Ik ben Rosy
Ik ben een vrouw en woon in het Pajottenland (België) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 14/02/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dansen, koken, bakken en ook bloggen.
Vriendelijke gesprekken met sympathieke mensen over alles en nog wat
17-01-2024
Ik schrijf je
Lieve mensen,
Ik zit nogal dikwijls te schrijven op mijn computertje. Zoals je dat hier op deze foto kunt zien. Het is goed dat je weet hoe ik eruitzie. Aan wie je eventueel een antwoordje of een berichtje schrijft. Ik zal het graag lezen. Lieve groeten van
Rosy
Deze foto blijft altijd op deze plaats staan. Mijn volgende bijdragen komen daaronder, de recentste bovenaan.
Zon en regen, regen en zon. Ik durf niet naar buiten gaan zonder paraplu. Maar het is toch wel warm. En kijk eens hoe mooi de bladeren van de bomen zich openvouwen, en van hoeveel kleuren en bloemen je tegenwoordig kunt genieten.
Ik heb je in een van mijn vorige tekstjes beloofd iets over mijn lieve man te vertellen. Wel, nadat zijn eerste vrouw gestorven was, en hij met twee kleintjes achterbleef, ontmoette ik hem heel toevallig aan het busstation. Met aan elke hand een kleine kapoen die hij naar de kinderopvang deed.
We kwamen in gesprek en zoals dat soms gaat, van het een kwam het ander. Wij ontmoetten mekaar nog dikwijls en ik merkte stilaan dat ik voor die man heel veel voelde. Vlinders in mijn buik zelfs. En hij was ook attentvol en lief tegen mij. Ik wilde een relatie met hem, maar ik dacht: waren die kinderen voor mij daarvoor geen belemmering? Eigenlijk niet, want ik, transvrouw, zou toch zelf geen kindjes kunnen krijgen. En ik hield van kinderen.
Het grootste probleem leek mij te zijn: Hoe gaat Frank – want zo heet hij – reageren als hij verneemt dat ik een transgendervrouw ben? Want ik had hem nog nooit gezegd dat ik niet als meisje geboren ben, maar als kind een jongetje was…. Doch, als we een serieuze relatie wilden hebben, moest hij dat weten en aanvaarden. Toen ik Frank leerde kennen was ik vooraan in de twintig en zag er lichamelijk helemaal uit als een vrouw. Nu nog, en ik gedraag en voel me vrouwelijk, heb de verlangens van een vrouw. Heb een vrouwelijke stem. Heb zelfs seks als een vrouw… Ja, ja! Dat hoort toch ook bij het leven.
Ik had geluk, want toen ik hem dat allemaal vertelde, wou Frank mij eerst niet geloven en bekeek mij met de mond open van verwondering. Ik voelde mij toen heel onzeker en had angst dat hij mij niet zou aanvaarden en zou weggaan. Maar in zijn ogen zag ik dat het goed zou komen, hij nam mij in zijn armen, zijn mond zocht de mijne en hij kuste, kuste mij. Hevig en hartstochtelijk. Hij was blij dat ik hem zo eerlijk mijn geheimpje had verteld. En dat hij wel met mij zou willen trouwen als ik dat ook wilde!
En of ik dat wilde!
Wij zijn nu bijna 25 jaar man en vrouw. Ik zie hem nog altijd heel graag, en ik ben er zeker van dat hij nooit een andere vrouw zou willen hebben. Lieve, lieve Frank. Hoe gelukkig ben ik dat ik jouw vrouw ben! Jouw Rosy.
Lieve lezer/es, mijn tekst is wat lang uitgevallen en misschien begrijp je niet of maar half hoe ik echt ben. Maar ik ben niet beschaamd voor wie of wat ik ben. Dat ik ben kunnen worden en zijn wie ik echt ben heeft mij gelukkig gemaakt. En gelukkig willen we toch allemaal zijn?
Voorbij het lang weekend van Hemelvaart. En we hadden geluk met het weer! Heb je moederdag kunnen vieren? Of ben je er eens op uitgetrokken? Of was je niet bij de gelukkigen?
Ik denk hier aan de mensen die verhinderd waren eens rustig van de sociale pauze te genieten. Je lag toch niet in een ziekenhuisbed? Ik wens je van harte snel beterschap. Was je misschien eenzaam? Wel, ik heb een hart voor jou alhoewel ik je niet ken.
Ikzelf ben rustig thuis gebleven en we hebben vorige zondag moederdag gevierd. De kinderen waren gekomen met hun partner. Het zijn wel niet mijn eigen biologische kinderen, maar voor hen ben ik hun moeder. Na drie jaar huwelijk verloor mijn lieve man zijn eerste echtgenote. Zij had hem twee kindjes gegeven. Enkele tijd daarna leerden we mekaar kennen. We hielden zielsveel van mekaar en trouwden. En zo werd ik de lieve mama van een meisje en een jongetje. Zij zijn nu volwassen, afgestudeerd, en gaan hun eigen weg. Maar ze houden van me. Dat maakt mij gelukkig.
Voor jou, lieve lezer/es, een knuffel of een zoentje als je dat wenst van
Het regent weer eens. Triestig hé. Gisteren, zondag, was het wel zonnig. In Groot-Bijgaarden ging de processie uit ter ere van de heilige Wivina. Ik heb een zwak voor die vrouw. Zij leefde hier wel ongeveer 900 jaar geleden, en stichtte een klooster. Dat klooster bestaat niet meer, maar de herinnering aan haar wordt levendig gehouden. Je kan wel haar kapel bezoeken. Ik ga daar af en toe eens met haar praten en vragen dat ik een echte goede vrouw mag zijn en blijven. En dat lukt, als je maar vertrouwen hebt.
