met een zucht kijkt hij naar het verleden
en denkt het is genoeg geweest
zo lang heeft hij met tijd gespeeld
zijn dagen hier gesleten
soms was hij aan vervelen toe
dikwijls proefde hij van genieten
maar nu ineens wordt hij zo moe
nog even en het hoeft niet meer
vandaag draagt hij nog zijn kroon
morgen is voor hem niet weggelegd

een nieuw begin begroet aarzelend de dag
en wordt opnieuw geboren
voorzichtig stapt hij in de schoenen van het goed gevoel
weet nog niet hoe hij het jaar zal plannen
vol goede moed wrijft hij in zijn handen
en probeert er het beste van te maken

in deze harde wereld waar begrip
dikwijls onwaarschijnlijk lijkt
ontmoet hij na zo veel zoeken
de mens met zijn warmte en geborgenheid

nu in de kerstboom lichtjes pinken
en een melodie van vrede klinkt
openen welkomsarmen de poort 
glundert de lach liefdevol
en mag hij delen in de feestvreugde

hier voelt hij zich thuis
de omgeving spreekt hem aan
het hart laat liefde branden
en de genegenheid schenkt vertrouwen

hoopvol mag hij het geluk omhelzen
zachtjes speelt hij sfeermuziek
nu de medemens ingetogen
in stilte aan bezinnen denkt

vandaag had zoeken hem gewekt
heel zachtjes strelend
probeerde ze te charmeren
ze wist dat verloren iets
hem kraakte tot een
ineengezakt ventje
compleet verloren op zijn weg
ze probeerde hem te paaien
met uit de lucht gevallen sporen
hand in hand zochten ze
tussen weggelopen blik
en vonden alleen maar blind vertrouwen