Afscheid

dit is het eindpunt
naar een nieuw begin
nog eenmaal kijkt hij achterom
voelt heimwee knagen
nu hij het gevoel moet achterlaten

afgesloten
staat in zijn hoofd geschreven
komt nooit terug
de rust die hij ontmoette
bij het binnenstappen van de poort
een groene oase die je zinnen prikkelde
voorbij
voorgoed vaarwel

naast hem staat de vrouw
die als een moeder zoveel jaren 
zorgde voor haar grote kroost
ook zij gaat weg
het is goed geweest
vol verwachting begroet ze haar nieuwe tijd
die met een knipoog naar haar wuift

zij is dapper
begint een nieuwe fase zonder angst
flitst het in zijn gedachten
zij was het klopje op mijn schouder
de engel die me bewaakte

afscheid nemen doet een beetje pijn
ook ik wil dapper zijn
weet nog niet echt hoe het moet
maar het komt wel goed

vreemd hoe met de eerste zomerdagen
een herfststorm vernieling oogst
in de tuin van haar pas gezaaide gevoelens

onthutst bekijkt ze de vernielde emoties
haar voetstappen gaan tergend traag vooruit
nu ze krakend de scherven aanraken

hij die zijn ellende niet weet af te leggen
tegendraads de zomer in de vernieling schopt
en als een razende zijn woorden niet kan temmen
bonkt harde slagen tegen de appelboom
en laat haar proeven van de gekwetste vrucht

ze zwijgt de klanken die angstvallig aan haar lippen hangen
raapt een vergeten emotie op
en laat bang bezit nemen van haar hart
haar blik spreekt boekdelen
woorden laten zich niet kennen
blijven eenzaam plakken op de mond
die gisteren nog speelse kussen stal

de poëzie spreekt van een baaldag
kijkt met lede ogen naar het gedicht
wuift de woorden weg
maakt plaats voor het pijnlijk voelen
dat voor alle zekerheid
met een zakdoek zwaait

hoe kan ik je zinnen geven
als in mijn hoofd de klokken luiden
en ik smekend om genade vraag
de pijn hakt in mijn geheugen
kan niets zinnigs verzinnen
het verdriet staat voor het raam
me aan te gapen
nog even en de glasscherven
snijden splinters in mijn ziel
ik struikel over de onzekerheid
raak verstrikt in de armen van de onmacht
die me raken als nooit voorheen
 
het dichten wrijft genoegzaam in de handen
twijfelt niet en schrijft een gedicht

wat moet ik met mijn gevoelens
een stapel van niet meer kunnen
al die twijfels en verdriet
ik ben het beu
ze moeten weg

weet je wat
 ik neem een doos
zo'n hele grote reuzendoos
al het niet meer willen gaat erin
alles gooi ik op de afvalhoop

fluitend ga ik terug naar huis
eindelijk verlost van al die dingen

maar aan de deur
staan ze me reeds op te wachten
ze lachen spottend met een grijns 

zie je we
ons krijg je toch niet stuk

je schraapt alles van je af
als schapen drijf je ze bijeen
het tuinpoortje staat reeds open
nog even en ze mogen gaan
de wijde wereld in

je zorgt voor een uitlaatklep
kijk hoe ze gezellig dansen
ze rennen heen en weer
keuvelen met het blij gevoel
schateren met een zotte bui

je ziet hoe ze uitgelaten
als vrije vogels
door de ruimte vliegen
om even later
moe en uitgeput
samen het spel te spelen
van zullen we grijze wolken tellen

voorzichtig sluip je naar het huis
is de deur op slot

maar binnen staan ze je reeds op te wachten
pijnlijk kwetsen ze je ziel
je voeten zwemmen in het ettervocht
en schaafwonden schrijven letsels op je huid