Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
haar gebogen hoofd trilt van emotie voorzichtig neemt ze het in haar handen met een kwart draai naar links mag het rusten op de stapel van de zwarte rouw
de uitgestrekte hand heeft ze gegrepen maar het afscheid speelt de verkeerde rol nu wil hij berouwvol vluchten doch haar verdriet grijpt hem bij de kraag dit is niet wat ik van je verwachtte snikt ze met bevende stem
het verstand heeft hem reeds verlaten verwrongen ligt het lichaam op de koude vloer ijskoud gevoel kruipt vanuit de voegen zo indrukwekkend vlug naar het hoofd woorden blijven halverwege steken nu de lippen krampachtig niet verroeren de ogen staren wezenloos in het niets het lichaam mag nog even leven maar afscheid nemen kan ze niet
sterk, maar ik kan deze triptiek van lijden en dood echt niet plaatsen, het komt voor mij als lezer zo bevreemdend over, Merel... Liefs!
05-04-2007 om 20:58
geschreven door Tatanka Yotanka
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren