Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
Soms overweldigt mij de vreugde, lacht de hemel diep in mij, ik loop van levenslust te schreeuwen, loop te zingen door de wei, ik proef de wijn, ik smaak het eten, dans door regen zonder jas, ben opeens totaal vergeten hoe in en in bedroefd ik was
Hallo mama Ik heb het even moeilijk met mijn nieuwe start Ik dacht, nu lukt het wel Maar weet je Het is verwarrend Ik voel onzekerheid Bijna geen licht in duisternis Ik wil wel en ik zal wel Maar het vechten maakt me moe Wat geweest is komt nooit meer terug Nu moet ik verder met mijn hoop Toch ben ik een beetje bang Ik wil je nog even zeggen Stop nu maar met huilen Zet je verdriet opzij Ik zal dapper en heel sterk zijn Ik wil zo graag je flinke jongen zijn
Wat doe je met verwerken Slikken - zo pijnlijk moeilijk Een krop zit in je keel Het besef schiet zijn pijlen af Raken je zo kwetsend in je niet meer kunnen Strompelend ga je verder stotend aan het waarom Je moet - je kunt niet anders - verder klauteren op je weg vol hindernissen Nu pas besef je het vervolg Waterlanders van verliezen maken je zakdoek kleddernat
Je verbergt je in de schemer Met een masker van niet-herkennen probeer je je eigen zelf weg te cijferen Onzeker en een beetje bang speel je verstoppertje met de spiegel van de zekerheid Van op afstand kijk je toe Het raadsel speelt zijn spel Het gissen naar je persoon streelt je zinnen In de geborgenheid van het niet kennen voel je het vertrouwen groeien
De een is stil de ander roept De een is droef de ander lacht De een voelt pijn de ander proeft genot
De een begrijpt de ander niet De ander doet of hij de een niet ziet De een wil geluk van de ander plukken Komt dichtbij, hoopt stralen op te vangen stralen die mond laat lachen en het hart verwarmt
De ander danst door het leven als een wervelwind leeft als een kolkende tornado en vergeet even stil te staan bij de een en zijn verdriet
Zo lang had ze gezocht Onrust borrelde in haar reis naar eenzaamheid Geluid maakte haar kapot van binnen Ze voelde zich als een gezonken boot Steeds dieper viel ze naar de bodem van niet kunnen De sneltrein van het levensritme Ze kon de dans niet volgen Straks liep ze zich te pletter tegen de muur van barstensvol
Rust en stilte bleef ver weg en eenzaamheid koos steeds een ander doel Gek werd ze van de wereld die niet paste in haar lijf
Somber iemand was het beu altijd kniezen vond hij niet zo leuk Laat me toch eens springen, dansen balanceren op een koord Ik zeg vaarwel aan mopperland zoek een plek in volle zon Dan koop ik een sombrero ga leven in een zuiders land Iedere dag wordt een fiësta Een lied van leven en genieten
Het somber zijn ben ik vergeten Mijn sombrero pronkt nu op mijn hoofd
Ergens tussen droom en werkelijkheid ontpopt zich een wilde cijferdans Het wulpse van zevensprong maakt een bochtig parcour op het geraamte van achtbaan Je ziet de cijfers dansen, op en neer Holderdebolderen in het rond Maken dwaze sprongen Kon je er maar eentje grijpen Het lijkt op een intens gevecht Jij - het slachtoffer samen met je vijand Zoekend in de nevel tastend tussen wel of niet probeer je het hoogste cijfer te plukken
Een witte jas komt naar de jongen Angstig zit hij in de stoel Ga ik vingers kunnen tellen En cijfers, wat doe ik daar nu mee Wie weet wat ze me gaat zeggen Straks val ik in een donker gat Is er iemand om mij op te rapen Of moet ik verder heel alleen Ik hoor het donderen in mijn hoofd Mijn hart maakt bokkensprongen Het slikken gaat bijna niet meer Ik voel me drijven in het zweet
Als ik witte jas nu eens niet kende Als ik gewoon een jongen was Dan ging angst niet in me kruipen En was de wereld heel gewoon
De jongen ziet het licht verschijnen Straks wordt droom werkelijkheid Nog even wachten, dan zal hij weten Wat witte jas te vertellen heeft
Morgen smaakt naar bitterheid Naar ingehouden tranen Morgen komt het duister Een stapje dichterbij Morgen is er weer die stem Ik wil niet horen wat ze zegt Morgen komt zo heel dichtbij De nacht duurt eens zo lang Morgen, ik wil er niet aan denken Zit nu reeds boordevol met angst
Kon vandaag voor een keer morgen zijn Dan was morgen een dag die niet bestond
Denk aan de fijne nerven die uitwaaieren vanuit de steel van een blad ; een mooi beeld voor de verschillende wegen waarlangs een leven kan lopen. Gebruik dit beeld om na te denken over je eigen leven, en volg het terug naar je kern. Zie hoe elke keuze uit het verleden je een duwtje in de richting heeft gegeven naar waar je nu bent. Dit helpt je te accepteren dat elke ervaring je iets nieuws heeft geleerd en je verder heeft gebracht op je reis
Moederen Iedere moeder kent wel dat gevoel Je merkt het reeds bij het prille begin Zwangeren en het voelen moederen Zo heerlijk en zo intiem Je bent zo intens gelukkig die allereerste keer met je kindje in je armen Zonder dat je het echt beseft komt ook het eerste loslaten aangevlogen De navelstreng wordt doorgeknipt een nieuw uniek mensje is geboren Het loslaten houdt niet op Telkens weer een heel klein beetje De eerste keer bij oma of de onthaalmoeder Voor het eerst naar school Nieuwe vriendjes waar je kind geheimpjes mee deelt De eerste vakantie met de jeugdbeweging . . . Te veel om op te noemen
Maar kleine kindjes worden groot Zo ineens gaat je kind op ontdekkingsreis Alle kleine beetjes loslaten ging nog wel Nu sta je plots voor een grote uitdaging Je trots, je kameraadje Het is als een vogeltje zo dikwijls reeds uit het nest gevlogen Nu ineens gaat je vogeltje de vleugels strekken en vliegen, ver weg van het zo vertrouwde nest
Je moederhart ligt overhoop Je gunt je vogeltje de grote droom Maar je voelt pijn en het knaagt zo naar gemis Moedertje, kom huil nu niet Ik weet heel zeker dat je vogeltje je zo ontzettend dankbaar is voor de kansen die je het geeft Je hebt het zo fantastisch goed gedaan Laat haar nu maar los, ze komt wel terug Het duurt alleen vreselijk lang Ik weet heel zeker dat je vogeltje trots op je is De levenswijsheid die je haar hebt bijgebracht De jaren van liefde en geluk Het veilige zo vertrouwde nest Je vogeltje zal het niet vergeten Het zal haar sterken en ik weet heel zeker ze zal het uitstralen waar ze ook gaat Vol trots zal ze vertellen over dat heel bijzonder moedertje dat haar de vleugels geeft om verder te gaan
Dankzeggen is stilstaan en het licht van de morgen proeven gekleed in de dag van gisteren is neerzien op de open handen waarin vruchten wegen en de ogen sluiten om morgen nog te weten jij was er toen voor mij en zo was het goed
Augustus wist niet wat hij hoorde Juli had te veel gegeven Veel te heet en veel te droog Augustus hoorde mensen klagen We houden het hier niet meer uit Wacht maar, dacht hij, Ik zal je helpen Liet de regen water gieten en de zon verstoppertje spelen Stilaan kwam hij aan het einde van zijn dagen Hoorde mensen mopperen : Augustus, laten we die maar vlug vergeten
Paniek kwam in hem gevlogen, Verdorie toch, ik meende het zo goed Stilaan zag hij september naderen Ineens wist hij wat hij moest doen Fluisterend maakten ze reuze plannen September zou gaan zomeren zoals nooit voorheen Mensen zouden blijven praten over die nazomer, niet te geloven
Augustus voelde zich reeds wat beter omdat hij in september geloofde
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
