Ronde van Frankrijk. Als debutant liet hij meteen van zich spreken : tot eenieders verbazing won hij de tweede rit, die liep van Dieppe naar Le Havre. Hij zou zich trouwens tijdens die Tour opwerpen als één der absolute smaakmakers en dit zonder enige ervaring. Hij schreef dat jaar ook nog de dertiende etappe van Perpignan naar Marseille op zijn naam en als kers op de taart eindigde hij in het eindklassement op een schitterende tweede plaats. Ook voor Maurice De Waele gold dus duidelijk het gezegde dat grote kampioenen niet veel tijd nodig hebben om zich met de besten te kunnen meten !
Het jaar nadien, in 1928, werd hij ingelijfd in de grote Alcyonploeg. Niettegenstaande hij opnieuw twee ritten won, kwam hij toch nog niet in aanmerking voor eindwinst in Parijs. Een derde plaats werd zijn deel. Maar in 1929 viel er niet te tornen aan het meesterschap van de Meetjeslander. Hij was veruit de sterkste in de Pyreneeën en controleerde nadien de overgangsetappes. Maar het eten van bedorven voedsel leek nog roet in het eten te gooien. In de nacht voor de rit over de beruchte Galibier verbleef Maurice meer in ‘het kleine kamertje’ dan op zijn bed. Er was heel wat werk aan de winkel om hem enigszins te kunnen opkalefateren en de leider werd veeleer een ‘lijder’. Die dag dwong Maurice De Waele bij iedere volger het grootste respect af. Als een levend lijk legde hij in de zware Alpenrit de basis voor zijn zwaar bevochten Tourzege. In de laatste ritten naar Parijs werd hij niet meer verontrust en schreef wielergeschiedenis door als enige Meetjeslander ooit de Ronde van Frankrijk te winnen. Organisator Henri Desgrange was niet echt opgezet met de zege van Maurice en liet dat ook voldoende blijken in zijn blad l’Auto. Maar Maurice De Waele snoerde bijna onmiddellijk alle kritiek door kort nadien ook de oerlastige Ronde van het Baskenland te winnen.
Maurice De Waele werd als een held ontvangen in Maldegem. Een nooit geziene massa bracht hulde aan hun wielerkampioen. Toch kwam er geen vervolg op dit succes. Het jaar nadien werd hij niet geselecteerd voor de Belgische ploeg en amper twee jaar na zijn Tourzege zette Maurice een punt achter zijn carrière. Een loopbaan die hem geen windeieren had gelegd : hij stampte een Fordgarage uit de grond en bracht bovendien ook nog eens zijn eigen fietsen op de markt.
Maurice De Waele overleed op amper 55-jarige leeftijd na een slepende ziekte. Nu na al die jaren is de enige Meetjeslandse Tourwinnaar nog niet vergeten : in Maldegem is het sportcomplex naar hem genoemd en in Lovendegem is een mooi monument voor hem opgericht. (Mark Van Hamme)
We gaan nog eens terug naar het gebouw van de eerste autokeuring hier in Eeklo. Men reed langs de Leopoldlaan binnen en kwam langs de Brugsesteenweg weer buiten. Het was op die hoek dat De Clercq Albert een bouwaanvraag indiende om daar een woonhuis te bouwen. Zoals men op de foto's kan zien was er daar nog niet veel gebouwd op 22 januari 1966, de dag van de aanvraag.
Men ziet hier nog een tipje van de autokeuring, toen nog automobiel inspectie genoemd, zoals het opschrift toont. Het was achter de sparren dat het huis ging komen.
44 Jaar later ziet het er zo uit. Zoals vorige keer al gezegd is in de oude gebouwen van de keuring nu een carwash gevestigd. Hier ziet men dus het huis waarvoor de aanvraag was en stelt men vast dat ook de rest helemaal is dicht gebouwd.
Hier ziet men het gebouw van de inspectie beter. Aan de structuur van het gebouw is weinig of niets veranderd. Het huis helemaal rechts staat op de Leopoldlaan. (boomkwekerij)
Zo ziet het gebouw er nu uit. Weliswaar aan de andere kant dan de foto hierboven want het huis staat er helemaal voor.
Waarschijnlijk zal niemand mij het kwalijk nemen dat ik hier nog eens een ploeg van de FC plaats. Het zijn de provinciale miniemen uit 1982. In dat jaar was hun afgevaardigde, Marc Van Hulle, het jongste bestuurslid van Fc Eeklo.
Op de as Eeklo-Adegem-Maldegem is mijn al een tijdje bezig met drie windmolens te plaatsen. Tijd om eens een kijkje te nemen.
Dit zijn de eerste twee. Van de derde is men bezig aan het voorbereiden van de plateau waar de toren op moet komen maar daar mocht ik geen foto's nemen.
Zo een toren bouwen blijft toch altijd een serieuze onderneming. Imposant ook wel want van ver ziet dat er niet echt groot uit maar hoe dichter men komt...
Het zal nu wel al een jaar geleden zijn dat dat ik hier een bericht plaatste dat het oude Broederschooltje in de Zuidmoerstraat ging afgebroken worden. Het schooltje moet plaats maken voor nieuwe burelen van de Zuidkaai. Nu zijn ze daar deze week, een paar dagen vroeger dan gepland, aan begonnen.
Voor mij, en menig ander Eeklonaar, de eerste school waar we naar toe gingen. Aan de witte deur gingen we binnen in de gang en dan waren er de klassen. Helemaal links was een turnzaal zoals dat toen genoemd werd. Bij 'meester' Vanhauwenhuyse volgde ik het eerste en het derde studiejaar.
Nu is het allemaal gedaan. Met een machtige machine wordt het gebouw onherroepelijk tegen de vlakte gegooid.
De achterkant van het gebouw. Waar de eikenboom staat en langs waar men De Kring kan bereiken.
Terug een hoofdstuk afgesloten. Zo gaat dat nu eenmaal in het leven.
We komen nog eens terug op onze voetballers. Op 8 november 1920 werd de voetbalclub "De Ledeganckzonen" gesticht. Het volgende jaar werd de naam veranderd in "F.C.Eeklo" en op 25 augustus 1922 sloot de club zich aan bij de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Op het terrein aan de Gentsesteenweg werd de club in 1930 kampioen van de tweede afdeling van Oost-Vlaanderen.
Dit waren de kampioenen. Staande vlnr. Désiré De Baets, Albert Pauwels, Alberic Verschoote, Albert Hoornaert, Louis Hoornaert en Alfons Meiresonne. Zittend vlnr. Georges Valcke, Alfons Van De Genachte, Henri De Vos, Georges Lenihan en Maurits L'Espé. (foto Wilfried Coppens)
Met onze retro rubriek gaan we eens terug naar de Pastoor De Nevestraat. Vroeger een heel klein straatje welke nu uitgegroeid is tot een heuse straat. Het was nog een straatje toen Richard De Backer op 3 juni 1966 een bouwaanvraag indiende om het bouwen van een woonhuis. Richard had in die tijd daar een zaak voor brandstoflevering. Er was daar een benzinepomp maar hij voerde ook mazout en andere 'gazzepullen' uit bij de mensen. Richard zou ons echter veel te vroeg verlaten. Zijn weduwe samen met zoon Marc deden de zaak nog een tijd verder maar stopten er enkele jaren later mee. Het juiste jaar weet ik ook niet meer. Het werd daarna een krantenwinkel en dat is het nu nog altijd.
Zoals op de foto te zien is was de P. De Nevestraat toen nog een heel klein straatje. Het huis waar de benzinepomp aan staat is gebleven. Al de rest die men ziet is verdwenen. Waar hier nog een muur staat aan de rechtse kant is nu het terrein aan de Herbakker. De huisjes links zijn dan iets later ook afgebroken en maakten plaats voor de appartementsblokken aan het J.F.Willemsplein.
Op de foto van aan de andere kant ziet men links de baan nog wegdraaien naar het plein die daar vroeger was.
Zo ziet het er tegenwoordig uit. Het rode huis is dus blijven staan en daar stond de benzinepomp. Het huis in het midden is dus het nieuwe huis waarvoor de aanvraag werd ingediend. Het rechtse stuk, waar dus nu de krantenwinkel is, kwam er volgens mij iets later bij. Daar was het kantoor van bedrijf De Backer. Men ziet nog een glimp van de appartementen. Daar stonden dus die oude huisjes van op bovenstaande foto's.
Met het systeem van op voorhand gemetste muren, waarvan ik hier al sprak, zet men op enkele weken tijd hele rijen huizen. Zoals hier op Ghevers waar de nieuwe huizen bijna niet meer te tellen zijn.
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
