Afscheid

dit is het eindpunt
naar een nieuw begin
nog eenmaal kijkt hij achterom
voelt heimwee knagen
nu hij het gevoel moet achterlaten

afgesloten
staat in zijn hoofd geschreven
komt nooit terug
de rust die hij ontmoette
bij het binnenstappen van de poort
een groene oase die je zinnen prikkelde
voorbij
voorgoed vaarwel

naast hem staat de vrouw
die als een moeder zoveel jaren 
zorgde voor haar grote kroost
ook zij gaat weg
het is goed geweest
vol verwachting begroet ze haar nieuwe tijd
die met een knipoog naar haar wuift

zij is dapper
begint een nieuwe fase zonder angst
flitst het in zijn gedachten
zij was het klopje op mijn schouder
de engel die me bewaakte

afscheid nemen doet een beetje pijn
ook ik wil dapper zijn
weet nog niet echt hoe het moet
maar het komt wel goed

vreemd hoe met de eerste zomerdagen
een herfststorm vernieling oogst
in de tuin van haar pas gezaaide gevoelens

onthutst bekijkt ze de vernielde emoties
haar voetstappen gaan tergend traag vooruit
nu ze krakend de scherven aanraken

hij die zijn ellende niet weet af te leggen
tegendraads de zomer in de vernieling schopt
en als een razende zijn woorden niet kan temmen
bonkt harde slagen tegen de appelboom
en laat haar proeven van de gekwetste vrucht

ze zwijgt de klanken die angstvallig aan haar lippen hangen
raapt een vergeten emotie op
en laat bang bezit nemen van haar hart
haar blik spreekt boekdelen
woorden laten zich niet kennen
blijven eenzaam plakken op de mond
die gisteren nog speelse kussen stal