Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
wachten staat op de gang voelt zich ontzettend bang onzekerheid verteert haar zinnen weet niet wat te beginnen hoe lang kan ze dit nog aan het knagen brengt haar van de baan de tijd heeft haar vergeten wanneer laat duidelijkheid iets weten nog even en dan valt ze neer geloof me, ze kan echt niet meer
daar ligt hij ik had hem nochtans weggedacht ik schop en zie hem even verder landen nog een schop, en nog een keer tot ik denk en nu niet meer maar ik struikel en ik val over die verdomde steen
een kreet van pijn
je geloofde me niet, fluistert de steen ik ben en blijf je pijn wat je ook doet ik heb je in mijn greep en laat je nooit meer los
Alle kleuren tegelijk verblinden je oog. Alle tonen tegelijk verdoven je oor. Alle geuren tegelijk bederven je smaak. Aldoor hollen en jachten, daar word je gek van. Weelde brengt je op het verkeerde pad.
Daarom wordt een wijs mens geleid door zijn gevoel en niet door wat hij ziet. Hij kiest voor het innerlijk en niet voor het uiterlijk.
Ken je dat gevoel met blote voeten lopen in het gras ergens hoog in de bergen op een mooie zomerdag jij en je partner, je kunt niet anders dan vertrouwen
met je ogen dicht loop je door het gras alleen een hand op je schouder en de stem die zegt hoe het verder moet naar omhoog of naar omlaag, nu naar links, dan weer rechts luister maar naar wat je hoort een gevoel van koelte in het natte gras daar waar de zon niet is komen wonen plots voel je een totaal ander iets wist je nu maar wat het was
maar je mag niet kijken want er is het vertrouwen je kan alleen maar voelen en ervaren zo heel anders met je ogen dicht
Ze is de vrouw van het verdriet een jarenlange opstapeling van niet geheelde wonden ze lijkt zo moedig in haar dragen steeds weer sterk zijn want op haar wordt gebouwd mensentaal spreekt zijn bewondering maar echt begrijpen doen ze niet
wie voelt hoe last zo op de schouders weegt het hoofd met moeite nog rechtop blijft staan het knagen van de hartenpijn als het schuldgevoel de kop opsteekt de vraag die steeds het spookbeeld blijft hoe de spiegel van de toekomst kleurt
wie denkt dat ze niet kan huilen heeft de stille tranen niet geteld al de nachten van niet slapen de pieker die haar radbraakt van de angst soms lijkt het of ze zit te dromen het is onzekerheid die haar dan kwelt
ze is de vrouw van het verdriet de wonder klinkt uit menigeen ze voelen niet hoe ze bijna breekt na zo veel opgekropte pijn
Je moet verder met vandaag hoe mooi eergisteren ook was het komt niet meer terug gisteren wil je verbergen in je kast vergeten dat het ooit bestond gisteren begon gekrompen wereld
hoe moet ik verder met vandaag ik draag een zak zo barstensvol een zware last van stukgesprongen droom een ruimte die me zo beklemd ik voel nog steeds te veel verdriet weet geen blijf met mijn frustratie hoor je mijn bonken op de muur als nacht mijn grote vijand is en ik niet weet wat ik doe met morgen
een briesje uit het zuiden laat een geruchtje waaien een windje warm en teder dartelt tot bij mij in de stilte hoor ik een gefluister niet te geloven ze praten over mij
stiekem kom ik dichterbij ze zeggen dat ik blij moet zijn nu onzekerheid voor jou verdwijnt en regelmaat zijn vleugels spreidt
ligt mijn gevoel soms in de knoop of heeft hij niets gehoord ik moet blij zijn zo wordt verteld ik vind het vreemd, ontzettend vreemd mijn gevoel vertelt me niets
Je hoort me wel als ik antwoord op je vraag wanneer de zon zal schijnen en duidelijkheid je zal verwarmen je wil klare taal een ketting van letters woorden zwart op wit je hoort het wel maar je luistert niet
je weet ook wel dat tijd zo maar niet kan toveren de regels die ze schrijven steken koppen bij elkaar kosten zweet en veel gepeins je weet het wel maar je begrijpt het niet
doelloos loop je rond dwalend met de vraag wachten is voor jou zo vaag je wil uitleg van het antwoord opnieuw, opnieuw en nog een keer steeds heb ik je geduld gegeven
maar vandaag - zo hebben ze gezegd - komt antwoord het je eindelijk vertellen ik hoop dat je dan verder kunt met de luister en het begrijpen
straks kom je thuis, goedgezind en gooi je chaos en zinloos in de vuilnisbak begin je goedlachs aan je kunnen ik hoop en ik vertrouw er op dat dit vandaag zal zijn en morgen en alle andere dagen
Ze blijven steeds bij je, herinneringen aan de pijn Je littekens, je raakt zo nooit meer kwijt diep van binnen zijn er scheurtjes groot en klein steeds weer voel je het leed het niet weten waarom, al je onmacht en verdriet hoop - geprikt als een ballon - zoveel kwetsuren die je raken alles wat voor goed verdween je stapelt het op, tot één groot litteken
je draagt het met je mee, je hele leven lang het maakt me bang
In het land van niet begrijpen staat de deur plots op een kier Niet begrijpend gluren ze naar buiten naar een wereld van gevonden Twijfelend van niet weten kijken ze elkaar vragend aan
Durven ze de stap te zetten niet meer zoekend naar het waarom
Verontrustend kwam je naar me toe niet schrikken hoorde ik je zeggen
Lief ventje toch wat had ik met je te doen het nieuws dat je me kwam vertellen ik wist het reeds voelde zelfs zo veel pijn hoe zou jij dan reageren ?
