Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
toen ik je kamer binnenkwam greep onmacht me bij de keel naast je ziekenbed zat de dood reeds geduldig in een stoel te wachten je ogen keken me angstvallig aan maar ik vond geen woorden ze bleven steken ergens halverwege dat je doodging zag ik niet zitten ik schoof het van me weg kon het nergens plaatsen laat staan aanvaarden je zou weer sterk worden en zeker blijven leven daarom zei ik niets afscheid nemen was voor zoveel later
ik hoorde niet hoe later na mij de kamer binnenkwam
Reacties op bericht (4)
22-02-2007
...
Dit gedicht roept gevoelens op van wat nog altijd kort geleden lijkt. Het blijft nu eenmaal moeilijk om geliefde personen te laten gaan, zelfs als lijkt dat voor hen beter te zijn. Liefs Thea.
22-02-2007 om 14:08
geschreven door thea
21-02-2007
ik ben er stil van.......
Lieve Merel, hier schieten woorden even tekort....zo ontroerend...doet me ergens aan denken...zie je vrijdag wel.Ik was ook nog bij ene Jasmijn op bezoek...die is net zo mooi als jij.Heel veel liefs en een dikke kus van Rozemarijn.
21-02-2007 om 15:34
geschreven door roze
Leven
is afscheid nemen en dat heb je hier heel schrijnend verwoord, Merel... Liefs
21-02-2007 om 13:41
geschreven door Tatanka Yotanka
aangrijpend
Dit is zo aangrijpend. Grijpt naar de keel , naar het hart. Ik weet het niet.
21-02-2007 om 11:49
geschreven door daniël
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren