Deze rit (kaart Brugse Ommeland Zuid) is ongeveer 45 km  lang en wij namen de start in Ruislede. Als men in Aalter de baan naar Tielt neemt slaat men af naar Ruislede centrum en na een kilometer ziet men al een nummer van de route staan. Wij parkeerden ons naast het kerkhof. De nummers: 43-44-38-45-42-37-36-24-53-12-11-52-51-50-48-49-43.
Met de nummers geen noemenswaardige problemen. Er zijn geen steile hellingen maar het is steeds licht glooiend en de wegen zijn allemaal goed berijdbaar.

 

De rit brengt ons langs Schuiferskapelle en rijden we verder richting Pittem. Door het steeds wisselend niveauverschil kan men wel meer van het landschap genieten.

       

       Steeds langs landelijke wegen                                         Waar de maïs 'hoog' staat.... 

    


           Ooit was het een mooie molen                                                  Het kerkje van Marialoop 

In Pittem keren we terug richting Meulebeke. Als we Marialoop voorbij zijn gaat het via Krommendijk en Sneppe naar Koortskapel. Hier zien we ook de Poelbergmolen staan. Eens we in Haantje zijn en door het Kasteelgoed rijden zijn we al ver terug in Ruislede.

 

Aan te raden rit die door het glooiend karakter van de wegen misschien iets lastiger is maar de mooie zichten vergoeden dit ruimschoots. Toch één opmerking. Doe deze rit niet de maandag want dan zijn alle café's en eethuizen daar schijnbaar gesloten.....

In de Geraniumlaan wordt er maar aan één huis gewerkt. Bij dit huis heeft de stukadoor al op bezoek geweest maar verder gebeurd hier niets meer. De oude serres van de bloemisterij staan er nog steeds. De werken zouden stil liggen na een klacht van een omwonende.

We blijven nog even vooraan in de Gentsesteenweg en bekijken eens in het kort de geschiedenis van de Eeklose brandweer.

 


Het was in de gemeenteraad van maart 1974 dat CVP-raadslid Roger Leloup vroeg om iets te doen aan de erbarmelijke toestand van de brandweerkazerne aan de Gentsesteenweg. "Misschien kunnen we ze in brand steken" stelde BSP raadslid Fons Van Mossevelde toen voor...Door de tijd heen moest het stedelijk brandweerkorps enkele keren verhuizen. Vóór 1940 huisden de pompiers in de Raamstraat, waar ook 'den bak' was en later Het Doppersatelier kwam. Dit huis in de Raamstraat werd onlangs door de stad te koop gesteld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de spuitgasten terug te vinden in het gebouw tussen de Werkmanskring en de oude Broederschool. Na de oorlog ging het naar de Lijnendraaierstraat op de plaats waar de Verrekenkas (nu De Regionale) is. In 1952 verhuisde de brandweer dan weer naar het depot van de vrijgekomen 'tramstatie' aan de Gentsesteenweg. Maar ook daar raakte de toestand na enkele tijd wat verloederd. Daarom besloot het stadsbestuur in 1980 om de oude kazerne volledig op te kalefateren en een stuk bij te bouwen. In september 1982 werd het vernieuwde complex geopend door minister van binnenlandse zaken Charles-Ferdinand Nothomb.

 

Nu is de brandweer nog steeds op dezelfde plaats gelegen en zijn zeer tevreden met hun huidige kazerne. Deze week stond de oude elevator nog te pronken maar eind deze maand wordt hij door een nieuw exemplaar vervangen.

                           

Deze week verscheen in de kranten dat er aan het Eeklose station een nieuwe parking komt. Volgens die zelfde kranten zouden daar 150 auto's op kunnen. Dit lijkt me nogal optimistisch zo te zien.

In Eeklo heeft toneel ook altijd deel uitgemaakt van het sociale leven. Een bekende figuur was toch Charles Corné die in verschillende stukken een hoofdrol speelde. Veel opvoeringen gebeurden in de Gouden Leeuw hier op de Markt in Eeklo. 

In 1982 vierde VBC Eeklo (Eeklose volleybalclub) zijn 15 jarig bestaan. Het waren deze mannen die toen voor de overwinningen streden.

Het is nu al een hele tijd geleden dat ik hier een bericht schreef over het café aan de watertoren, Idee. Dit café werd in de jaren zeventig opengehouden door jonge kunstliefhebbers. Dit werd door sommige Eeklonaars echter ook aanzien als de plaats waar het "langharig werkschuw tuig" samenklitte. Ook kon men daar regelmatig terecht om een tentoonstelling te bezoeken.

Voor welke gelegenheid men met deze boerekar door Eeklo trok weet ik niet maar op de foto herkennen we Wouter Maréchal met een soort muzikale fiets en achteraan (met zwarte hoed) heeft Danny Plasschaert de contrabas in aanslag. De man die dit 'zootje ongeregeld' op zijn kar meevoerde was Gaston De Smet uit de Peperstraat.

Veel foto's van het interieur van het café zijn er waarschijnlijk niet maar deze kreeg ik van Jan Standaert en geeft toch een 'idee' hoe het er in de jaren 70 uitzag.

Op mijn blog heb ik al verschillende foto's geplaatst van Eeklo waar men kon zien dat hier ooit nog een tram gereden heeft. Dit reed tot in Aalter en Watervliet. Er was ook een Tramstatie die stond aan het begin van de Gentsesteenweg waar nu de Douane, Accijnzen en brandweer zijn. Dit was voor het onderhoud van de voertuigen waar tot 1936 gereden werd met stoomtrams. Het gebouw werd door de Nationale Maatschappij der Buurtspoorwegen rond de jaren 1900 gebouwd. In 1951 liepen de verliezen echter te hoog op en alle tramlijnen werden afgeschaft. Het tramstationnetje stond er bijna nog twintig jaar stil en triest bij. De oude Tramstatie werd eind de jaren zestig afgebroken.

                         

                         

Maurice DE WAELE

In een periode waarin alle wielersupporters zwaar gebeten zijn door de Tourmicrobe is het gepast om even stil te staan bij de exploten van de enige Meetjeslandse flandrien die er ooit is in geslaagd om de zwaarste wielerwedstrijd zegevierend te besluiten.

Maurice De Waele werd op 27 december 1896 te Lovendegem geboren. Vooraleer hij toetrad tot het rennersgild verdiende hij zijn kost als slagersgast. Maar zoals velen van zijn tijdgenoten zou hij het ook als ‘coureur’ proberen. Niet zonder succes trouwens : in 1922 werd hij als onafhankelijk kampioen van België in het veldrijden en ook op de weg kon hij meer dan zijn mannetje staan. Zware koersen zoals Brussel-Luik en Brussel-Luxemburg schreef hij op zijn naam.

In 1924 debuteerde hij in de hoogste categorie. Veel aanpassingsproblemen kende hij niet want reeds tijdens zijn eerste profjaar won hij een rit in de Ronde van België. Een nieuwe ronderenner leek geboren. In 1927 waagde hij voor het eerst zijn kans in de Ronde van Frankrijk. Als debutant liet hij meteen van zich spreken : tot eenieders verbazing won hij de tweede rit, die liep van Dieppe naar Le Havre. Hij zou zich trouwens tijdens die Tour opwerpen als één der absolute smaakmakers en dit zonder enige ervaring. Hij schreef dat jaar ook nog de dertiende etappe van Perpignan naar Marseille op zijn naam en als kers op de taart eindigde hij in het eindklassement op een schitterende tweede plaats. Ook voor Maurice De Waele gold dus duidelijk het gezegde dat grote kampioenen niet veel tijd nodig hebben om zich met de besten te kunnen meten !

Het jaar nadien, in 1928, werd hij ingelijfd in de grote Alcyonploeg. Niettegenstaande hij opnieuw twee ritten won, kwam hij toch nog niet in aanmerking voor eindwinst in Parijs. Een derde plaats werd zijn deel. Maar in 1929 viel er niet te tornen aan het meesterschap van de Meetjeslander. Hij was veruit de sterkste in de Pyreneeën en controleerde nadien de overgangsetappes. Maar het eten van bedorven voedsel leek nog roet in het eten te gooien. In de nacht voor de rit over de beruchte Galibier verbleef Maurice meer in ‘het kleine kamertje’ dan op zijn bed. Er was heel wat werk aan de winkel om hem enigszins te kunnen opkalefateren en de leider werd veeleer een ‘lijder’. Die dag dwong Maurice De Waele bij iedere volger het grootste respect af. Als een levend lijk legde hij in de zware Alpenrit de basis voor zijn zwaar bevochten Tourzege. In de laatste ritten naar Parijs werd hij niet meer verontrust en schreef wielergeschiedenis door als enige Meetjeslander ooit de Ronde van Frankrijk te winnen. Organisator Henri Desgrange was niet echt opgezet met de zege van Maurice en liet dat ook voldoende blijken in zijn blad l’Auto. Maar Maurice De Waele snoerde bijna onmiddellijk alle kritiek door kort nadien ook de oerlastige Ronde van het Baskenland te winnen.

Maurice De Waele werd als een held ontvangen in Maldegem. Een nooit geziene massa bracht hulde aan hun wielerkampioen. Toch kwam er geen vervolg op dit succes. Het jaar nadien werd hij niet geselecteerd voor de Belgische ploeg en amper twee jaar na zijn Tourzege zette Maurice een punt achter zijn carrière. Een loopbaan die hem geen windeieren had gelegd : hij stampte een Fordgarage uit de grond en bracht bovendien ook nog eens zijn eigen fietsen op de markt.

Maurice De Waele overleed op amper 55-jarige leeftijd na een slepende ziekte. Nu na al die jaren is de enige Meetjeslandse Tourwinnaar nog niet vergeten : in Maldegem is het sportcomplex naar hem genoemd en in Lovendegem is een mooi monument voor hem opgericht.
(Mark Van Hamme)