De zetel is enkel te gebruiken door twee-

benige wezens. Honden en katten moeten

hun plaats in het huishouden kennen.

Logisch toch?

Deze twee mormels weten dat maar al te

goed. Er wordt van deze regel NOOIT

afgeweken. Wet is wet. Niet op de zetel,

niet op bed, niet op de tafel en vooral uit de

afvalemmer blijven.

Zolang de controlerende overheid aanwezig 

is, worden de regels strikt nageleefd. Is

baasje-lief uithuizig, of zit ie in z’n luie stoel

wat te knikkebollen met zijn boek op de

schoot, dan kan er misschien geprobeerd worden om de wet iets anders te interpreteren.

Baasje is nu bijna zeven weken spoorloos geweest. Nou ja, in Taiwan toch. Zeven weken

vleessalade, préparé, salamis, kaas, pensen, pistolekes, koffiekoeken, frieten, stoofvlees, bier

(vooral bier), paté, kop, Ardeense en andere ham, worsten, steak, stoemp en voetbal.

Aangekomen met 78 op de schaal, tussenstand 82 met nog één week te gaan. Alles normaal dus.

5 weken voor + 5, 10 weken voor – 5. Hondebeest beklaagt het zich nu al. Alle dagen vroeg uit de

veren om een ochtendwandeling af te werken van 15 km, weer of geen weer. Die eerst week is het

moeilijkste. Eerst janken en wat blaffen om baasje uit zijn nest te krijgen, dan heel demonstratief

voor de borstel gaan zitten, want de dagelijkse brushbeurt mag niet vergeten worden, wat blaffen

en rond huppelen bij de leiband, de poes wat jennen, en tenslotte trekken en sleuren tot het juiste

wandeltempo bereikt is. Een hondenleven is het, echt, geen grap.

Onderweg even tijd nemen voor ontbijt en koffie, de krant voor de twee-bener en een bakje water

voor Mantou, ik dus. Niet te lang, want na 9 u is het echt wel te warm om nog te stappen.

Terug thuis, languit op de koele stenen, onder de fan en hopen dat baasje na zijn douche in zijn

luie stoel kruipt met een (niet spannend) boek, zodat de sofa weer stilletjes kan ingepalmd worden.

Heheh.