Hartelijk welkom op mijn blog
Maaike wenst U een fijne dag..
20-11-2005
sneeuwvlokken
Twee sneeuwvlokken..
Het sneeuwde. Twee vlokken vielen langzaam naast elkaar naar de aarde.Ze vielen eigelijk al een poosje naast elkaar toe ze elkaar opmerkten..... Òok naar de aarde? vroeg de ene vlok. Uiteraard' zei de ander vlok. Het klonk een beetje kort,maar zo was het niet bedoeld,want ook de tweede vlok was blij te worden aangesproken tijdens die lange,lange tuimeldans naar omlaag. Hoe dichter de zwerm sneeuwvlokken is hoe eenzamer de vlokken kunnen zijn. `Mag ik een beetje bij je in de buurt blijven? vroeg de eerste vlok. ò ja, dat mag, zei de tweede vlok grettig. En ze begonnen een goed gesprek en dat maakte de reis heel wat behaaglijker. Mijlen en mijlen dansten ze naast elkaar naar de verre lage aarde toe. Eindelijk was het zover. Ze hadden elkaar van alles en nog wat verteld. Nog een meter of dertig, `zei de eerste vlok. `ja, we zijn er zo, zei de tweede. `Jammer eigelijk, het was niet ongezellig. `Nog tien meter....`zei de eerste weer...`nog 6...nog vier... `Hoe je! ``Het allerbeste. `Het was een fijne reis... floep..... daar lagen ze en ze werden onmiddelijk deel van het dikke wiite sneeuwtapijt dat er al lag. Nu konden ze niet meer zeggen.... Ze waren geen afzonderlijke vlok meer en bleven liggen op de aarde. Dat duurde zo een poosje. Toen dooide het. De sneeuw verwaterde... en stroomde in lange stromen naar de zee....daar verdampte het water en de damp steeg weer op naar de hemel... en werd weer water en het water werd weer sneeuw. Ik weet het,een beetje onwaarschijnlijk, maar bij de eerste sneeuwbui kwamen ze elkaar weer tegen, wederom tuimelend in diezelfde witte cadans. `Hee heb ik jou niet eerder gezien? vroeg de ene vlok. `ja, zei de andere `Wat goed je weer te zien! `Val je mee? Èn ze sneeuwden nog lang en gelukkig........
hier lig ik in `t gras dicht bij een zacht gepiep ik voel weer hoe het was toen Hij de aarde schiep
wat hebben wij gedaan met al wat Hij ons gaf we bouwden torens naar de maan en groeven `t eigen graf.
Moeder
haar ogen waren blauw,haar haren grijs ze zei dat ze maar weinig dingen wist maar wàt ze zei,was zo gerijpt...zò wijs wel duizendmaal heb ik gedacht: dàt is 't!
de hoog`re dingen speelden bij haar mee zij zag het leven in een ander licht zo stond ze ook te kijken naar de zee `n glimlach op haar nobele gezicht
zo kunnen bomen in het landschap staan in volle rust en helemaal compleet zo is ze ook die avond doodgegaan en nooit vergeet ik wat zij voor me deed.
De zee
als ik de zee zie,zo soepel en flexibel in elke rimpel,elke golfslag,elk wiebel hoe zij zich vrij en blij ontspant in elke druppel dan ben ik potverdorie toch maar een stijve knuppel
De stervende zwaan
ik heb nog nooit een zwaan zien sterven het hoeft van mij ook niet persè nou ja,een keer- die ballerina die ik zag dansen in Carre
ja zàg haar sterven, 't lieve zwaantje, tot aan de laatste harteklop toen viel het doek-ik droogde `n traantje en `t dooie zwaantje stond weer op
Ik ben marja, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maaike.
Ik ben een vrouw en woon in Hoorn--nh. (Nederland) en mijn beroep is Interierverzorgster.
Ik ben geboren op 25/02/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik maak graag 3D kaarten-- ik lees graag--- mijn Computer vindt ik helemaal het einde.
.gif)