je kon het niet geloven dacht dat het een grapje was het was alsof je kleine beetje kunnen zo maar voor je neus werd weggemaaid
wat doe je er mee het brengt je van je stuk alsof echt niets nog is zoals voorheen ik wou dat ik je troost kon schenken je helpen in je verwerken van . . . ik probeer het wel maar ergens ben jij het toch die het moet maken sla eens met je gebalde vuist op tafel en schreeuw : verdorie toch ik ga er voor
Goed gevoel ging even slapen Geluk dacht ik muis er vlug vandoor Wanhoop zag een kans Verdriet klopte reeds aan de deur Hopeloos kwam aangelopen Twijfel zei laat mij erbij Pijn riep maar niet zonder mij Onmacht wou zeker niet ontbreken En ook met zwakte in het spel Voelde ellende zich de beste
Kracht dacht dit mag niet gebeuren Sterkte was het met hem eens Gevecht toonde zich op zijn best Zekerheid stak ook een tandje bij Liefde dacht hier hoor ik thuis Tederheid kuste het gevoel
Eindelijk kwam het geluk terug Warmte groeide in de ziel
Mijn vadertje wordt stilaan oud De zwakte van zijn hart, woorden die niet altijd willen zo veel andere klachten het maakt me soms een beetje bang Met kleine beetjes laat hij me voelen dat alles ooit een einde kent
Mijn vadertje waar is die grote sterke man Je mocht hem alles vragen mijn vadertje hij deed zo veel
Vadertje, ik heb het moeilijk nu je kwaaltjes blijven komen en ouderdom steeds ouder wordt Eens komt de dag, ik weet het wel ik vraag het je, blijf nog heel lang bij mij
Vadertje ook ik heb mijn problemen het je vertellen, neen dat kan ik niet want weet je vadertje ik zal mijn verdriet wel dragen wil niet dat jij je zorgen maakt om mij
Ik zei vaarwel Met een harde klap sloot ik de deur van je bestaan Het niet begrijpen maakte plaats voor berusten Ik proefde de smaak van aanvaarden en wist dat ik verder moest
Na al die jaren begon ik eindelijk weer te leven Ik groeide als een bloem die weer mocht bloeien
Helaas het noodlot kreeg me in zijn greep Nooit gedacht Stilletjes gehoopt dat geluk zou blijven stralen Alleen, niet begrijpen kent geen vaarwel Zonder meelij klopte hij aan mijn deur niet wetend deed ik open Hij plukte mijn tweede bloem liet ze verdorren tot een bijna niets
Mijn ik kan het niet begrijpen Het bonken in mijn hoofd kwelt mijn razernij Ooit - hoop ik - komt een dag dan schop ik niet begrijpen in zijn graf
In het oog van de orkaan is het stil. Hoe chaotisch, moeilijk of pijnlijk dingen ook lijken, in de kern van je wezen is een stil punt, een leegte waarin je rust kunt vinden. Sluit je ogen en richt je aandacht naar binnen. In eerste instantie observeer je de speldenprikjes flikkerende lichtjes die door je oogleden naar binnen komen. Je trekt je dieper in jezelf terug en het wordt donkerder als je de grote ruimte in het hart van je wezen betreedt. Het is er aardedonker, maar biedt een rijkdom aan mogelijkheden. Het is de heilige schoot van waaruit alle dingen worden geboren. Dit is de plaats waar je vrede zult vinden.
Verdriet klampte zich aan me vast - mag ik bij je blijven - Geschrokken deed ik een stap opzij, duwde hem weg van mij Zingend volgde ik mijn weg, zo gelukkig zonder het verdriet.
Een schouderklopje deed me zwijgen, achter mij stond het verdriet Plots schoot het als een pijl, drong diep, heel diep in mij Ik zal steeds bij je zijn, soms sluimerend, soms heel intens maar zonder mij - vergeet het maar - dat laat ik niet gebeuren
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
