Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
hoe kan ik je zeggen wat ik voel als het hoofd het mij niet vertelt gedachten springen op en neer maken een puinhoop van mijn zijn orde maken in het brein waar warboel meester is maakt angst nog zo veel dieper
ik ben anders dan de rest weet verdomme goed hoe dat voelt wil zo graag lopen in de rij waar gewoontjes in zijn vuistje lacht soms word het me te veel wankel ik heel even en hel ik over naar de verkeerde kant dan barsten alle emoties uit mijn lijf wil ik mijn anders zijn verslaan
tot je me troostend in je armen neemt wiege-sussend lieve woordjes fluistert en rust weer even in me kruipt
voor een lief iemand met autisme
Reacties op bericht (3)
13-02-2007
een moeder
is wellicht het troostendste dat een mens overkomt...
13-02-2007 om 21:50
geschreven door annousjka
hallokes
Merel als het me te druk wordt kom ik graag eens langs daarom schrijf ik niet iedere keer dat ik er ben geweest.
13-02-2007 om 20:53
geschreven door yvette uit kuurne
Dank je wel
voor die favorieten... en over genieten gesproken: dat doe ik hier telkens weer met volle teugen in deze poëtische oase! Liefs!
13-02-2007 om 18:21
geschreven door Tatanka Yotanka
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
