Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
nu de grauwe werkelijkheid zijn blik verduisterde de dag geen kleur bekende en de horizon zijn lichaam streelde
opgedroogde tranen kenden het verhaal ontgoocheling waakte naast zijn bed vallen en opstaan wist hoe de woede soms zijn zoeken verstoorde
kan ik nog geloven in een wonder vroeg hij zich af nu het gevecht de hoop de grond in boorde
jij bent het wonder waar ik in geloof wist de moeder te vertellen jij bent uniek en zo bijzonder het mooiste wonder dat ik ken
Reacties op bericht (3)
18-05-2007
Een
schitterende ode aan de zoon-moederliefde, Merel!
18-05-2007 om 19:55
geschreven door Tatanka Yotanka
17-05-2007
mooi
Knappe tekst merel! Goed om in het echte wonder te blijven geloven ook al is het op vele plaatsen duister!
17-05-2007 om 20:22
geschreven door Floreanne
hallo
heel mooi ! groetjes
17-05-2007 om 14:07
geschreven door johan1944
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren