26/09 5.29 pm. Tot hiertoe is het nog rustig. Af en toe een paar windstoten, zoals de Rode Duivels deze zomer, maar niet meer. Hopelijk kunnen we die vergelijking doortrekken. Wishful thinking natuurlijk.
Via het PA systeem hier wordt iedereen aangeraden alles wat kan gaan vliegen, binnen te zeten. Deuren en vensters moeten gesloten worden. De mensen die aan de voet van de bergen wonen, moeten naar een veilige plaats. Liefst naar familie of kennissen, of verzamelen aan het politiekantoor waar voor opvang zal gezorgd worden. Vee, pluimvee, huisdieren worden best ook niet vergeten. Megi zorgt voor opschudding.
Zoals bij elke typhoon, heb ik mijn voorzorgen genomen. Alles is veilig weggezet, behalve dat wat ik over het hoofd heb gezien, alles in huis gehaald om spaghetti te maken, een muziekselectie gemaakt (Dire Straits, Beethoven, Bouwdewijn de Groot, Haendel, Bach, Beatles en Van het Groenewoud), een lectuurselectie samengesteld (Johan Anthierens, Simenon, Dean Koontz), het bad en de beschikbare emmers gevuld, kaarsen klaar gelegd en proper ondergoed aangetrokken.
Ok, ook wat bier in huis gehaald en een fles wittekes.
Mantou, mijn hond, is onrustig, wil buiten, wil binnen, wil buiten. De kat heeft zich op de zetel gekruld en trekt zich van de wereld niets meer aan. Buiten blijft het rustig. De zee en de lucht zijn één melkachtige substantie. Mantou moet er niets van hebben, terug naar binnen dus. Hij zal zich straks wel wat beter voelen als al die overnachters hier aanlanden. Hij is altijd in optima forma als hij in het middelpunt van de belangstelling staat.
27/09 7 am. Volgens de satelliet foto’s moeten we nog effe wachten. Het oog van het beest blijft nog wat voor de kust hangen alsof het wil observeren waar er het beste kan aangevallen worden. Al bij al is het hier nog redelijk rustig. Af en toe een windstoot, een beetje regen, misschien het moment om Mantou nog eens uit te laten.
27/09 9.49 am. Megi is nog niet echt geland maar heeft al wel het licht uit gedaan. Koekedoos sluiten om de batterij wat te sparen. Gaat een lange dag worden, vermoed ik.
Rond 8 uur was er terug stroom. Het ergste van de storm was dan al voorbij. Het ergste wat wind betreft. De vernietigende regen was nog onderweg.
In de voormiddag begon Megi op zijn sokken binnen te sluipen. Een beetje meer wind, een beetje regen en af en toe een windstoot als waarschuwing. Alles op zijn gemak. Zoetjes aan een beetje meer, zodat het een tijdje duurde voordat het opviel dat je eigenlijk niet meer buiten kon komen. Mantou moest nog effe buiten en werd onmiddellijk door een fikse windstoot het veld ingeblazen. Een plasje heeft hij niet meer gepleegd, en de rest van de dag is ie braaf bij de kat gaan liggen.
De buren hadden mijn living ondertussen heringericht. Twee tafels om MahJong te spelen, een geimproviseerde tafel om hun Xiao Mie Jiu (een soort rijstwijn) te dragen en een grote vuilniszak ergens in een hoek met wat dekens voor de nacht. Kaarsen stonden strategisch opgesteld, zodat ze straks verder zouden kunnen spelen.
Buiten ging Megi er nu stevig tegenaan. Het metalen hek aan de ingang was het eerste slachtoffer. Daarna ging mijn scooter tegen de vlakte. Ik had die nochtans op een veilige plaats gezet, dacht ik. Laten liggen was de boodschap toen nog. Binnenblijven. Nog een blikje uit de koelkast nemen (het voorlaatste) en het gewoon laten voorbijgaan, dacht ik.
Mijn blikje was amper open, en ik zag mijn auto verschuiven. Gedroomd? Aan die paar biertjes kon dat toch niet liggen. Maar nee, geen inbeelding, bij de volgende windstoot schoof ie weer wat verder opzij. Erger nog, hij begon nog te rijden ook nog. Bibi zo snel ie kon naar buiten. Iemand portier en wacht laten spelen en dan door deze hel naar mijn transportmiddel. De deur openkrijgen was een krachttoer, met die wind. Gelukkig kon ik snel de handrem optrekken, zonder te moeten instappen. Deur sluiten was geen probleem. Verder wegglijden kon niet meer, want de zijkant was tot tegen een decoratieve rotsblok geschoven. Als de rem het kon houden, was er ook geen gevaar dat hij in hetzelfde veld waar Mantou al eens was geweest, zou belanden. Terug binnen huis geraken vergde wat planning en geluk. Achteraf dacht ik dat ik hem ook in versnelling had moeten zetten, nou ja…
Megi deed gezapig verder. De struiken aan de zijkant, langs het veld zijn richting Stille Oceaan vertrokken. De bananenstruik naast de inrit ligt in de wind nog wat te stuiptrekken. Een plotse harde knal doet vermoeden dat er in het dorp ook iets heeft opgehouden met te bestaan. De MahYong spelers blijven gewoon verder met hun stenen schuiven.
