ik kijk naar de vlammen,
hoor het kampvuur knetteren
dat ik naast mijn tentje heb gestookt

ik wil geen herinnering meer
al de pijn die er was
verdriet
het knagen binnen-in
het slecht gevoel
alles heb ik in het vuur gegooid
straks is er alleen nog as
en vraag ik aan de wind
om het weg te blazen,
naar een wereld waar ik niet kom

starend naar de vlammen
vertellen ze mij
hoe koppig het verleden is
niet op te branden
soms smeulend
dan weer heel intens

uitdoven
nooit

ergens in het beneden dal
lig je rustig te genieten
een zijn met de stilte
je lijkt wel het troetelkind
van de sluimer

toch staan je ogen op wacht
de soldaat in je blijft paraat
nog even voor de storm komt
dan spuwt gal zijn gif
als een katapult schiet je omhoog
en speel je het spel van de kwelling
grinnikend van ongenoegen
omdat jij - de pijn -
weer zo pijnlijk waarheid wordt

wat deed de vrouw
met haar gevoelens in de knoop
zo moeilijk te ontwarren
ze trok aan de dicht geritste spinsels
voelde pijnlijk knagen

zo lang reeds onderweg
dolend in eenzame strijd
stilstaan bij de sprokkels
opgeraapte splinters
wanhopig sorteren
het niet meer weten

ze bleef overeind
in het raar gevoel
zoekend naar haar diepste ik
te lang verborgen
in vastgeroeste gedachten

ze kon niet meer
de pieker van de vrouw
ontsnapte als verwarde woorden
uit haar diepste hol
vasthouden vluchtte
ze kon niet meer terug

misschien
raakte ze nu bevrijd