Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
Ze is de vrouw van het verdriet een jarenlange opstapeling van niet geheelde wonden ze lijkt zo moedig in haar dragen steeds weer sterk zijn want op haar wordt gebouwd mensentaal spreekt zijn bewondering maar echt begrijpen doen ze niet
wie voelt hoe last zo op de schouders weegt het hoofd met moeite nog rechtop blijft staan het knagen van de hartenpijn als het schuldgevoel de kop opsteekt de vraag die steeds het spookbeeld blijft hoe de spiegel van de toekomst kleurt
wie denkt dat ze niet kan huilen heeft de stille tranen niet geteld al de nachten van niet slapen de pieker die haar radbraakt van de angst soms lijkt het of ze zit te dromen het is onzekerheid die haar dan kwelt
ze is de vrouw van het verdriet de wonder klinkt uit menigeen ze voelen niet hoe ze bijna breekt na zo veel opgekropte pijn
Reacties op bericht (2)
29-09-2006
goede namiddag
Ik begrijp vooral
dat deze vrouw
steeds eerst aan de ander denkt
en met alle respect, herkenbaar ook,
pleegt ze roofbouw op zichzelf
tot ze breekt
en misschien ziet ze dan in
groetekes
Erna
29-09-2006 om 19:28
geschreven door Erna
Mooi ...
dit gedicht... het zou voor een stukje over mij kunnen gaan.
Dank ook voor de reaktie op mijn blogje. Ik hoop dat de mensen er iets aan hebben. Vooral diegenen die het hen ook treft.
Lieve groeten,
29-09-2006 om 15:32
geschreven door Lucretia
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
