Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
eenzaam sluipt geruisloos door het huis de dagen worden moe en duren veel te lang voor het raam starend in het niets staat de jongen voor zich uit te kijken hopend op een straaltje licht in de nevelslierten die hem beklemmen
is het waar wat men vertelt mag ik proeven van de hoop misschien wie weet wordt ooit de zekerheid geboren
mama, ik ben bang straks trek ik stroken van het behang ik hoor boze mensen fluisteren woorden boren me in de grond chaos maakt gaten in mijn hoofd
laat me maar ik wil slapen neen ook dat gaat niet mijn dromen maken me kapot
Heel weemoedig gedicht Merel. Prachtig in zijn gevoel.
Elvira en Pierre danken jullie voor je fijne reactie en wensen jullie ondanks het donkere herfstweer toch een fijne woensdag.
17-10-2007 om 14:29
geschreven door Pierre Van Laeken
dag Merel
je hebt dat mooi verwoord, maar ik wens het niemand toe om zoiets mee te maken
17-10-2007 om 13:42
geschreven door Alida
weemoed vult...
mijn hart als ik dit gedicht lees... heel mooi verwoord verdriet...
misschien zin in een streepje jazz? Momenteel is Satchmo te beluisteren op mijn blog met een fado...
nog een lieve groet
17-10-2007 om 12:07
geschreven door LaFadista
16-10-2007
Bezoekje uit Zarren
Merel, met het zonnetje in de lucht kom ik je mooie gedichtjes nog eens bewonderen. Groetjes en tot nog eens. Franske
16-10-2007 om 18:03
geschreven door Franske
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren
