zolang ik leef zal ik reizen in het diepste van mijn zijn zoals graven in het onderbewuste en hopen mezelf te ontdekken het zoeken kent geen grens neemt me bij de arm en pluist me uit tot de laatste vezel van mijn ziel
soms wil ik stoppen niet meer dolen gewoon verder gaan zonder woelen maar helaas ik heb mezelf nog niet gevonden en bots met opgeheven armen tegen de muur van het niet begrijpen de harde werkelijkheid is niet op te rapen veel te zwaar om alleen te dragen
ik wroet verder in de ondergrond pel de lagen een voor een maar mijn ik kom ik nergens tegen
© Merel
|