Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
doelloos dwaal ik door het donker van de nacht bomen lijken spoken hoor de gesel van hun lach alles is ineens een niets grijparm maak een compromis wil me lokken in zijn kuil donker is zo donker als ik me nu laat gaan . . .
zie ik daar geen flikkering wie weet een licht dat op me wacht
hoopvol ga ik verder ergens zweeft een klankenspel weemoed heeft een zoete geur liefdevol opent ze een deur met open armen ren ik naar tederheid zachtjes wiegt ze me in haar geborgen zijn
Reacties op bericht (2)
11-12-2006
Lieve Merel
Wat is dit weer een mooi gevoelig gedicht.
Gaarne sluit ik mij bij Marina aan, met haar lieve opmerking.
Lieve groetjes (petrus en Loekie)
11-12-2006 om 21:21
geschreven door petrus
prachtig,
vooral je laatste strofe is mooi geformuleerd
een lieve groet marina
11-12-2006 om 17:47
geschreven door hartendame2
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren