Nog enkele foto's onderweg naar Duntroon.   

Toevallig passeren we aan een heilige rots kort voor we Duntroon binnen rijden. Hier vinden we Maori tekeningen gemaakt met rood en zwart krijt (of krijtrots) onder de vorm van heilige symbolen. Als we wat dichterbij  gaan kijken, merken we dat de meeste tekeningen afgekapt zijn en overgebracht zijn naar diverse musea.
Ondanks dat blijft het een heilige plaats, maar het moet gezegd, er is weinig dat daar aan doet denken. Op dat ogenblik ontdekt mijn echtgenoot dat de rots vol fossiele schelpen zit. Ik heb nog serieus last gehad hem ervan te weerhouden er een stuk van los te peuteren.
In ieder geval betekent dit dat we het gebied genaderd zijn, het is dan ook de eerste keer dat we daadwerkelijk fossielen tegenkomen.
Als we in Duntroon aankomen vinden we meteen het museum, je kunt er dan ook niet naast kijken. Vanuit dit museum vertrekt een georoute langsheen verschillende lokaties in de omgeving die we dan ook afgereden zijn. Voor wie het interesseert en er meer van wil weten, zie mijn echtgenoot ( fossilfried@scarlet.be).
In het museum zelf vinden we vooral Oligoceen materiaal met onder andere een walvisskelet, en een schedel van een megalodon-achtige. Ook zijn er veel schelpen en zeeëgels en een skelet van een voorouder van de pinguin.

                                                                              

Nu rijden we de route af tot aan de kust (baan  83) om langs de kust route 1 te volgen in de richting van Dunedin. Er zijn nog allerlei interessante sites te bekijken, maar het is intussen laat geworden zodat we ons moeten beperken tot de Moeraki Boulders, die wereldberoemd zijn. Langs deze kusten vindt mijn echtgenoot ook nog schelpen waardoor het bijna valavond is voor we de Boulders bereiken. Het is nu rond 19.00 en we mogen niet te lang meer talmen om ons hotel te bereiken. De Boulders zijn grote concreties (harde bollen) in de klei(kliffen)  die in de loop van eeuwen loskomen uit de wand en dan op het strand belanden waar ze door de werking van eb en vloed na verloop van tijd ook kapotgaan.



                        

Bijna direct daarna ontdekken we dat onze benzine bijna op is en al even snel daarna dat we hier in een uithoek zitten voor wat betreft het aantal benzinepompen en zelfs dat er zeer weinig bewoning is. Naarmate we kilometers verder rijden, worden we steeds ongeruster, als de velden en bossen zich aaneenrijgen en we zelfs geen huis zien. Dit hadden we niet verwacht zo dicht op de kust en dit nabij een stad. Als we dan toch een tankstation vinden, is het gesloten. Automatische pompen zijn er bijna niet op het zuid eiland. Al gauw staan we daar niet meer alleen, nog vier auto's stoppen daar om dezelfde reden. Ze beginnen onderling met elkaar te bespreken waar ze het beste vanaf daar naartoe kunnen gaan om een station te vinden. Ook wij worden erbij betrokken, die NZ landers zijn heel gemoedelijk en blijven allemaal kalm zelfs wanneer we beseffen dat het ook nog eens nieuwjaarsdag is. We hadden wel gezien dat alle winkels 's morgens gewoon opengingen, maar hadden er niet aan gedacht dat ze vroeger konden sluiten.
We rijden dan maar verder en vinden verderop, twee dorpen vandaar, nog een open station ( het is nu 21.00), waar we de andere wagens ook weer terugvinden. Oef......grote opluchting, wij naar ons hotel waar we net nog op tijd zijn voor het eten.