Nadat we de vorige avond in Dunedin gearriveerd zijn, is het onze bedoeling de stad en het schiereiland Otago Peninsula te bezoeken. We blijven in dit hotel ook nog voor een tweede nacht zodat we morgen het plaatselijk museum kunnen bezoeken alvorens naar onze volgende stop af te reizen.
Dit is de eerste dag van de reis dat we gewekt worden met miezerig regenweer. De lucht zit helemaal toe en we zijn maar wat blij dat we vlak voor ons vertrek toch nog onze KWkes ingeladen hebben. Vandaag zullen we ze zeker nodig hebben.
Vooraleer we vertrekken, gaan we eerst op zoek naar een dokter voor mij. Ik heb sinds het begin van de reis hevige tandpijn (aan een wijsheidstand) en begin ongerust te worden omdat de pijnstillers niet helpen. Mijn kaak en mijn hals zijn opgezet (klieren) en de tand is verschrikkelijk pijnlijk. De dokter van wacht (2 de nieuwjaarsdag) zetelt in een soort winkel met een grote etalage naar de straat en we worden te woord gestaan door een receptioniste. Ik doe mijn uitleg en vrees half en half dat ze het mij moeilijk gaat maken in verband met de betaling (is me al eerder overkomen op een andere reis) maar hier werken ze blijkbaar anders. Ik moet de volle pot betalen maar krijg een factuur mee die ik dan thuis aan de verzekering moet afgeven. Ik discuteer niet, ben dat stadium intussen al lang voorbij, blij dat er iets zal gedaan worden.
We schuiven op onze plaats in de wachtkamer en houden ons intussen bezig met het lezen van de verschillende nota's aan de muren. Wat het meeste opvalt, is dat de patient blijkbaar zelf moet weten of hij dringend ziek is of niet, want alleen in dat geval krijgt hij voorrang op de anderen. Ik kan me zo voorstellen dat zoiets wel eens mis moet lopen.
De dokter constateert een abcès,  wat ik ook al dacht, èn het belangrijkste, hij schrijft antibiotica voor.  Voor mij is dit nl de derde ontsteking op 6 weken tijd maar geen enkele tandarts trekt een ontstoken wijsheidstand zonder voorafgaandelijke behandeling. Ook bij de apotheker van wacht die in de etalage daarnaast zetelt, is een wachtkamer waar de mensen wachten tot hun bestelling klaar is. Hier was ik vooral verbaasd omdat ze hetzelfde lage tarief voor mij rekenden als voor de NZ landers.
We gaan vervolgens eerst naar Otago Peninsula , een schiereiland dat voor de kust gelegen is en waar een pinguinkolonie en een albatroskolonie te vinden zijn. Aangezien er geen brug is moeten we helemaal rondrijden. Zelfs met dit regenweer zien we overal mooie zichtjes, maar zoals gewoonlijk zijn er geen uitwijkplaatsen op de goede punten. De baan is precies twee baanvakken breed, heen en terug, zonder overschot en kronkelend langs de zee aan één kant en een rotswand aan de andere kant. Plots zien we aan de linker kant een parkingske bij wat boothuizen en Wilfried vliegt op de rem om af te draaien, krijgt dan plots een fietser in de gaten die langs de verkeerde kant (links) naar beneden komt en moet inhouden. Baf......een auto op ons!  Verdraaid, wat nu, en dit is niet onze eigen auto. 
                                                      
We stappen uit en de schade valt mee , een bluts in de bumper. Onze aanrijder blijkt een Engelsman te zijn die naar NZ gemigreerd is sinds een jaar, hij en zijn vrouw hebben daar werk gevonden. Ze wonen op het schiereiland. We verbazen ons vooral over de rust die van het incident uitgaat. Ik ben er zeker van dat in een gelijkaardig geval in Europa , we zeker wel verwijten zouden hebben gekregen over het doen van ongeoorloofde manoeuvers. Hier verloopt alles heel gemoedelijk, de man blutst onze bumper uit terwijl ik een gezellig babbeltje doe met zijn vrouw en in de loop van het gesprek krijgen we te horen dat het beste moment om de pinguinkolonie te zien , is in de namiddag.
We besluiten dan maar eerst Dunedin stad te bezoeken en draaien om.