Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
vreemd hoe hij twee gezichten heeft je kent hem reeds je leven lang toch overrompelt verbazing de mensenkennis
zijn ogen lichten op wanneer hij in de tuin van de laatste rustplaats zijn jaargenoot toevallig tegenkomt herinneringen worden opgegraven ze boetseren een verhaal stenen beelden lijken even de levendige helden van weleer je hoort hoe de lach zich herstelt zijn jeugd opnieuw geboren wordt
thuis gekomen wordt hij weer de man die aandacht vraagt zijn kwaaltjes rijzen uit de grond jammer laat van zich horen hij vreest de lange avonden nu donker sombere geesten in zijn herinnering laat zweven
zo diep en rakend dat de ziel meehuilt
lieve groet en slaapwel
marina
07-11-2006 om 23:38
geschreven door hartendame2
Hallo Merel,
Een prachtig gedicht...heel doorvoeld en zo herkenbaar.
Groetjes
07-11-2006 om 19:18
geschreven door Ilona
hallo
ik wist niet dat je me kende
07-11-2006 om 10:44
geschreven door johan1944
herkenbaar
zo herkenbaar na je verhaal, en zo mooi verwoord.
07-11-2006 om 08:51
geschreven door annousjka
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren