wanhopig bladert God in zijn boek
vertwijfeld zoekt hij de verleden tijd
stond het geprogrammeerd
ergens in een lentemaand
had Hij dit werkelijk gewild
of werd Hij oud
draaide Hij toevallig aan de verkeerde knop

Hij zoekt naar een schakelaar
die licht brengt in de gekwetste ogen
denkt aan een mirakel
maar is vergeten hoe genezen ook weer gaat

Hij roept de engelenraad bij elkaar
samen kneden ze een wonder
maar de engel van de tijd schudt krampachtig neen
en beweert dat voorbije tijd nooit terugkomt

onthutst kijkt God naar wat niet mocht zijn
weent gouden tranen in de vallei die hij de aarde noemt

                        Merel @

jij daar
ik zie je denken
ja jij

toevallig vond ik je brief
de woorden die je schreef
bleven hangen
ergens onderweg
vlak bij de regenboog

waarom ik me bukte
en je in mijn handen nam
een kraakwit blad
zonder woorden of verborgen zinnen
vraag het me niet

ik wou van jou een propje maken
tot de wind heel innig met woorden speelde
ze liet vallen op je maagdelijkheid
en ik je gedachten las

wees niet bang
ik koester ze heel dicht bij mij
ze blijven veilig opgeborgen

wat ik je zeggen wou
ik stuur je vlug een knipoog
met een klein begrijphetwelletje erbij

             Merel @

Afscheid

dit is het eindpunt
naar een nieuw begin
nog eenmaal kijkt hij achterom
voelt heimwee knagen
nu hij het gevoel moet achterlaten

afgesloten
staat in zijn hoofd geschreven
komt nooit terug
de rust die hij ontmoette
bij het binnenstappen van de poort
een groene oase die je zinnen prikkelde
voorbij
voorgoed vaarwel

naast hem staat de vrouw
die als een moeder zoveel jaren 
zorgde voor haar grote kroost
ook zij gaat weg
het is goed geweest
vol verwachting begroet ze haar nieuwe tijd
die met een knipoog naar haar wuift

zij is dapper
begint een nieuwe fase zonder angst
flitst het in zijn gedachten
zij was het klopje op mijn schouder
de engel die me bewaakte

afscheid nemen doet een beetje pijn
ook ik wil dapper zijn
weet nog niet echt hoe het moet
maar het komt wel goed