Peninsula=schiereiland.

We rijden noordelijk van het schiereiland langs de kustweg. De albatroskolonie en ook de pinguins bevinden aan de uiterste noord-westelijke punt. Dit is een flink eind rijden langs een moeilijke baan. Aan de punt bevindt zich de albatroskolonie, waarnaast ook een gebouw is opgetrokken waar allerlei souvenirs en fotomateriaal en dergelijke te vinden is.   Aanvankelijk zien we de albatrossen niet , waar we ook kijken zien we vooral meeuwen (zoals overal hier overal aan de zeekant) en shags ( aalscholver ). Daarna ontdekken we de albatrossen hoog in de lucht, moeilijk vanop die afstand te onderscheiden van meeuwen.  Ze hebben een stompe bek, bijna zoals een eend, en hebben een vleugelwijdte van drie meter.

Hier enige foto's van albatrossen.
                 

Meeuwen vindt ge zowat overal en lopen en vliegen overal achter de toeristen.             
                       

Shags (Aalscholvers) zien we meestal van op afstand.


 

Aan de andere zijde van de landpunt zien we diep onder ons onze eerste zeehonden, welke in feite pelsrobben zijn (in engels: fur seals). Ze liggen te zonnen op de rotsen onder ons. Ze liggen echter te ver om behoorlijke foto's te kunnen maken.
Na een tijdje rondlopen  op de parking aan de punt, merken we dat er regelmatig auto's wegrijden langs een stoffig en stenig pad. Er staat nochtans nergens een wegwijzer (typisch voor NZ: men veronderstelt dat je het wel zelf zult vinden). We gaan de anderen achterna en ontdekken dat dit pad ons brengt naar een tweede gebouw over de heuvel waar zich de pelsrobben kolonie en de pinguins zouden moeten bevinden. We merken echter al gauw dat hier de gebaande weg eindigt. Wat nu? Plots horen we een hels lawaai en er komt een wel heel vreemd voertuig het terrein oprijden. Het is bedoeld als een soort open auto, denk ik toch, met acht dikke wielen eronder, een plaats voor de chauffeur en een beetje plaats ernaast en achteraan een soort huif met bankjes eronder. Het schijnt dat ze zoiets een "quat" noemen (is misschien verkeerd geschreven).
Ik begin bedenkelijk te kijken wanneer er zes passagiers uitklimmen van top tot teen overdekt met modder.
De chauffeur gebaart naar ons, een stevige roodgebruinde kerel, "uw pinguintaxi, dames en heren." Hij bekijkt ons even,besluit dan dat Wilfried en ik wel vooraan (?) kunnen zitten naast hem en de vier Thais , die ook staan te wachten achterin. Gelukkig krijgen we een soort oliejas aan die onze kleren bedekt maar vooral omdat het koud is verderop aan de zee. We klimmen er allemaal in, Wilfried zit praktisch bovenop de chauffeur en ik hang meer buiten dan binnen en klamp me vast aan de ijzeren stijlen van de huif.
We vragen ons af waarom zo'n ding nodig is, maar merken al gauw dat de afstand groter is dan we dachten en vooral het terrein ernaartoe slaat alles. De modder spuit langs onze oren terwijl onze quat de hellingen opploegt (letterlijk zelfs) bijna in een 70 graden hoek en ook weer naar beneden en onze chauffeur doet er een schepje bovenop om ons te doen gillen, wat dan ook heel goed lukt. Aan een "razend" tempo rijden we naar de pelsrobbenkolonie, passeren intussen ook nog meer shags , om dan uiteindelijk bij de pinguins uit te komen. Vreemd genoeg lijken die beesten niet te verpinken van het lawaai, ze zijn er blijkbaar aan gewend, daarenboven  kunnen de mensen niet tot vlak bij hen. Overal zijn platforms en schuilhutten gebouwd waardoor ge wel redelijk dicht kunt komen, maar niet te veel. Voor de "yellow eyed pinguin" is dit nog belangrijker, want deze zijn zeer schichtig. Hiervoor hebben ze een soort overdekt staketsel gebouwd dat tegen de rotswand aanhangt en gecamoufleerd is met struiken. Ondanks die voorzorgen laten de pinguins zich maar moeilijk zien.
Hieronder nog een paar foto's, de meeste uit boeken of postkaarten.

 

Ook nog enkele geel-ogige pinguins