Hevig schuddend klopte de man de sneeuw van zijn kleren voor hij de deur van zijn blokhut binnenstapte. Het was winter in Québec, een harde winter dit jaar. De sneeuw lag hoog en hij was tevreden dat er weinig gevallen was tijdens zijn rit van de stad naar hier. Het was een heel eind geweest op de sneeuwscooter, het aanhangwagentje volgeladen met voedsel voor een week, de nodige brandstof en munitie als bescherming voor lange tochten in de bossen.
De man schoof het trekgat van de schoorsteen meer open en smeet enkele blokken droog hout in de smeulende as van de gietijzeren kachel. Koffie stond nog warm-lauw in de grote thermoskan. Snel dronk hij twee tassen, zwart en zonder suiker. Melk was voor kinderen had zijn vader gezegd.
Buiten was het nog klaar met de zon vaal en laag achter de wolken en hij begon alles uit te laden naar een aparte kamer naast zijn hut waar een konstante lichte vrieslucht zijn voorraad goed bewaarde. Uiteindelijk duwde hij de scooter binnen op zijn vaste plaats, vulde de tank bijna vol en ging glimlachend door de binnendeur zijn woonkamer in.
In de zwarte ketel op de kachel was het water al flink opgewarmd. Rustig kleede hij zich uit, hing zijn koude kleren aan een rij kapstokken en liep naakt door de kamer. Het hete water deed zijn lichaam goed en terwijl hij zijn voeten baadde in het bassin, droogde hij zich af met een voorverwarmde handdoek.
Stilaan begon het donker te worden. Hij stak de colemanlamp aan en hing hem boven de tafel.
Gekleed in een wollen bruin trainingspak en zijn voeten in pantoffels van zacht berenvel die hij bij de indianen had gekocht, maakte hij verse koffie en zette zich in de oude zetel, het enige meubel dat hij meegenomen had toen zijn vrouw hem verliet.
