|
op een dag deed ze haar ogen dicht
je wist niet wat in haar roerde
hoe ze in alle stilte dacht
mijn God wat ben ik moe
veel te lang is het geleden
dat ik nog aan je heb gedacht
zie je mij als een egoïst
nu ik even weg wil rennen
alleen maar aan mezelf denk
en me zo graag eens laat verwennen
verdrink ik in de jaloezie
als soms een steek van pijn
mijn keel dichtknijpt
omdat anderen . . .
- neen ik durf het niet te zeggen -
vergeef je me mijn God
als ik soms de moed verlies
en tranen langs mijn wangen glijden
wetende dat ik sterk moet zijn
ik hunker naar een schouder
waar ik even uit kan huilen
woorden die me laten proeven van de troost
en een knuffel, zo maar een keer voor niets
als je me begrijpt
geef me dan wat van je kracht
zodat mijn moe zijn zich ontpopt
tot een vrouw die op zal staan
geef me een klein sprankeltje van verder gaan
voor mij is dat reeds genoeg
|
