Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
In het oog van de orkaan is het stil. Hoe chaotisch, moeilijk of pijnlijk dingen ook lijken, in de kern van je wezen is een stil punt, een leegte waarin je rust kunt vinden. Sluit je ogen en richt je aandacht naar binnen. In eerste instantie observeer je de speldenprikjes flikkerende lichtjes die door je oogleden naar binnen komen. Je trekt je dieper in jezelf terug en het wordt donkerder als je de grote ruimte in het hart van je wezen betreedt. Het is er aardedonker, maar biedt een rijkdom aan mogelijkheden. Het is de heilige schoot van waaruit alle dingen worden geboren. Dit is de plaats waar je vrede zult vinden.
Verdriet klampte zich aan me vast - mag ik bij je blijven - Geschrokken deed ik een stap opzij, duwde hem weg van mij Zingend volgde ik mijn weg, zo gelukkig zonder het verdriet.
Een schouderklopje deed me zwijgen, achter mij stond het verdriet Plots schoot het als een pijl, drong diep, heel diep in mij Ik zal steeds bij je zijn, soms sluimerend, soms heel intens maar zonder mij - vergeet het maar - dat laat ik niet gebeuren
verdwaasd liepen ze naast elkaar twee geesten vertrokken wit in het gelaat pijn maakte van hen bondgenootjes
strompelend ver weg was kracht wisten ze zonder woorden hoe boze man het gevecht zou winnen
ze trachtte te begrijpen, te proeven van het onvermogen dat hem buitensloot zijn verdriet ging als een speer dwars door haar heen spartelend probeerde ze te zwemmen in de beek van overstroomde tranen
hij merkte niet hoe haar kopzorgen eindeloos heen en weer liepen botsten met het onbegrijpelijke het schuldgevoel het hoofd boog en een sorry mompelde
twee geesten zo verweesd tuimelden in de kuil van nooit geweten
Vergeten stond in het rood geschreven in het grote boek van haar herinnering
Lopend op de wolken fantaseerde ze over toekomst toen de liefde voor het eerst zijn pijlen schoot Hij en zij - tot in de eeuwigheid Een droom die stuk sprong in haar angst om zich te binden
Jarenlang probeerde ze niet te denken Pijn nestelde zich in haar gedachten Ze verschrompelde tot een vrouwtje - echt niet meer te herkennen Geschrokken door het onverwachte kwam ze na al die jaren haar eerste liefde zo maar tegen Niet wetend liep hij haar voorbij
Haar hart was nog vol verlangen maar twijfel had haar in zijn greep Waarom durfde ze niet gewoon te vragen : Zeg eens, ken je mij niet meer
Je mag je ongerustheid doven Ik heb begrip gevonden Ergens op zolder tussen vergeten en we zullen zien sprong ze uit de doos van opgeruimd staat netjes Ik heb met haar gepraat Ze gaf me een bloemenkrans met goede hoop Met haar pareltjes van wijsheid liet ze me een stukje toekomst zien Haar kuiswoede heeft het web van niet meer kunnen weggeveegd Vol schaamte koos afgeschreven het hazenpad Geborgenheid sloot me in de armen van de goede zorgen
Je voelt je afgeschreven Je wordt gedumpt achter gelaten als een stukje "het kan ons niet schelen" Loze beloften waaien weg met de wind van niet volbracht Je bumper zit vol deuken van verloren zelfvertrouwen Je geloof in de mens wordt een puinhoop van afgebrokkeld steengruis De wereld zonder structuur het weglopen van duidelijkheid brengt je denken in de war
Ik zie het, je bent bang nog even en je verdrinkt in je verdriet
Septemberzon geeft me vleugels Ik word betoverd door zijn kracht Brandend van verlangen geeft zijn stralenkrans me moed Ik laat me dragen op zijn gouden koord speel met de schaduw van de zonneschijn Het zwoele heeft de nacht vaarwel gezegd maar het licht geeft warmte vrij spel Hemelsblauw, niet te geloven het begint weer te zomeren Ik voel me geborgen, zo ontzettend blij Genietend van deze septemberdag zing ik het lied van dank je wel
Soms overweldigt mij de vreugde, lacht de hemel diep in mij, ik loop van levenslust te schreeuwen, loop te zingen door de wei, ik proef de wijn, ik smaak het eten, dans door regen zonder jas, ben opeens totaal vergeten hoe in en in bedroefd ik was
Hallo mama Ik heb het even moeilijk met mijn nieuwe start Ik dacht, nu lukt het wel Maar weet je Het is verwarrend Ik voel onzekerheid Bijna geen licht in duisternis Ik wil wel en ik zal wel Maar het vechten maakt me moe Wat geweest is komt nooit meer terug Nu moet ik verder met mijn hoop Toch ben ik een beetje bang Ik wil je nog even zeggen Stop nu maar met huilen Zet je verdriet opzij Ik zal dapper en heel sterk zijn Ik wil zo graag je flinke jongen zijn
Wat doe je met verwerken Slikken - zo pijnlijk moeilijk Een krop zit in je keel Het besef schiet zijn pijlen af Raken je zo kwetsend in je niet meer kunnen Strompelend ga je verder stotend aan het waarom Je moet - je kunt niet anders - verder klauteren op je weg vol hindernissen Nu pas besef je het vervolg Waterlanders van verliezen maken je zakdoek kleddernat
Je verbergt je in de schemer Met een masker van niet-herkennen probeer je je eigen zelf weg te cijferen Onzeker en een beetje bang speel je verstoppertje met de spiegel van de zekerheid Van op afstand kijk je toe Het raadsel speelt zijn spel Het gissen naar je persoon streelt je zinnen In de geborgenheid van het niet kennen voel je het vertrouwen groeien
De een is stil de ander roept De een is droef de ander lacht De een voelt pijn de ander proeft genot
De een begrijpt de ander niet De ander doet of hij de een niet ziet De een wil geluk van de ander plukken Komt dichtbij, hoopt stralen op te vangen stralen die mond laat lachen en het hart verwarmt
De ander danst door het leven als een wervelwind leeft als een kolkende tornado en vergeet even stil te staan bij de een en zijn verdriet
Zo lang had ze gezocht Onrust borrelde in haar reis naar eenzaamheid Geluid maakte haar kapot van binnen Ze voelde zich als een gezonken boot Steeds dieper viel ze naar de bodem van niet kunnen De sneltrein van het levensritme Ze kon de dans niet volgen Straks liep ze zich te pletter tegen de muur van barstensvol
Rust en stilte bleef ver weg en eenzaamheid koos steeds een ander doel Gek werd ze van de wereld die niet paste in haar lijf
Somber iemand was het beu altijd kniezen vond hij niet zo leuk Laat me toch eens springen, dansen balanceren op een koord Ik zeg vaarwel aan mopperland zoek een plek in volle zon Dan koop ik een sombrero ga leven in een zuiders land Iedere dag wordt een fiësta Een lied van leven en genieten
Het somber zijn ben ik vergeten Mijn sombrero pronkt nu op mijn hoofd
Ergens tussen droom en werkelijkheid ontpopt zich een wilde cijferdans Het wulpse van zevensprong maakt een bochtig parcour op het geraamte van achtbaan Je ziet de cijfers dansen, op en neer Holderdebolderen in het rond Maken dwaze sprongen Kon je er maar eentje grijpen Het lijkt op een intens gevecht Jij - het slachtoffer samen met je vijand Zoekend in de nevel tastend tussen wel of niet probeer je het hoogste cijfer te plukken
Een witte jas komt naar de jongen Angstig zit hij in de stoel Ga ik vingers kunnen tellen En cijfers, wat doe ik daar nu mee Wie weet wat ze me gaat zeggen Straks val ik in een donker gat Is er iemand om mij op te rapen Of moet ik verder heel alleen Ik hoor het donderen in mijn hoofd Mijn hart maakt bokkensprongen Het slikken gaat bijna niet meer Ik voel me drijven in het zweet
Als ik witte jas nu eens niet kende Als ik gewoon een jongen was Dan ging angst niet in me kruipen En was de wereld heel gewoon
De jongen ziet het licht verschijnen Straks wordt droom werkelijkheid Nog even wachten, dan zal hij weten Wat witte jas te vertellen heeft
Morgen smaakt naar bitterheid Naar ingehouden tranen Morgen komt het duister Een stapje dichterbij Morgen is er weer die stem Ik wil niet horen wat ze zegt Morgen komt zo heel dichtbij De nacht duurt eens zo lang Morgen, ik wil er niet aan denken Zit nu reeds boordevol met angst
Kon vandaag voor een keer morgen zijn Dan was morgen een dag die niet bestond
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
