Niet zo goed vanaf de geboorte al, want ben geboren met het syndroom van Turner, met als gevolg : onvruchtbaarheid, een grootte die niet boven de 1.50 m uitkomt en geen al te goede algemene gezondheid...Reactie : 'onhandelbaar', 'moeilijk' en 'lastig' kind, geplaagd en gepest op school ( want was ocharme enkele centimeters kleiner dan de rest, wat een ramp ) zonder op begripvolle en liefdevolle ouders te kunnen rekenen...Zeker nadat het verdict gevallen was, zo ongeveer op het ogenblik toen de puberteit zou moeten inzetten, hetgeen dus niet gebeurde, kon ik nog minder op mijn familie rekenen, mijn moeder hulde zich in dagenlang stilzwijgen...Alsof het mijn fout was...Dus prachtige jeugd en puberteit...Gevolg : werd nog opstandiger en de 'freak' ofte 'misbaksel' werd dan ook prompt naar een internaat gezonden...Ook van uitgaan was geen sprake, werd zeer streng aangepakt, tot het mijn ouders begon te dagen dat ik toch niet met een kind zou thuis komen ( zo rond mijn 18e ) en ' er toch geen zeggen aan was!'...Na mijn humaniora zocht ik een baantje, alhoewel ik onmiddellijk wist dat een office job niet aan deze 'tijgerin' besteed zou zijn! Mijn ouders vonden het het beste voor mij, daar ik volgens hen geen man waard was en het een goed idee zou zijn aan een kantoorbaantje vastgekluisterd te zijn tot ze me halfdood buiten zouden slepen als ik de pensioenleeftijd zou bereikt hebben, of als ik geluk had 'pré-pensioen!'...Dus heb ik 'boring office jobs' maandenlang uitgehouden tot er een volgend verdict insloeg als een bom! Een nier zou moeten verwijderd worden, onderging die ingreep, nog geen 20 jaar oud, maar zette tegelijkertijd mijn leven op een rijtje...Ik wist dat ik mijn levenlang niet aan een saai kantoorbaantje wou gebonden zijn en ook tegenover een huwelijk of relatie stond ik sceptisch, daar ik ook dacht dat ik geen man waard was, dank zij het gemis aan zelfvertrouwen, laag zelfbeeld en minderwaardigheidsgevoel waarmee me zowat iedereen had opgezadeld sinds ik kind was...Trouwens, wat relaties betrof, had 'mister right' nog niet ontmoet...Daar ik het uitgaansleven al een tijdje ontdekt had, gebeurde dit enkele maanden na mijn operatie, was juist 20, toen ik door 'vrienden' mee uit werd genomen, voor het eerst na die zware ingreep...Het was een optreden van J.Vincent Edwards, iemand die ik 'niet kon horen of zien' zoals ze het zeggen, als ik hem op de radio hoorde of zag op tv...Instictief moet ik hebben aangevoeld dat hij een zeer belangrijke rol zou spelen in mijn leven...Die vrienden wisten dus dat ik hem niet graag hoorde en dachten eens 'plezant' te zijn, namen mij dus mee naar een optreden, zonder te zeggen natuurlijk om wie het ging...
