|
wat in de herinnering blijft plakken
zijn de flarden van paniek
ogen schieten uit de kast en rollen
als verdwaasde bollen op de grond
wilde man schreeuwt onmacht uit
en handen slaan in het wilde weg
de kleur heeft zich vergist, grijs grauw
en dan weer wit , vreemde dingen
spoken in zijn hoofd
het voelt als ontploffen
en snerpende klanken
gillen : stop - ik kan niet meer
uitgeput ligt hij in een plas van zilte tranen
ogen kruipen in het lichaam
en de rust likt aan zijn wonden
|
