wat als je begint na te denken
en je voelt dat je gedachten
zo verwarrend zijn
niet te vergelijken
met die van iemand anders

je probeert je in te leven
in de gevoelens van het beleven
maar ze botsen met je zijn
en kwetsen je
met de vleugels van de pijn

je raakt verstrikt in het onbegrepen zijn
loopt verloren rond
en praat op hol geslagen woorden

kon je alles maar begraven
verpletteren tot fijn gemalen spijs

ergens zoek je naar een plantje
dat wortel schiet in het begrip
je droomt van vruchten plukken
en begrijpen hoe de wereld rondom je draait

ik dacht heel even
de mooiste parels
zoek ik uit voor jou
de zon geeft ze een glans
een fonkelende straal
een schitter lijk
je ogen van voorheen

ik dacht heel even
de mooiste twee
die schenk ik jou
misschien gebeurt er een wonder
en worden je parels - ja je weet maar nooit

ik dacht heel even,
ach weet je wat, ik denk niet meer
ik heb niets aan een sprookje

    

met een zucht kijkt hij naar het verleden
en denkt het is genoeg geweest
zo lang heeft hij met tijd gespeeld
zijn dagen hier gesleten
soms was hij aan vervelen toe
dikwijls proefde hij van genieten
maar nu ineens wordt hij zo moe
nog even en het hoeft niet meer
vandaag draagt hij nog zijn kroon
morgen is voor hem niet weggelegd

een nieuw begin begroet aarzelend de dag
en wordt opnieuw geboren
voorzichtig stapt hij in de schoenen van het goed gevoel
weet nog niet hoe hij het jaar zal plannen
vol goede moed wrijft hij in zijn handen
en probeert er het beste van te maken

in deze harde wereld waar begrip
dikwijls onwaarschijnlijk lijkt
ontmoet hij na zo veel zoeken
de mens met zijn warmte en geborgenheid

nu in de kerstboom lichtjes pinken
en een melodie van vrede klinkt
openen welkomsarmen de poort 
glundert de lach liefdevol
en mag hij delen in de feestvreugde

hier voelt hij zich thuis
de omgeving spreekt hem aan
het hart laat liefde branden
en de genegenheid schenkt vertrouwen

hoopvol mag hij het geluk omhelzen
zachtjes speelt hij sfeermuziek
nu de medemens ingetogen
in stilte aan bezinnen denkt