Voorbeeld van een groot hotel in Dunedin, alleen in de steden vindt men hoogbouw.
Nieuw-Zeeland
land van de lage wolken
21-02-2007
Dag 6: woensdag 3/01/07
Op de zesde dag hebben we gepland Invercargill te bereiken, op zich niet zo ver. Daarom hebben we eerst in de voormiddag onze was gedaan, zijn daarna in Dunedin naar een museum gegaan (Maori geschiedenis, Antarctica tentoonstelling en de plaatselijke paleontologie) en zijn pas daarna vertrokken. We doen eerst Kaka Point en Nugget Point aan, waar we een wandeling doen die ons langs zeehonden brengt tot op een zeer mooi punt waarop een oude vuurtoren staat. Vervolgens zijn we ergens de verkeerde weg ingeslagen, waardoor we dwars door de "brousse" gegaan zijn ipv langs de kust. Onderweg waren watervallen te zien maar we waren reeds te laat om nog te kunnen stoppen. We bereiken Invercargill redelijk laat en gaan slapen omdat we de volgende morgen onze boot moeten halen naar Steward eiland.
Het eten? Dat is in één woord verrukkelijk! Zowel qua kwaliteit, als hoeveelheden en ook qua samenstelling absoluut superieur aan het eten in Europa. Natuurlijk kun je niet volledig vergelijken, maar het is toch zo dat je er alles kunt krijgen zoals bij ons en ze hebben ook nog andere specifieke groenten die ik hier nog nooit in de winkels gezien heb, zoals Silber beet, die als salade maar ook gestoofd gegeten kan worden. Laten we beginnen met het begin van de dag: het ontbijt. Zowel in de hotels als de motels en de café's kun je overal kiezen tussen gewoon ontbijt en stevig ontbijt. Wij wisselden om de dag af. Altijd wel fruitsap, dikwijls vele soorten, zoals bij een engels ontbijt, ook tomatensap ontbrak niet. Dit laatste was zoet in tegenstelling tot de zoute variant van hier en vond ik , eerlijk gezegd héél lekker. Bij een gewoon ontbijt hoorde er ook toast bij met boter en jam en/of marmelade ,verschillende soorten, zelfs in de kleinste gelegenheid. Je toast kon je zelf toasten of roosteren aan een buffet. Bij dit ontbijt hoorden ook diverse soorten flakes en muesli en andere bij, alsook vers fruit, gecondenseerd fruit, noten en melk of youghourt. Soms waren er ook piepkleine muffins bij of scones. Voor het andere ontbijt kon je kiezen, benevens toast met boter en jam, had je de keus tussen 2-3 gepocheerde eieren dikwijls met een garnituur van sla en tomaat, of worstjes en gebakken ham, of ook nog pannekoeken met maple siroop. Alles even lekker, de ham van veel betere kwaliteit als hier en de worstjes.......mmmm, erg lekker. Ik hoorde later dat ze daar nooit gemaakt zijn van varkensvlees (?) maar dat ze daar hun overschotten aan lams-schape-en rundsvlees in verwerken. Er is maar één tegenslag op gebied van eten en dat is hun onvermogen om straffe koffie te zetten (op het zuid eiland). Na een tijdje stapte ik op thee over en die was een stuk beter en sterker dan de koffie. Voor de lunch, als we die al nodig hadden na zulk festijn vroeg in de morgen, kochten we meestal broodjes voor onderweg. We dienden ons dan wel te haasten want alle lekkere dingen waren meteen uitverkocht zodat iets tegen de middag gaan zoeken alleen maar wat chips en nootjes opleverde. Overal kun je daar belegde broodjes kopen of warme of op te warmen broodjes, waar van alles tussen kan zitten. Zoals bvb in de tankstations, vooropgesteld dat die er waren, maar ook in andere soorten winkels die voeding verkochten. Zo heb ik er eens een heerlijk broodje gehad met spinazie en zalm tussen, werkelijk subliem. Het avondeten, zoals ik al eerder zei, begint vroeg nl zes uur tot negen uur en als je geluk hebt of in een meer toeristische stad(je) bent, dan kun je tot 9.30 nog bestellen. Na dat uur kun je alleen nog fish & chips krijgen, als er tenminste zulk een winkel in de buurt is. Op het zuid eiland zijn we toch twee maal terecht gekomen in een stadje waar niks meer open was iets na half tien. Ik moet er wel bijzeggen dat wij daar gedurende hun zomervakantie en ook nieuwjaarsweekend waren. In een hotel wordt je gewoon bediend, je krijgt een menu waaruit je kan kiezen, soep en voorgerechten, hoofdmenu en dessert. We kregen wel al eens vreemde reakties wanneer we, zoals thuis, een soep èn een hoofdgerecht bestelden ineens, maar alhoewel de porties behoorlijk groot waren, zagen we er geen graten in. Pas veel later ontdekten we dat het de gewoonte is, eerst het voorgerecht te bestellen en als je dan nog niet genoeg hebt een hoofdgerecht of dessert. Als je in een motel bent, heb je wel een eigen keukentje en kun je in principe je eigen kostje koken, maar dat was voor ons niet doenbaar omdat we overdag te veel te doen hadden. Daarenboven zijn er op de meeste plaatsen wel restaurants, waar dan meestal bijna de hele omgeving tesamen kwam. Het is hier dan de bedoeling je aan te bieden bij de " waitress" die ofwel direct een menu in je handen duwt, je bestelling opneemt en afrekent en je dan met een nummertje op een staander naar een tafel stuurt waar je dan op je eten wacht, ofwel je direct een nummertje geeft en je naar een tafel stuurt, waar je dan wacht tot de keuken ver genoeg is om je bestelling op te nemen. Het leuke is dat je op die manier al eens met vreemden aan tafel terecht komt, te weinig tafels en te veel volk voor de wachttijd, waar je dan een gezellig babbeltje mee kunt doen. Zo zaten wij in Haast aan tafel met een italiaans koppel waarvan de man perfect engels sprak en de vrouw frans en onze tongen sloegen bijna in de knoop met al die verschillende klanken en woorden. Intussen probeerde ik ook iets van het italiaans dat ze onderling uitwisselden te begrijpen. Wij kregen eerder eten dan zij, maar we boden hen aan mee te doen en zij deelden hun bier met ons. Echt plezierig, we zijn hen zelfs later nog drie keren tegengekomen bij de volgende bezienswaardigheden in dat gebied. Als soep kun je meestal "chowder" krijgen, dat is een hele dikke soep meestal met flink wat brood, maar andere soorten soep heb ik nauwelijks gezien. Toen ik thuis kwam, is het eerste dat ik gemaakt heb, groentenbouillon met ballekes en vermicelli, dat had ik echt gemist. Het hoofdmenu bestaat uit vlees of vis, groenten gestoofd of salade, en chips of soms rijst. Je bord is meestal bomvol, groenten en chips onderaan, bovenop liggen dan minimum twee enorme stukken vlees of visfilet. Het vlees kan runds- varkens-lams of schapevlees zijn, altijd zijn de hoeveelheden zeer groot en de kwaliteit perfect. Ik schat de hoeveelheid vlees in een gemiddelde portie op 400 gram per persoon. Ook in de winkels zie je hetzelfde, de hoeveelheid die verkocht wordt is minimum twee maal zoveel als bij ons en dan nog aan de helft van de prijs die wij moeten betalen. Voor de vis is het ongeveer hetzelfde, maar de soorten zijn anders dan hier, ik heb geen kabeljauw gezien bvb, maar meestal de vangst van de dag en dit zowel aan de zee als in het binnenland (aan een meer). In het algemeen vond ik het vlees beter dan de vis, maar mijn echtgenoot bestelde ook geregeld mossels, oesters of St Jacobsschelpen die daar ook veel goedkoper zijn. De mossels bvb zijn hun plaatselijke variëteit , veel groter als de onze en met bijna fluorescerend groene schelp. Naar het schijnt zijn ze ook veel lekkerder (zegt mijn man als mosselliefhebber).
Op gebied van drank kunnen we niet zo veel zeggen. Er is overal wijn te krijgen, maar we hebben er geen gedronken. In NZ verbouwen ze zelf wijn , onder andere in het gebied rond Blenheim (zuid eiland) maar andere soorten zijn ook te koop. Wij hebben meestal bier gedronken. We hadden gehoord dat de belgische bieren er niet te krijgen waren en dat hun eigen bier op niet veel trok. Wij hadden echter een andere indruk, hun bier Max Gold is een heel behoorlijk biertje en we vonden ook Heinken, Hoegaarden en Duvel op hun menukaarten en in de winkels. Bij het eten krijg je altijd gratis een grote kan plat water met ijsblokken of anders staat er wel ergens een theepot waarvan je kan tappen. Je kunt er ook alle frisdranken krijgen met uitzondering van spuitwater. Ze hebben er wel "water with bubbels" maar dan altijd met een vruchtensmaakje erbij en mierezoet . Van hun desserten ken ik vooral Pavlova. Dit is een gerecht gemaakt met eiwit en suiker, dat heel veel geduld vraagt om het te maken en dat dan in een zeer licht opgewarmde oven gezet wordt om te bakken, op te stijven eerder. Het wordt meestal opgediend met geklopte slagroom en vers fruit, werkelijk "delicious". Pavlova was een Russische ballerina die zich alleen door haar minnaar liet verleiden met dit gebak. Misschien een idee voor Valentijn, heren?
PAVLOVA (wie interesse heeft in het recept, vraag maar)
We rijden noordelijk van het schiereiland langs de kustweg. De albatroskolonie en ook de pinguins bevinden aan de uiterste noord-westelijke punt. Dit is een flink eind rijden langs een moeilijke baan. Aan de punt bevindt zich de albatroskolonie, waarnaast ook een gebouw is opgetrokken waar allerlei souvenirs en fotomateriaal en dergelijke te vinden is.Aanvankelijk zien we de albatrossen niet , waar we ook kijken zien we vooral meeuwen (zoals overal hier overal aan de zeekant) en shags ( aalscholver ). Daarna ontdekken we de albatrossen hoog in de lucht, moeilijk vanop die afstand te onderscheiden van meeuwen. Ze hebben een stompe bek, bijna zoals een eend, en hebben een vleugelwijdte van drie meter.
Hier enige foto's van albatrossen.
Meeuwen vindt ge zowat overal en lopen en vliegen overal achter de toeristen.
Shags (Aalscholvers) zien we meestal van op afstand.
Aan de andere zijde van de landpunt zien we diep onder ons onze eerste zeehonden, welke in feite pelsrobben zijn (in engels: fur seals). Ze liggen te zonnen op de rotsen onder ons. Ze liggen echter te ver om behoorlijke foto's te kunnen maken. Na een tijdje rondlopen op de parking aan de punt, merken we dat er regelmatig auto's wegrijden langs een stoffig en stenig pad. Er staat nochtans nergens een wegwijzer (typisch voor NZ: men veronderstelt dat je het wel zelf zult vinden). We gaan de anderen achterna en ontdekken dat dit pad ons brengt naar een tweede gebouw over de heuvel waar zich de pelsrobben kolonie en de pinguins zouden moeten bevinden. We merken echter al gauw dat hier de gebaande weg eindigt. Wat nu? Plots horen we een hels lawaai en er komt een wel heel vreemd voertuig het terrein oprijden. Het is bedoeld als een soort open auto, denk ik toch, met acht dikke wielen eronder, een plaats voor de chauffeur en een beetje plaats ernaast en achteraan een soort huif met bankjes eronder. Het schijnt dat ze zoiets een "quat" noemen (is misschien verkeerd geschreven). Ik begin bedenkelijk te kijken wanneer er zes passagiers uitklimmen van top tot teen overdekt met modder. De chauffeur gebaart naar ons, een stevige roodgebruinde kerel, "uw pinguintaxi, dames en heren." Hij bekijkt ons even,besluit dan dat Wilfried en ik wel vooraan (?) kunnen zitten naast hem en de vier Thais , die ook staan te wachten achterin. Gelukkig krijgen we een soort oliejas aan die onze kleren bedekt maar vooral omdat het koud is verderop aan de zee. We klimmen er allemaal in, Wilfried zit praktisch bovenop de chauffeur en ik hang meer buiten dan binnen en klamp me vast aan de ijzeren stijlen van de huif. We vragen ons af waarom zo'n ding nodig is, maar merken al gauw dat de afstand groter is dan we dachten en vooral het terrein ernaartoe slaat alles. De modder spuit langs onze oren terwijl onze quat de hellingen opploegt (letterlijk zelfs) bijna in een 70 graden hoek en ook weer naar beneden en onze chauffeur doet er een schepje bovenop om ons te doen gillen, wat dan ook heel goed lukt. Aan een "razend" tempo rijden we naar de pelsrobbenkolonie, passeren intussen ook nog meer shags , om dan uiteindelijk bij de pinguins uit te komen. Vreemd genoeg lijken die beesten niet te verpinken van het lawaai, ze zijn er blijkbaar aan gewend, daarenboven kunnen de mensen niet tot vlak bij hen. Overal zijn platforms en schuilhutten gebouwd waardoor ge wel redelijk dicht kunt komen, maar niet te veel. Voor de "yellow eyed pinguin" is dit nog belangrijker, want deze zijn zeer schichtig. Hiervoor hebben ze een soort overdekt staketsel gebouwd dat tegen de rotswand aanhangt en gecamoufleerd is met struiken. Ondanks die voorzorgen laten de pinguins zich maar moeilijk zien. Hieronder nog een paar foto's, de meeste uit boeken of postkaarten.
Ook nog enkele geel-ogige pinguins
Op de terugweg, alhoewel het al laat is, wil Wilfried absoluut nog een strand bezoeken om schelpen te zoeken. Hij vindt er tot zijn verbazing soorten die sterk lijken op de doubletten die ook aan de Noordzee te vinden zijn. Het resultaat van dit intermezzo is dat we ons hotel niet meer tijdig kunnen bereiken. Onderweg stappen we dan maar ergens binnen waar we nog kunnen eten en grote verrassing.....hier staat er Pavlova op het menu. Wij , zeer voldaan , naar ons bed
Het centrum van Dunedin is opgebouwd volgens een octaëdrisch gevormd grondplan. Aangezien het hevig regent en we op tijd willen zijn voor de pinguins in de namiddag, zetten we er stevig de pas in en bekijken een aantal gebouwen in het centrum langs de buitenkant. Een aantal daarvan staan in de foto's in de linker kolom, zoals het oude gerechtsgebouw en een typisch gebouwd hotel. Westelijk van het centrum bevindt zich het oude stationsgebouw dat uit 1906 stamt en opgetrokken is in vlaamse renaissance(?), binnenin uitgevoerd in art nouveau.
Dit zou naar het schijnt Vlaamse renaissance zijn.
Veel van de woonhuizen zien er zò uit, zoals hier in de St George street, waar wij ook ons hotel hebben.
In het algemeen ziet ge hier in NZ nauwelijks gebouwen die veel ouder zijn dan 100 à 150 jaar. De reden hiervan zijn de veelvuldige aardbevingen waardoor de meeste stenen gebouwen al enige malen heropgebouwd zijn en niet altijd in de oorspronkelijke toestand en vele andere in hout zijn. Ook de meeste kerken zijn in hout en bestaan meestal uit een gelijkvloerse ruimte met een mini torentje erbij. en een houten spits met leien.
Hiernaast het stadsplan van Dunedin.
In de namiidag rijden we opnieuw naar het schiereiland Otago.
Nadat we de vorige avond in Dunedin gearriveerd zijn, is het onze bedoeling de stad en het schiereiland Otago Peninsula te bezoeken. We blijven in dit hotel ook nog voor een tweede nacht zodat we morgen het plaatselijk museum kunnen bezoeken alvorens naar onze volgende stop af te reizen. Dit is de eerste dag van de reis dat we gewekt worden met miezerig regenweer. De lucht zit helemaal toe en we zijn maar wat blij dat we vlak voor ons vertrek toch nog onze KWkes ingeladen hebben. Vandaag zullen we ze zeker nodig hebben. Vooraleer we vertrekken, gaan we eerst op zoek naar een dokter voor mij. Ik heb sinds het begin van de reis hevige tandpijn (aan een wijsheidstand) en begin ongerust te worden omdat de pijnstillers niet helpen. Mijn kaak en mijn hals zijn opgezet (klieren) en de tand is verschrikkelijk pijnlijk. De dokter van wacht (2 de nieuwjaarsdag) zetelt in een soort winkel met een grote etalage naar de straat en we worden te woord gestaan door een receptioniste. Ik doe mijn uitleg en vrees half en half dat ze het mij moeilijk gaat maken in verband met de betaling (is me al eerder overkomen op een andere reis) maar hier werken ze blijkbaar anders. Ik moet de volle pot betalen maar krijg een factuur mee die ik dan thuis aan de verzekering moet afgeven. Ik discuteer niet, ben dat stadium intussen al lang voorbij, blij dat er iets zal gedaan worden. We schuiven op onze plaats in de wachtkamer en houden ons intussen bezig met het lezen van de verschillende nota's aan de muren. Wat het meeste opvalt, is dat de patient blijkbaar zelf moet weten of hij dringend ziek is of niet, want alleen in dat geval krijgt hij voorrang op de anderen. Ik kan me zo voorstellen dat zoiets wel eens mis moet lopen. De dokter constateert een abcès, wat ik ook al dacht, èn het belangrijkste, hij schrijft antibiotica voor. Voor mij is dit nl de derde ontsteking op 6 weken tijd maar geen enkele tandarts trekt een ontstoken wijsheidstand zonder voorafgaandelijke behandeling. Ook bij de apotheker van wacht die in de etalage daarnaast zetelt, is een wachtkamer waar de mensen wachten tot hun bestelling klaar is. Hier was ik vooral verbaasd omdat ze hetzelfde lage tarief voor mij rekenden als voor de NZ landers. We gaan vervolgens eerst naar Otago Peninsula , een schiereiland dat voor de kust gelegen is en waar een pinguinkolonie en een albatroskolonie te vinden zijn. Aangezien er geen brug is moeten we helemaal rondrijden. Zelfs met dit regenweer zien we overal mooie zichtjes, maar zoals gewoonlijk zijn er geen uitwijkplaatsen op de goede punten. De baan is precies twee baanvakken breed, heen en terug, zonder overschot en kronkelend langs de zee aan één kant en een rotswand aan de andere kant. Plots zien we aan de linker kant een parkingske bij wat boothuizen en Wilfried vliegt op de rem om af te draaien, krijgt dan plots een fietser in de gaten die langs de verkeerde kant (links) naar beneden komt en moet inhouden. Baf......een auto op ons! Verdraaid, wat nu, en dit is niet onze eigen auto. We stappen uit en de schade valt mee , een bluts in de bumper. Onze aanrijder blijkt een Engelsman te zijn die naar NZ gemigreerd is sinds een jaar, hij en zijn vrouw hebben daar werk gevonden. Ze wonen op het schiereiland. We verbazen ons vooral over de rust die van het incident uitgaat. Ik ben er zeker van dat in een gelijkaardig geval in Europa , we zeker wel verwijten zouden hebben gekregen over het doen van ongeoorloofde manoeuvers. Hier verloopt alles heel gemoedelijk, de man blutst onze bumper uit terwijl ik een gezellig babbeltje doe met zijn vrouw en in de loop van het gesprek krijgen we te horen dat het beste moment om de pinguinkolonie te zien , is in de namiddag. We besluiten dan maar eerst Dunedin stad te bezoeken en draaien om.
Toevallig passeren we aan een heilige rots kort voor we Duntroon binnen rijden. Hier vinden we Maori tekeningen gemaakt met rood en zwart krijt (of krijtrots) onder de vorm van heilige symbolen. Als we wat dichterbij gaan kijken, merken we dat de meeste tekeningen afgekapt zijn en overgebracht zijn naar diverse musea. Ondanks dat blijft het een heilige plaats, maar het moet gezegd, er is weinig dat daar aan doet denken. Op dat ogenblik ontdekt mijn echtgenoot dat de rots vol fossiele schelpen zit. Ik heb nog serieus last gehad hem ervan te weerhouden er een stuk van los te peuteren. In ieder geval betekent dit dat we het gebied genaderd zijn, het is dan ook de eerste keer dat we daadwerkelijk fossielen tegenkomen. Als we in Duntroon aankomen vinden we meteen het museum, je kunt er dan ook niet naast kijken. Vanuit dit museum vertrekt een georoute langsheen verschillende lokaties in de omgeving die we dan ook afgereden zijn. Voor wie het interesseert en er meer van wil weten, zie mijn echtgenoot ( fossilfried@scarlet.be). In het museum zelf vinden we vooral Oligoceen materiaal met onder andere een walvisskelet, en een schedel van een megalodon-achtige. Ook zijn er veel schelpen en zeeëgels en een skelet van een voorouder van de pinguin.
Nu rijden we de route af tot aan de kust (baan 83) om langs de kust route 1 te volgen in de richting van Dunedin. Er zijn nog allerlei interessante sites te bekijken, maar het is intussen laat geworden zodat we ons moeten beperken tot de Moeraki Boulders, die wereldberoemd zijn. Langs deze kusten vindt mijn echtgenoot ook nog schelpen waardoor het bijna valavond is voor we de Boulders bereiken. Het is nu rond 19.00 en we mogen niet te lang meer talmen om ons hotel te bereiken. De Boulders zijn grote concreties (harde bollen) in de klei(kliffen) die in de loop van eeuwen loskomen uit de wand en dan op het strand belanden waar ze door de werking van eb en vloed na verloop van tijd ook kapotgaan.
Bijna direct daarna ontdekken we dat onze benzine bijna op is en al even snel daarna dat we hier in een uithoek zitten voor wat betreft het aantal benzinepompen en zelfs dat er zeer weinig bewoning is. Naarmate we kilometers verder rijden, worden we steeds ongeruster, als de velden en bossen zich aaneenrijgen en we zelfs geen huis zien. Dit hadden we niet verwacht zo dicht op de kust en dit nabij een stad. Als we dan toch een tankstation vinden, is het gesloten. Automatische pompen zijn er bijna niet op het zuid eiland. Al gauw staan we daar niet meer alleen, nog vier auto's stoppen daar om dezelfde reden. Ze beginnen onderling met elkaar te bespreken waar ze het beste vanaf daar naartoe kunnen gaan om een station te vinden. Ook wij worden erbij betrokken, die NZ landers zijn heel gemoedelijk en blijven allemaal kalm zelfs wanneer we beseffen dat het ook nog eens nieuwjaarsdag is. We hadden wel gezien dat alle winkels 's morgens gewoon opengingen, maar hadden er niet aan gedacht dat ze vroeger konden sluiten. We rijden dan maar verder en vinden verderop, twee dorpen vandaar, nog een open station ( het is nu 21.00), waar we de andere wagens ook weer terugvinden. Oef......grote opluchting, wij naar ons hotel waar we net nog op tijd zijn voor het eten.
Deze dag staat in het teken van de geologie. We rijden terug naar de kust ( ongeveer 330 km) naar Dunedin. Hierbij zullen we echter het enige fossielenmuseum waarvan we informatie op internet konden vinden, passeren. Via weg 8 gaan we eerst naar Omarama om daarna via baan 83 naar de kust te rijden. Ter hoogte van Omarama zien we toevallig "Clay Cliffs" aangeduid en besluiten om eens te gaan kijken omdat klei dikwijls fossielen bevat. Het wordt uiteindelijk een redelijke omweg omdat we 10 km langs een niet gebaand wegeltje moeten rijden en daarna een eind wandelen, maar wat we zien loont de moeite. Het lijkt ons meer leem dan klei, bij ons zou die zo weggespoeld zijn, maar hier staat het nog overeind. Mooie sculpturen zijn het , langs de Ahuriri rivier. Vandaar vervolgen we onze weg langs baan 83 naar Duntroon, de plaats die ons is opgegeven als de lokatie van het museum. Hieronder een kaart van het gebied waar we deze dag doorheen rijden.
Dit is de eerste feitelijke dag van onze rondreis. Vandaag gaan we van Christchurch naar Twizel. Ik weiger nog verder te gaan zonder behoorlijke kaart. Bij het eerstvolgende tankstation worden we bij het tanken geholpen door een onverstoorbare madam die samen met ons de beste kaart uitzoekt. Intussen zijn er vier nieuwe klanten bijgekomen, die geduldig hun beurt afwachten, zonder lastig te worden. Het doet voor ons , Belgen, erg ongewoon aan iedereen zo rustig te zien.
We volgen vervolgens de nr1 route in zuid-westelijke richting tot Rangitata, dan nr79 naar Fairlie en de nr8 tot Lake Tekapo. Ongelooflijk mooie streek met aan weerszijden van de weg wilde lupinen, roze-blauwe-witte-gele zover het oog reiken kan. We raken bijna niet vooruit omdat we tè veel foto's willen nemen terwijl we naar de sneeuwbergen toe rijden.
.
We rijden verder langs de nr8 naar Lake Pukaki waarlangs we naar Mount Cook kunnen rijden. Dit gehele gebied is ongelooflijk ruim-Lake Pukaki bevindt zich in een vlakte omringd door sneeuwtoppen. Het landschap doet zelfs prehistorisch aan. We kunnen ons hier perfect in het Jura tijdperk voelen. Wanneer we ons realiseren dat het reeds flink in de namiddag is en dus te laat om nog heen en weer naast het meer naar Mount Cook te rijden (2x50 km),besluiten we om eerst in te checken in ons hotel in Twizel. We moeten op tijd in checken, hebben we gemerkt omdat de recepties van de hotels niet altijd laat open blijven. Daarenboven houden we rekening met het feit dat het oudejaarsavond is. Nu kunnen we rustig naar Mount Cook rijden.We rijden zo ver mogelijk door langs de westelijke zijde van het meer, gaan vervolgens over op een kiezelweg, maar vinden de berg niet wegens te veel mist. We zien wel vele bergen rondom ons maar dan slechts de onderzijde tot aan de wolken. Het is dus moeilijk uit te maken welke de hoogste is. Wel zien we het meer naast ons overgaan in een uitgestrekte vlakte vol zwerfkeien, welke de voorbodes zijn van de gletcher die zich hogerop bevindt van de betreffende berg. Omdat het donker wordt keren we terug naar het hotel om nog net op tijd binnen te zijn om eten te krijgen. Hier op het Zuid eiland hebben we tot nu toe ondervonden dat de keuken sluit om negen uur. Zelfs op oudejaarsavond maakt het geen verschil. Even later merken we dat er ook geen festiviteiten zijn en geen vuurwerk. Iedereen slaapt rustig. We merken dat er hier meer toerisme is, dit gebied is ook in de zomer in trek voor het skiën en wandelen.
In de voormiddag rijden we het platteland in , noordelijk van Christchurch met als doel Claremont te bereiken, waarvan we een website hadden gevonden in verband met een geotoer die er zou plaats vinden iedere ochtend. Na veel verkeerd rijden, met nog steeds onvolledige en slechte kaart, in de gietende regen, dan toch bereikt via een canyon(gorge) . Onze fout bleek te zijn dat we dachten dat het ging om een dorp terwijl het een lodge bleek te zijn. De geotoer was alleen voor gasten en we waren daarenboven net te laat.We werden echter heel vriendelijk ontvangen door die eigenaar alhoewel we in feite totaal onaangekondigd ineens op zijn gazon stonden. Het huis is een landhuis en de man organiseerde de geotoer met zijn gasten op zijn eigen domein waartoe de canyon ook behoorde. Er waren naar het schijnt belangrijke fossielen te zien. Wilfried dikke spijt natuurlijk.
Daarna zijn we doorgereden naar Govenors bay dat we deze keer wel gevonden hebben, maar dan via Littleton.
Deze baai bestaat uit diverse kleinere baaien met schelpen, vreemd genoeg lijken de schelpen erg op onze noordzee schelpen. Bij het terugrijden ontdekken we een soort van kasteel, omgebouwd tot restaurant. We hebben nog een poging gedaan er te gaan eten, maar alles was volgeboekt.
Rond de middag landen we in de vlieghaven van Christchurch (Zuid eiland) en vergeten prompt dat we daar afgehaald worden door de verhuurfirma van de auto. Wij dus te voet met onze bagage achter ons aan en zeer moe, met jetlag, naar de Maui verhuurfirma gewandeld. Dat was niet zo ver, maar toch. We werden al direct geconfronteerd met het links rijdende verkeer en kwamen ook tot de ontdekking dat voetgangers GEEN voorrang op het verkeer hebben. We moesten ons dus reppen om niet van de sokken gereden te worden. Onze auto bleek een Mitsubishi te zijn-automatic, natuurlijk met de zitplaats voor de chauffeur aan de rechterkant. De pinkers bevonden zich rechts en de ruitenwissers links, wat in het begin nogal wat verwarring veroorzaakte; ook het ontbreken van een linkse pedaal heeft ons een aantal keren met onze neus tegen de voorruit doen plakken bij het remmen, tot de oplossing gevonden werd, gas geven èn remmen met de rechter voet, de linker inaktief. Eerst reden we naar het hotel dat we vlot vonden omdat we hulp hadden gekregen dmv een klein kaartje. Daar hebben we enige uren geslapen waarna we een uitstap in de stad gingen maken, onder andere om aan de auto en het links rijden te wennen. Christchurch is een goed geslaagde mengeling van oude en gloednieuwe gebouwen die eigenaardig genoeg toch bij elkaar passen. Onze eerste maaltijd in NZ is, hoe kan het ook anders, fish & chips aan een kraampje bij de kathedraal. Net hebben we ons geinstalleerd op een bankje als een brutale meeuw achter ons langs scheert, zich op mijn pakje friet en vis laat vallen en als ik bekomen ben van het verschieten, is mijn vis foetsjie. Ik had daarna niet meer zoveel honger, moet ik zeggen.
Later hebben we nog een poging gedaan om Govenors bay te vinden die daar aan het nabijgelegen schiereiland te vinden is, maar we vonden de weg niet, waarschijnlijk door onze kaart die onvolledig was en ook door onze oververmoeidheid door de jetlag. Als ik alert ben, kan ik slechte kaarten overwinnen door bruikbare ideëen ter vervanging aan te voeren. Later zijn we naar het hotel gegaan om uit te rusten en werden pas om 23 uur wakker zodat we te laat waren om te eten, dus zijn we maar verder gaan slapen.
Zilvervaren: wordt beschouwd als symbool van NZ- wordt verwerkt in allerlei gadgets.
De foto's hierboven geven de acht eerste sites van de geotoer weer. Ook de boulders behoren tot de geologische eigenaardigheden van deze streek, zie afbeeldingen bij de vierde dag.
