Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
op een dag breekt het geduld je laat de boel ontploffen vonken springen in het wilde weg vuurwerk knettert met zijn woorden het zo lang steeds kalm blijven barst in duizend stukken uit elkaar
tot je angstig naar jezelf kijkt de schrik klopt bonkend in je hart die rare ik - je kent ze niet wat doe je daar nu mee schuldgevoelens druipen van je af en je kruipt verlegen in je schelp
Merel, het hoeft niet dat je verlegen in je schelp kruipt. In elke persoon zit er een evolutie naar de één of de andere kant. Eens een korte storm zuivert de takken als het maar geen tornado wordt.
11-02-2007 om 16:57
geschreven door daniël
hoeft niet
Merel, het hoeft niet dat je verlegen in je schelp kruipt. In elke persoon zit er een evolutie naar de één of de andere kant. Eens een korte storm zuivert de takken als het maar geen tornado wordt.
11-02-2007 om 16:57
geschreven door daniël
09-02-2007
wij zijn maar mensen
Rozemarijn
Lieve Merel, hoe mooi beschreven weer.Ik wens je een heel fijn weekend toe meidje...liefs en een knuffel van Rozemarijn.
09-02-2007 om 16:51
geschreven door roze
Maar je lezers
prijzen zich gelukkig dat de scherven van de ontploffing deze poëtische mozaïek gevormd hebben...
09-02-2007 om 14:09
geschreven door Tatanka Yotanka
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