Gisteren ben ik haar eventjes gaan groeten, maar ik heb de processie niet zien passeren. Ik was er niet op voorbereid. Schande dat ik een feest van een van mijn lievelingsheiligen uit het oog verloren heb. Sorry, Wivina. Maar je verstaat me wel.
Dag, lieve lezer/es. Een lieve knuffel van mij, als je het verlangt..
In een van mijn vorige bijdragen heb ik je beloofd je wat meer over mezelf te vertellen. In de kolom hiernaast zeg ik je al een en ander, en zie je een recente foto van mij. Ja, dat ben ik en zo zie ik eruit. Vind je dat ik een knappe vrouw ben?
Maar zo zag ik er niet altijd uit. Want bij mijn geboorte dacht iedereen dat ik een jongetje was... Maar ik wilde altijd een meisje, een vrouw zijn. En dat verlangen groeide naarmate ik groter werd.
Gelukkig hadden mijn ouders daar begrip voor, en ze zagen dat het niet zo maar iets voorbijgaands was. Daarom consulteerden ze met mij dokters, psychiaters, specialisten enz. enz. Met als resultaat dat ik, toen ik 20 jaar was, de volledige transitie van man naar vrouw had doorgemaakt. Totaal! Compleet! De meeste mensen geloven niet dat ik niet altijd vrouw ben geweest.
En dat heeft van mij een heel gelukkige vrouw gemaakt. Ik was bevrijd van mijn "handicap". Voelde mij normaal. Heb geen complexen en frustraties meer. Ben geworden wie ik eigenlijk ben en altijd was.
Zo veranderde de jongen (Am)broos in het meisje Rosy.
Sommige mensen kunnen moeilijk of niet begrijpen dat men van gender wenst te veranderen; maar wees dan tevreden en gelukkig dat je dit veranderingsproces om je gelukkig te kunnen voelen niet moet doormaken. Ik zou beter zeggen: aanpassingsproces aan je echte identiteit. Wees blij als je bent zoals je je voelt.
Ik ben later ook getrouwd met een pracht van een man. Maar daar vertel ik je later nog wel wat over.
Voorlopig hou ik op en als je het wil krijg je een lieve knuffel van
ik heb vannacht goed geslapen en ben vanmorgen positief uit het bed gestapt. Jammer genoeg ziet het weer er niet zo goed uit. Maar vandaag maken we er toch het beste van.
Ik heb een hele tijd niets in dit blogje geschreven. Ik had veel te doen. Ik ben gewoonlijk wel een lustige tante en ik babbel graag, ook schriftelijk (tegenwoordig zegt men 'chatten'), maar ik zou toch graag hebben dat meer mensen op mijn tekstjes reageren; een klein antwoordje geeft moed. Maar ik zie ook dat veel mensen meer met foto's en afbeeldingen werken. Is iets schrijven dan toch zo moeilijk?
Ik zal je binnenkort wat meer over mezelf vertellen. Misschien, als je me beter kent, heb ik af en toe een aangename (schriftelijke?) babbel met jou...?
Ik was een tijdje uit de circulatie omdat ik geopereerd ben. Niet zo heel erg hoor, maar toch wel ambetant. Ik ben mijn galblaas kwijt. Dat was de boosdoener. Ik voelde me al een tijd niet meer fit, had geen eetlust, moest overgeven, begon er geel uit te zien, plaste donkergeel...
Ik liet dat onderzoeken. Resultaat: stenen in de galblaas die een afvoerkanaal verstopten. Remedie: galblaas weghalen. Is eigenlijk niet zo erg als het eruitziet.
Nu ben ik fit, fit, fit. En optimistisch. Goed genezen. Slechts oppassen dat ik niet te veel vettige schadelijke dingen eet. En voorlopig ook geen alcolhol! Maar dat glaasje cava af en toe kan ik gerust missen.
De winter lijkt op zijn laatste benen te staan, want vandaag schijnt de zon. En deze week is het carnaval. Ik doe mee, verkleed mij, doe zo zot mogelijk, flirt, vrij, zing en dans!! Zotte Rosy, zullen ze me weer noemen. Maar eigenlijk ben ik toch een serieus meisje. Geloof je het niet? Dan heb je het mis.
Een kusje voor jou en een ferme knuffel als je dat wenst van
Dit weekend vieren we carnaval. Hay no carnaval sin cuaresma, (geen carnaval zonder vasten), zegt een Spaans spreekwoord.
Maar het begin van de vastentijd valt dit jaar samen met Valentijn. En op die dag zullen verliefde paartjes en paren liefst niet de strenge gebruiken van Aswoensdag toepassen. Maar als men van goede wil is en toch de vastentijd in goede zin wil beleven (al was het maar omdat dit meestal goed is voor de gezondheid), kan men wel een en ander aanpassen. Wij leven immers niet voor de wet, de gewoonte, de traditie, of wat dan ook, maar het moet omgekeerd zijn.
Nog een fijne carnaval en eventueel een liefdevolle Valentijn!
Ik hoop dat veel mensen met mij zullen communiceren. Mannen, vrouwen, iedereen. Maakt niet uit. Met mij kan je over alles praten. Ik hou van mensen en ik zal je nooit veroordelen als je het maar goed meent. Heb je plezier? Oké. Vertel. Heb je verdriet, stort je hart dan maar uit, als dat je goed doet. Ik heb wel ergens raad voor jou. Ik heb ook al heel wat meegemaakt en ben niet gauw meer verwonderd over wat mensen wel of niet kunnen doen of willen. Ik geef iedereen krediet.
Voor wie een knuffel verlangt... Ja, graag... daar heb je hem al.
En nu kijk ik vol verwachting uit naar wat mijn eerste babbelgezell/inn/en vertellen ...!
Ik ben Rosy
Geloof je het niet? Dan heb je het mis.
