vreemd hoe met de eerste zomerdagen
een herfststorm vernieling oogst
in de tuin van haar pas gezaaide gevoelens

onthutst bekijkt ze de vernielde emoties
haar voetstappen gaan tergend traag vooruit
nu ze krakend de scherven aanraken

hij die zijn ellende niet weet af te leggen
tegendraads de zomer in de vernieling schopt
en als een razende zijn woorden niet kan temmen
bonkt harde slagen tegen de appelboom
en laat haar proeven van de gekwetste vrucht

ze zwijgt de klanken die angstvallig aan haar lippen hangen
raapt een vergeten emotie op
en laat bang bezit nemen van haar hart
haar blik spreekt boekdelen
woorden laten zich niet kennen
blijven eenzaam plakken op de mond
die gisteren nog speelse kussen stal

de poëzie spreekt van een baaldag
kijkt met lede ogen naar het gedicht
wuift de woorden weg
maakt plaats voor het pijnlijk voelen
dat voor alle zekerheid
met een zakdoek zwaait

hoe kan ik je zinnen geven
als in mijn hoofd de klokken luiden
en ik smekend om genade vraag
de pijn hakt in mijn geheugen
kan niets zinnigs verzinnen
het verdriet staat voor het raam
me aan te gapen
nog even en de glasscherven
snijden splinters in mijn ziel
ik struikel over de onzekerheid
raak verstrikt in de armen van de onmacht
die me raken als nooit voorheen
 
het dichten wrijft genoegzaam in de handen
twijfelt niet en schrijft een gedicht

wat moet ik met mijn gevoelens
een stapel van niet meer kunnen
al die twijfels en verdriet
ik ben het beu
ze moeten weg

weet je wat
 ik neem een doos
zo'n hele grote reuzendoos
al het niet meer willen gaat erin
alles gooi ik op de afvalhoop

fluitend ga ik terug naar huis
eindelijk verlost van al die dingen

maar aan de deur
staan ze me reeds op te wachten
ze lachen spottend met een grijns 

zie je we
ons krijg je toch niet stuk

je schraapt alles van je af
als schapen drijf je ze bijeen
het tuinpoortje staat reeds open
nog even en ze mogen gaan
de wijde wereld in

je zorgt voor een uitlaatklep
kijk hoe ze gezellig dansen
ze rennen heen en weer
keuvelen met het blij gevoel
schateren met een zotte bui

je ziet hoe ze uitgelaten
als vrije vogels
door de ruimte vliegen
om even later
moe en uitgeput
samen het spel te spelen
van zullen we grijze wolken tellen

voorzichtig sluip je naar het huis
is de deur op slot

maar binnen staan ze je reeds op te wachten
pijnlijk kwetsen ze je ziel
je voeten zwemmen in het ettervocht
en schaafwonden schrijven letsels op je huid

nu je stilzwijgen een verbond sluit
met ik heb geen woorden meer
en je twijfel zaait
in de wildernis van mijn gevoelens
weet ik met mezelf geen raad

verweesd blijf ik in de stilte staan
spits mijn oren in de zoektocht naar een klank
een fluisterstem die overtuiging brengt
en de zekerheid weer in mij laat wonen

heb ik mezelf teveel bloot gegeven
mijn pijn die ik met jou wil delen
de steken van verdriet die me zo pijnlijk raken
misschien weet je niet wat zeggen
kun je het knagen niet begrijpen

ik wacht op een witte vlinder
die woorden bij me brengt
en een klaproos die het bloedrood van mijn hart
aan de rode roos met harde doornen schenkt