Ik ben wie ik ben Soms een lach Soms een traan Soms is er hoop Soms ben ik bang Soms voel ik verdriet Soms kan ik genieten Soms ben ik wat stil Soms denk ik te veel Ik geloof in de mens zijn ras en cultuur Ik voel me heel klein bij de pracht van de natuur Ik ben dankbaar voor de liefde en de vriendschap die je me geeft
vroeger was ik klein en heel verlegen wou zo graag het grote meisje zijn dapper had ik in mijn boekentas gelegd heel alleen zou ik de weg wel vinden niemand moest me komen halen klein meisje was echt waar "groot genoeg"
toen de schoolbel met een hels kabaal de meisjes braafjes uit de klas liet gaan zat een kindje heel alleen op een bankje in de gang huilde bittere tranen van verdriet dapper was ineens zo klein geworden zag dat niemand op haar wachtte
"groot genoeg" was terug het kleine meisje en durfde niet alleen naar huis te gaan
Reacties op bericht (1)
27-05-2007
Heel lief gedichtje...
heel herkenbaar... lieve groet...
27-05-2007 om 15:30
geschreven door Fadista
Je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het er op aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient dan pas kan je zeggen ik heb een vriend !
Toon Hermans
Een vriend is een parel op de bodem van ze zee
Geen druppel dauw wordt voor zichzelf geboren ook jij moet anderen niet jezelf toebehoren