En dan, dan scheen er licht in de duisternis. Ik had juist beslist om mijn laatste fles Taiwan bier te behoeden van verdere opwarming, als de hemel opklaarde. De grijze lage bewolking was verdwenen, een lichte, witte hemel was in de plaats gekomen. De wind was weg, het was stil. Het Oog!
Natuurlijk duurde die rust niet lang. De wind kwam terug, uit de tegenovergestelde richting nu, klaar om de genadeslag toe te brengen. Als het links niet breekt, dan proberen we rechts. Megi had in de politiek moeten gaan.
De achterkant van de typhoon is iets minder winderig maar des te natter. Tegen dat mijn laatste fles droog was, stond de straat onder water. Ik kan me de modderstromen die van de bergen komen echt voorstellen. De MahYongers ook. Eerst voortspelen, morgen opruimen.
Ik had me een spaghetti geprepareerd en het was de moment om wat vaste substantie binnen te krijgen. Met kaarslicht nog wel. Mijn gasten hadden hun eigen lunch box bij en konden verder. Geen tijd om serieus te eten, het spel moet verdergaan. Mantou zou genoegen moeten nemen met de pasta die ik teveel had gekookt en de kat had maar op de afspraak moeten zijn.
Zonder stroom, dus geen internet, behalve op mijn android, en geen kans om wat muziek te spelen. De beslissing om naar mij kamer te tenen, met mijn boeken was dus snel genomen. Een kaars om de treden te zien en om ergens op een veilige plek te plaatsen, zodat ik toch niet op de tast naar het toilet hoefde te gaan, was alles wat ik nodig had. Voor mijn boek had ik geen licht nodig. Ik hou van mijn Kindle.
Natuurlijk, het was voorspelbaar, ik had me goed georganiseerd, de kussens juist geordend en een borrel binnen handbereik gezet, als er twee zachte en twee luide knallen het licht aanstaken. Waarom die knallen erbij hoorden weet ik niet. Wel een beetje vreemd vond ik, maar mijn gokkers beneden vonden dan normaal. Dat hoort zo.
Al bij al is er hier niet al te veel verkeerd gelopen. Mijn overnachters hebben het nachtje doorgedaan met hun spelletje en de overheid heeft een tweede typhoon dag afgekondigd. Geen school, geen werk, geen treinen. De regen stroomt met bakken neer, nooit gezien. Gelukkig is er weinig wind. Mantou heeft zijn ding gedaan en de kat is om eten komen bedelen. Onderweg naar 7eleven moest er zigzag gereden worden, overal omgewaaide bomen, afgerukte takken, weggeblazen bananen struiken. Een vergeefse rit, want de convenience stores waren ook niet bevoorraad. Geen brood en geen krant dus. De terugweg wou ik langs de voet van de bergen doen, maar afgesloten voor alle verkeer, wat ik eigenlijk wel verwacht had.
Megi, een typhoon om niet te vergeten. Hopelijk gaat de volgende het eiland voorbij. Chaba is de naam van Thor’s nieuwe baby. Wordt rond 3 oktober in de buurt verwacht. Volgens de eerste prognoses zou ie iets ten noorden van Taipei passeren. We zien wel.
Juli – augustus zijn traditioneel de festivalmaanden. Rock Werchter, Peer Blues, Tomorrow Land, Jazz Middelheim, Dranouter, Boechout, Dour … noem maar op. In Japan hebben ze in deze periode het Fuji Rockfestival, in Taiwan het FuLong rock festival.
Voor de rock/pop/blues periode hadden we de jaarlijkse dorpsfeesten en de oogstfeesten zoals de Gentse en de Lokerse Feesten om maar de twee bekendste te noemen, die nu nog bestaan.
Ieder dorp had zijn feest. Het zware werk op de akker was bijna achter (de kapot gewerkte) rug en het werd tijd voor wat vertier, een kruik gerstenat, een neut sterke, wat van de boerenjongens die al een jaar op “sterk water” hebben gestaan, een lief (die knappe uit het dorp over de vaart, je weet wel, die met die blonde krullen), een danske in de tent straks, wat volksspelen, nog eens mee dansen op die oude liedjes uit de luit, de doedelzak en de trekzak, uit volle borst meezingen en om af te sluiten, straks met vrouwlief nog eens goed van jetje geven.
Verleden tijd, natuurlijk. Het dorpsfeest of dorpskermis, bestaat nog wel, maar wordt helemaal anders beleefd. Het boerenleven in de dorpen is ook vertechnoliseerd. Het gezinsleven is veranderd, we communiceren sneller, we zijn mobieler, onze wereld is een pak ruimer dan een luttele 60 jaar geleden.
In juli werd de start gegeven van de oogstfeesten in het oosten van Taiwan, in HuaLien, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De originele bewoners van Taiwan waren geen Chinezen maar lokale stammen, aangespoeld vanuit, voornamelijk, het zuidelijk halfrond, allemaal met hun eigen taal, eigen gebruiken, eigen wetten.
In de buurt van HuaLien in het noorden heb je de grootste groep, de Atayal, in het oosten de Amis, in het zuiden de Bunum en de Truku (waar ik resideer), de Sakizaya en de Kavalan ergens middenin. Allemaal trots op hun gebruiken, hun taal en hun keuken.
De “Oogstfeesten” van dit jaar werden op gang getrokken in de stad Hualien. De meeste van de “Aboriginal People” uit het oosten van Taiwan, waren vertegenwoordigd, hoogwaardigheidsbekleders inbegrepen en dat zal je geweten hebben, want ze horen zichzelf graag oreren.
In mijn wandeling naar het festivalterrein kon ik genieten van al de standjes die de specialiteiten van de respectieve stammen aanboden, zoals een pot Vlaamse pekelharing, verdorie. Niet helemaal hetzelfde, maar toch. Ik heb ooit een pot die er zo uit zag in mijn koelkast gevonden, in Deurne, en ik heb een dierentemmer moeten halen om hem/het er uit te krijgen.
Het goedje is best te eten, om niet te zeggen verdomd lekker. Gepekelde vis. Thuis te proberen met wat zelf gedraaide mayo en een beetje mosterd en een geut azijn.
In hetzelfde laantje vond ik mosselen en zelfs een soort frietjes. Een standje met dunne varkenslapjes gevuld met prei, ui en look, wat verder een lokaal gebrouwen bier, met vlakbij een soort vis, ruikend en smakend zoals onze bakharing.
Het was enkel een start. Iedere week die volgde was er ergens in de provincie wel ergens een lokale viering, iedereen van het dorp in originele klederdracht en iedereen actief bezig met het beleven van het feest, met offer aan de goden, dank-dansen, dansen en gezang voor de voorouders, traditioneel bereide schotels, noem maar op.
Ik ben de tel kwijt geraakt van de feesten die ik dit jaar heb mogen meemaken. Het is een belevenis geweest. Ik heb mensen op een andere manier leren kennen en leren waarderen. Op elk feest welkom. Mee mogen (moeten) aanzitten, mee moeten dansen, mee moeten drinken. Erbij horen. Het ging zelfs zover dat ik op een dag tussen de verschillende feesten door, wat mensen, uit verschillende stammen, bij mij in mijn tuin mocht ontvangen, onaangekondigd. Zomaar effe mee komen genieten van de muziek die ik aan het afspelen was, wat bier erbij, een babbel, een vlugge bbq. Onbekenden voor mij, maar ja, iedereen kent madam van den bakker, maar madam van den bakker… en diene blanke die overal opduikt …
De feesten zijn voorbij. Het nieuwe schooljaar is begonnen, het werk op de akker of in de fabriek moet verder gaan, de vele oudere werklozen proberen hun tijd door te komen, de jongeren verhuizen (terug) naar de grote steden, naar hun job, naar hun scholen, naar een onzekere maar betere(?) toekomst. De wortels, de banden blijven, de trots ook. Volgend jaar gaan we er weer tegen aan en tussendoor hebben we nog het weerkerende jaarlijkse Moon Festival met bbq, Nieuwjaar, Lichtfeest, Dragonboat, om maar een paar te noemen en als het nodig is, wordt er wel ergens een reden gevonden om bijeen te komen de fles te openen en de houtskool te laten branden. Iedereen welkom, in traditionele kledij, in je blootje, in maatpak. Maakt echt niet uit. Respect alom.
Normaal blijven mijn opstelletjes braaf in een schriftje, of ergens gesaved op mijn PC, maar tijdens het plegen van dit stukje, heb ik o.a. wat inspiratie opgedaan bij het lezen van een blog van een oude bekende : De Sprookjes van 1001 Normen en Waarden.
Prachtig leesvoer, dat me nog meer deed beseffen dat ik hier, in dit deel van de wereld, met deze mensen om me heen, ahw met mijn gat in de boter ben gevallen. Taiwan is inderdaad verwesterd maar eigen oude normen en waarden zijn nog altijd prominent aanwezig, voor de doorsnee westerling niet altijd onmiddellijk aanvaardbaar.
