Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
nu kijkt de vertwijfeling je met bange ogen aan verkrampt in je denken gooi je zwarte kronkels op het vuur straks blijft alleen een hoopje as
maar sombere gedachten blijven groeien zijn sterker dan het vuur ze plukken stukken uit de nacht en maken alles eens zo zwart verbijsterd tel je de littekens op je ziel zwarte krassen klein en groot als je kon huilen zou je vechten maar je bron is opgedroogd
blij dat ik hier nog eens langskwam bijgelezen... en de verschillende emoties in je gedichten (h)erkend... mooi...
nog een lieve groet
29-02-2008 om 08:49
geschreven door LaFadista
27-02-2008
oef
dat gevoel ken ik weleens merel,
als je zoveel tranen gelaten hebt dat je denkt nu is het op.
maar toch op een of andere manier vinden ze altijd wel weer hun weg...
groetjes
klaproos
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren