Zoals beloofd schrijf ik nu maar terug een stukje. Momenteel weet ik nog niet waarover ik zal schrijven maar dat komt wel terwijl ik bezig ben. Het is ongelooflijk hoe graag Thai babbelen. Onlangs reden we naar een neef van Krit; het was al een tijdje geleden dus wist ze de weg niet meer zo goed. Niet getreurd ze zal hem wel even bellen en de weg vragen (Thai telefoneren ook heel graag, misschien nog liever telefoneren dan babbelen). Nadien bleek dat die neef moest zeggen: op de baan waar jullie nu zijn zul je rechts een grote varkenskwekerij zien, iets later links een politiegebouw, achter dat gebouw onmiddellijk links, op het einde van die baan een T-splitsing: daar links en na 50 m rechts de straat in. Heel eenvoudig en zelfs voor een klein kind uit te leggen en te verstaan... maar niet voor een Thai. Maar liefst 37 minuten gingen ze aan de telefoon en toen waren we nog maar aan de T-splitsing waar ze nog eens moesten overleggen. Soms zou je er echt horendol van worden. Ik heb het al eens geschreven maar Thai kunnen ook niet kaartlezen, ook de mannen niet. Mijn vrouw heeft ook de gewoonte, als we iets aan het zoeken zijn, om niet trager te gaan rijden en meestal moeten we dan ook terugdraaien omdat we er voorbij gereden zijn. Maar ja, TIT (this is thailand).
Het verhaal van de opper monnik die een tijdje terug gestorven is en gecremeerd werd is nog niet ten einde. Juist voor we naar hier vertrokken werden in de tempel Boedha beelden gegoten. Niet enkel kleine beeldjes maar een paar serieuse kloefers waarvan ik me afvroeg hoe ze die ooit konden verplaatsen.
De gietvormen...
Als basismateriaal wordt een beetje van alles gebruikt, enerzijds een soort koperen metalen blokken
Maar anderzijds willen de mensen ook iets persoonlijks meegeven aan het beeld
Er werden ook een groot aantal kleinere beeldjes gegoten. Daarin wordt onderaan een holte voorzien om wat asse van de gecremeerde opper monnik te plaatsen.
Onmiddellijk na het gieten
Voor de families is dat natuurlijk weer een gelegenheid om bijeen te komen in de tempel met wederomgratis voedsel en eten. Omstreeks deze tijd zullen de beeldjes gevuld zijn en dichtgemaakt en dan is er weer een ceremonie waarbij de beeldjes uitgedeeld worden aan de families.
We zijn er weeral bij...
En zo zijn we aangekomen in ons nieuwe huis. het is natuurlijk nog wel een beetje aanpassen maar het zal wel lukken. Natuurlijk hadden we dikke tegenslag: alhoewel de temperaturen lager zijn dan in Khon Kean hebben ze hier toch ook een hittegolf. Vandaag is het feitelijk de eerste dag dat het, voor mij, een goede temperatuur is. Het heeft ook eindelijk een paar keren geregend, telkens een half uurke, en de natuur begint zich te herstellen. Als het nog wat blijft regenen dan kunnen de de bos intrekken voor bamboescheuten en paddestoelen. Het is nog altijd zo dat, als we gaan wandelen (meestal rond 7 u 's morgens of 6 u 's avonds, anders te warm) dat Krit nog altijd vanalles verzameld om te eten. Ze eten hier dan ook alles. Na die paar regenbuien beginnen de kikkers zich te roeren, ze brullen feitelijk een hele nacht. het zijn dan ook van die serieuse kikkers, zo een vuist groot. Krit wou samen met mij op kikkerjacht gaan... om ze nadien op te eten. Ik heb maar feestelijk bedankt ook al heb ik er al van gegeten...
De verhuis is al bij al goed verlopen; we moeten nog eens terug om wat spullen te gaan halen en om onze hond op te halen. Die logeert nu nog bij haar moeder dus zo heel lang zullen we ook wel niet wachten. We hadden wel de dochterkes van een nicht van krit bij (de uitbaatster van het restaurant). Die hadden nog nooit de zee gezien en het was toch verlof dus...
En de schoonzus was er ook...
En mijn schoonmoeder moest het nieuwe huis zegenen... en iets later kwam haar zuster ook op bezoek...
Alles wat hier gebeurd is een reden om samen te komen en om samen te eten. Af en toe denk ik wel eens: laat ons nu es even gerust maar, al bij al, is het meestal toch plezant. We zullen dan ook wel meer bezoek krijgen nu we hier aan de kust wonen maar ik heb toch als voorwaarde gesteld dat ze voordien moeten telefoneren... en vermits ze dat zo graag doen...
Eerst en vooral aflevering 37 van "Mijn restaurant". Er was wat geld voor tafels en stoelen, een gasvuur en wat potten en het restaurant is officieel een feit. De coffeeshop is verhuisd naast het restaurant en daar is nu ook een 'noodle' shop geopend waar je bij de schoonzus van de restaurantuitbaatster noodle kunt eten... ze gaan nu eenmaal allemaal rijk worden.
Chez Khua Buabaan, bij kok lotusbloem...
We zijn er uiteraard al gaan eten en natuurlijk smaakt het. Het Thais eten is nu eenmaal heel eenvoudig, lekker en gezond. Wordt vervolgd.
De oppermonnik in een van beide tempels is overleden. Hij was 88 j en dus al van een gezegende (als je dat al moogt zeggen bij een Boedhist) leeftijd. Ik heb al geschreven dat Thai een heel andere mening hebben aangaande de dood en al wat er rond hangt. Zo werden er bijvoorbeeld foto's verdeeld van de overledene, enerzijds op zijn sterfbed maar ook van een paar dagen eerder. Zo'n foto gaan wij in het westen normaal niet verspreiden, maar hier wordt die ingekaderd en overal in de huizen opgehangen. Tja, andere cultuur.
Er wordt van alles georganiseerd voor de crematie en er komen een groot aantal monniken van andere tempels dus duurt het toch een tweetal weken voor de crematie kan beginnen. Gedurende die 2 weken is er permanent gratis eten en drinken voorzien (geen alcohol) en dat wordt allemaal gemaakt door de mensen van het dorp waar de tempel zich bevindt. Misschien wordt er wel bijgesprongen door de tempelgemeenschap maar daar weet ik niets van. Wij waren toen in Hua Hin en ik weet dat Krit krab wou meenemen voor de merrit ( goede daad). Met deze temperaturen van meer dan 40°C leek me dat nu toch zo geen goed idee.
Overal kun je gratis eten
Ook de kinderen worden niet vergeten.
De ouderen, maar ook de opgroeiende jeugd, kleed zich in het wit. Voor die dag worden zij dan even monnik of non, en moeten dan ook als dusdanig behandeld worden: ze mogen bijvoorbeeld niet aangeraakt worden. Ze mogen echter ook maar beperkt eten als ze in die kledij zijn, net zoals de echte nonnen.
Non voor één dag...
De kist wordt op een speciaal hiervoor gebouwd verhoog geplaatst. Daarboven hangt dan een baldakijn (of hoe je dit ook kunt noemen) volledig gemaakt met echte bloemen. Ook het verhoog wordt volledig met verse bloemen versierd. De militaire politie vormt een erehaag en zorgt er ook voor dat alles in goede banen wordt geleid. Ik moet zeggen dat, en dat heb ik reeds op verschillende activiteiten gezien, Thai zeer gedisciplineerd zijn (behalve in het verkeer, daar is het een echte ramp). Hier geen taferelen van mensen die willen voorkruipen, zo typisch in het Westen; hier heeft iedereen de tijd...
De kist, klaar voor de verbranding...
Er volgt nog een ganse ceremonie waarbij onder andere, het leven van Boedha wordt verteld... wel vervelend, zeker als je er niets van verstaat. Ik heb trouwens ook wel redelijk veel Thai gezien die een dutje aan het doen waren dus was ik zeker niet alleen. Dan volgt het groeten van het lichaam door de vele monniken die aangekomen zijn en uiteraard door de VIP. Een Thai is van nature uit zeer onderdanig en voelt zich snel de mindere. Ze gaan in een gesprek met een 'meerdere' permanent buigen en voortdurend 'krap' (door een man) of 'ka' (door een vrouw) zeggen, juist om hun minder zijn te benadrukken. Ter illustratie: een tijd geleden waren wij met de auto aan het rijden en er kwam een kolonne van een paar voertuigen de baan op. Krit stopte niet voor hen, tenslotte waren ze niet begeleid, maar ze voelde zich niet goed omdat ze dat niet gedaan had. De meeste Thai zullen dat wel doen maar gelukkig wordt ze zo stilaan een 'farang wife'.
Zonder geringschattend te willen doen, integendeel, moet ik toegeven dat de herfstkleuren alom vertegenwoordigd zijn...
Groeten door de monniken
%%%FOTO6%%
De kist wordt dan in brand gestoken
Sommigen proberen wat as op te vangen...
Wat weeral echt opvalt dat deze ceremonie geen gebeurtenis is met droevige gezichten of wenende mensen. Er wordt gewoon gereageerd op een gewone gebeurtenis: de dood is een logisch gevolg van het leven en vermits je toch terugkomt is er geen reden tot verdriet. Alleen als je in dit leven slecht bent geweest en niet voldoende 'merrit' of goede daden hebt gedaan is er reden tot verdriet... maar dan enkel voor de gestorvene: die komt terug als een dier of iets slechts... (als een politieker bijvoorbeeld)
Er wordt later een soort brandspiritus opgegoten
In een volgende blog wat meer uitleg over de slechte dingen in het leven.
Pasen wordt hier natuurlijk niet gevierd maar op facebook zag ik overal de gelukwensen verschijnen dus dacht ik, allez vooruit, ik zal maar eens meedoen: Zalig Pasen aan iedereen en mogen de eieren niet te koud worden. Ziezo, daar zijn we weeral van af.
Nu we toch in de sfeer van geloof en zo zitten kan ik evengoed even verder gaan. Het Boedhisme is geen geloof maar eerder een levensvisie. Maar net zoals bij elk geloof is de toepassing of de interpretatie van de regels door mensen heel dikwijls verkeerd of dan toch in hun eigen voordeel uitgelegd. Ik heb niks tegen het Boedhisme, integendeel, ik ben er van overtuigd dat de juiste toepassing van de basisregels een mooie samenleving kan creëren, maar toch zie ik een aantal zaken die me een beetje tegen de borst stoten. Er is een enorm groot aantal tempels, de een al groter dan de andere. In het, betrekkelijk arm, dorp waar mijn schoonmoeder woont zij er al twee op een totaal van misschien 6 à 700 mensen. De monniken worden onderhouden door de bevolking die "merrit" moeten doen. Ik kan het best vertalen als "goede daad" doen. Vermits ze geloven in reïncarnatie zullen ze, afhankelijk van de gedane "merrit" terugkomen als een goed persoon. Indien niet komen ze terug als een onrein dier of iets dergelijks (misschien wel als een politieker). Elke morgen gaan de mensen dus naar de tempel met voedsel of de monniken gaan op bedeltocht. Bij een speciale gelegenheid, crematie, zegening nieuwe auto, huwelijk of dergelijke zijn er ook steeds monniken aanwezig. Daarvoor wordt hen dan ook, naast eten, wat geld toegestopt.
Een van de velen in Khon Kaen...
Als we dan een van die tempels gaan bezoeken valt het me steeds op dat die tempels en bijhorende kloosters, steeds op zeer mooie plaatsen gebouwd zijn, een mooi uitzicht, aan een meer of rivier, ... Tijdens onze laatste uitstap reden we door een zeer arm dorp; echt heel armoedig met kinderen die naakt op de straat speelden en zo... Ik heb in de verste verte geen enkel tempel gezien wel ... een katholieke kerk. Eens te meer: geloof is niet slecht, maar de toepassing door de mensen...
Was dat wel de bedoeling ?
Andere gedachten nu. Ik heb vroeger al geschreven dat, als je met een Thaise getrouwd bent, je veel meer en heel andere zaken kunt zien dan als je met een geleide rondreis kunt ervaren. Tijdens onze laatste rondrit wist Krit weer iets speciaals: eten op het water. Nu waren we al een paar keren naar naar het Ubol Rat stuwmeer geweest waar je gezellig kunt eten op bamboe steigers die aan en in het water gebouwd zijn.
Echt gezellig...
Afhankelijk van het peil van het water zit je dan ver of dicht van de "keuken" en wordt het eten soms gebracht met een scooter: alles heeft zijn charmes.
Ik was er dus van overtuigd van weer zoiets te zien maar dit was dan weer iets anders: de vlotten worden met een boot op het meer getrokken
Tafel 6 met zicht op het water...
De ober brengt ja naar je tafel...
Als je iets bijkomend nodig hebt dan trek je een vlag naar boven en komt de ober je bestelling opnemen, of brengt je even naar het toilet of, in ons geval, brengt je terug naar de oever want Krit werd na een tijdje zeeziek... je kunt er normaal heel lang blijven maar het was welletjes geweest.
Een algemeen zicht van de tafelschikking...
Als ik dit allemaal zo bekijk dan kan ik me voorstellen dat, bij het bekijken van de beelden, velen gaan dromen van verlof... zeker nu in België de winter maar niet wil stoppen. Thailand is inderdaad een mooi land als je maar wegblijft uit de gebieden die te toeristisch geworden zijn. Je kunt het de Thai niet kwalijk nemen dat ze graag een graantje meepikken en tenslotte werken ze er ook voor. Maar Pukhet, Pattaya en Hua Hin zijn nu eenmaal die plaatsen waar je Thailand zult leren kennen. Wij zullen nu ook verhuizen naar Hua Hin, noodgedwongen omdat ik die extreme temperaturen van meer dan 40° C in de schaduw niet kan verdragen. We gaan daar onze thuisbasis oprichten, en verder gaan met het verkennen van dit prachtige land. Ik hoop lang genoeg te leven om nog veel te zien.
Zelfs het eten ziet er hier mooi uit, en is meestal ook heel lekker. Sommige dingen doen je wel even huiveren bij de gedachte maar, als de mensen het niet breed hebben, dan wordt ook alles gegeten. Tenslotte werd, tijdens de oorlog, alles wat 4 poten heeft, behalve de tafel, opgegeten.
Mierenlarven met ajuin en kruiden...
Ergens onderweg...
Toch wel een heel speciale tempel.
Ziezo, het is ondertussen 9 u op paaszondag, ik zie dat het uur bij jullie veranderd is en laat jullie verder genieten van de korte nachtrust en straks, ontwaken bij een heerlijke vrieskou. Hier zouden de chocolade eieren smelten voor ze gevonden werden, maar daar hebben jullie geen last van, hi hi hi.
Maandagmorgen, 07.30 hr, mijn vrouw slaapt nog en een aangename temperatuur van 28°C... ideaal moment dus om mijn schare bewonderaars tevreden te stellen met het vervolg van het relaas van ons weekje verlof. We vertrekken binnenkort terug voor een weekje, waarschijnlijk naar Hua Hin, de kustplaats ten zuiden van Bangkok. Zie een van de vorige berichten. Als ik aan mijn broer denk dan denk ik: ik heb liever dat mijn kinderen zeggen: verdomme, onze oude heeft alles opgemaakt dan dat ze ruzie moeten maken over een erfenis. Zolang er geen schulden zijn is alles toch in orde.
Ik heb al een paar keer geschreven dat Thai zo vindingrijk zijn: dat is zo op alle vlakken. In het laatste hotel in Lom Sak zei men ons aan de balie: er is security op de parking dus geen probleem voor de banden. Natuurlijk wil ik dan meer weten. Het kan dus gebeuren: je komt 's morgens aan je auto: lekke band. Geen probleem, even vervangen.( Als je dan , na heel lang zoeken, eindelijk de krik en de sleutel vindt) stel je opeens vast: verdomme, geen reservewiel meer. Je gaat natuurlijk ook eens onder de motorkap kijken want soms verstoppen ze die daar ook, maar nee: reservewiel foetsie. Wonder boven wonder komt er een Thai, die toevallig passeert, je helpen en, echt een mirakel, toevallig heeft hij toch wel een wiel van het type dat je nodig hebt ter beschikking. Voor een prijsje wil hij je die wel verkopen. Voor 10.000 TB, wat inderdaad wel weinig is als ik de wielen van onze auto bekijk maar toch... feitelijk te veel voor je eigen wiel. Dat is me dus niet overkomen, maar het is blijkbaar geen toeval. Vandaag naar Toyota om een slot te kopen voor het reservewiel... je weet maar nooit.
Hoe zit dat nu feitelijk met de ladyboys of kathoeys? Er zijn er hier zo veel dat ik me afvraag of het niet in de genen van de Thai zit? De ladyboys zijn niet perse hoimofiel, ze voelen zich nu eenmaal beter in een vrouwenlichaam.
Hier kun je het nog zien ...
Het zou Thailand niet zijn moesten ze daar ook nog niet een aantal andere categorieën aan hebben toegevoegd: je hebt de Tom boy, een meisje dat zich als jongen gaat gedragen: de haren kortgeknipt, de borsten ingebonden of, tegenwoordig, dikwijls chirurgies verwijderd. Zij/hij heeft dan een relatie met een Dee, een vrouw die 100 % vrouw is en een (lesbische ?) relatie heeft met een Tom... je zou voor minder het noorden kwijtraken. Toen ik Krit vroeg waarom er zo veel ladyboys zijn was hert antwoord zeer eenvoudig: als een Thai zich als vrouw verkleed is hij/zij veel knapper dan als een blanke dit doet ... thai logica. Misschien is het wel zo omdat in het boedhistische Thailand waar tolerantie hoog in het vaandel wordt gedragen het 'anders' zijn aanvaard wordt.
En het wordt aanvaard:
Toiletten voor mannen, vrouwen en ...
Kathoeys ...
Terug naar ons verlof dan. Het grote voordeel als je met een Thaise getrouwd bent is, onder andere, dat je veel meer zaken gaat ontdekken als je door het land gaat reizen. Nu was het volgende ook voor Krit totaal nieuw. In de omgeving van Loei, in het Nong Hin district, ontdekten we per toeval iets dat nadien toch de moeite bleek. Zoals je op de foto kunt zien zijn ze er nog niet uit hoe het dorp juist heet en ook niet of het nu wel tonrisme is.
Toch al een groot bord...
We waren een van de eerste om, na de renovatie, gebruik te maken van de ijzeren trappen en loopbruggen. Voordien was dit allemaal in bamboe en het zal ook wel authentieker geweest zijn maar qua veiligheid is het nu toch wel beter. Ik wil bijvoorbeeld de grotten van Han niet afbreken en misschien, na een aantal jaren toeristische afbraak zal het er hier ook wel anders gaan uitzien maar ik prijs me gelukkig dat ik het nu heb kunnen zien. We betaalden 15 TB voor het transport en 100 TB voor de 'gids'. Spotgoedkoop en zeker de moeite waard.
Met de toerbus naar de lokatie...
Het doet in het begin een beetje aan Echternach denken ...
Dieper en dieper de grond in ...
Prachtig en nog ongerept ...
Fosiele slang (ongeveer 2 m)
Een of ander groot beest ...
Een mens is toch maar klein ... (ikke toch)
De wortels van bomen die bovenop de rotsen staan ...
Binnenkort nog meer, als jullie het willen natuurlijk.
Belofte maakt schuld maar gisterenavond was ik toch wat te moe (of te lui) om nog een berichtje te schrijven. Vandaag echter is het weer een beetje aanpassen aan de temperatuur hier dus, behalve wat noodzakelijke inkopen in de Macro, blijven we toch maar zo veel mogelijk binnen. We zijn in de streek van Loei, Chiang Kan, Yaeng en Lom Sok geweest. Overdag is de temperatuur te vergelijken met hier in Khon Kaen maar 's avonds en 's nachts koelt het er af tot een heerlijke 18 a 20°C, heerlijk om ter slapen. We overwegen toch serieus om te verkassen. Ik heb echt last van de temperatuur hier, het had hier dan ook moeten regenen maar hoop en al 5 keer wat water gezien. Blijkbaar is het nu wel overal zo in Thailand want er zijn serieuze problemen met water, blijkbaar op veel plaatsen ook problemen met drinkwater. Voor de mensen in Belgenland klinkt dit misschien wel goed, maar trop is te veel en te weinig is ook niet goed. Mede om die redenen zijn we ook niet tot Chiang Mai geweest: zoals elk jaar opnieuw steken de boeren de oogstresten in brand om de velden klaar te hebben voor het nieuwe seizoen. het is wel verboden maar: who cares... Daarenboven zijn er ook een aantal spontane branden (alhoewel toch meestal op locaties die interessant zijn om ontgonnen te worden) waardoor de luchtkwaliteit in Chiang Mai en de streek ten noorden daarvan zo slecht was dat zelfs de Thaise overheid verwittigde om binnen te blijven of om een mondmasker te dragen.
Een tweede reden is natuurlijk ook dat (alhoewel ze het nooit zal toegeven) Krit schrik heeft om in de bergen te rijden. Tenslotte heeft ze dat ook nog nooit gedaan maar, met een 3 liter automaat heb je heel weinig problemen. Natuurlijk is het wel zo dat, in de bergen, het verkeer dat stijgt over 2 baanvakken beschikt om langzame voertuigen voorbij te kunnen steken. Veel Thaise bestuurders vinbden dat totaal verkeerd: als we bergaf rijden rijden we veel sneller dus moeten wij over twee baanvakken beschikken ... maar ja, niks nieuws onder de zon in het verkeer in Thailand.
Als ik over het verkeer moest schrijven dan kon ik een gans boek vullen, als ik over de verkeersregels moet schrijven (of de toepassing ervan) :
Dat was het.
Toch weer een paar mooie staaltjes van vindingrijkheid gezien. We waren in een dorpje, hoog in de bergen, waar vroeger de mensen zonder papieren leefden. dat werd oogluikend toegestaan en nu leven daar nog een pak mensen, al dan niet zonder papieren. Tijdens het hoogseizoen (oktober tot eind feb) worden een aantal malen per dag demonstraties gegeven voor de toeristen, in traditionele kledij e.d. Nu was daar een man een instrument aan het maken om te controleren of iets op afstand, even hoog is als een punt hier, noem het maar een pasdarm.
Water in de buis, zo eenvoudig en goed gevonden...
Een beetje verder waren een man en een vrouw medicijnen aan het maken. Ik weet nog altijd niet of ze het deden omdat wij er waren of dat ze inderdaad nog altijd zo leven. Met een stamper in een holle boomstam een of ander produkt (het leek me houtskool, voor de maag) aan het fijnstampen.
Het werkt dus wel ...
Ik zou niet graag tussen die vrouw haar benen liggen ...
Allez, ik bedoel, dat die vrouw serieuze beenspieren moet hebben want dat werk duurde toch redelijk lang...
De mensen wonen er zeer primitief maar toch bijna onder elk afdak een grote auto en op elk dak ...
Satellietantenne...
Er hing ook aan elke woning een "geestenbezweerder". Je moet weten dat elke Thai enorm bijgelovig is. Ze geloven in waarzeggers, handenoplegging, gebedsgenezers en dergelijk meer. Zo ga je voor de meeste huizen een klein tempeltje vinden. Daar wordt dagelijks eten, drank enz... geofferd. Het zijn meestal ook kleine kunstwerkjes want de bedoeling is dat de kwade geesten dit gebouw aantrekkelijker zullen vinden dan de woning, dus moet het wel mooier zijn dan de woning. Hier dichtbij wordt een fabriek gebouwd, voor de aanvang van de werken aan het hoofdgebouw is een ganse miniatuurtempel gebouwd enkel voor de geesten. Een dezer neem ik er wel een foto van.
Ook aan de huizen zijn het soms
kleine kunstwerkjes...
In het dorpje in de bergen hing ook iets tegen de kwade geesten: door de constructie en de bladeren denken die geesten dat ze hier niet in het huis geraken en dus zijn de mensen weer veilig.
Weg boze geesten...
De voorraadschuren
Handgemaakt borduurwerk, echter niet te koop... is voor hun traditionele kledij.
Volgende blog nog meer over onze trip. Hierna nog wat foto's "zonder woorden".
In een van de vorige berichten is een foutje geslopen.
Ik had geschreven dat dit diende om de rijst te dorsen maar dit is niet correct. Het wordt gebruikt om de zaden te verwijderen bij de katoenplant zodat met de rest kan gebruiken om katoen te weven.
Ik moet ook nog mijn verhaal over het 'restaurant' van de nicht van krit verderzetten. ondertussen werd er beton gegoten maar is er nog steeds geen geld voor stoelen en tafels. Nu heeft de schoonzus van Krit's nicht het gevonden: na even een coffee-shop te hebben opengehouden gaat ze nu een restaurant openen aan de overzijde van de straat, straat is 4 m breed, recht tegenover het , te openen, restaurant van haar schoonzuster. Ze hebben geen ruzie, verre van, maar zijn er van overtuigd dat ze rijk zullen worden. Ze bewijzen enkel wat ik in de vorige blog geschreven heb.
Nu een coffee-shop
Nog een 'restaurant' , het eten is er wel heel lekker...
Lief... en maar niet willen kijken...
Terug van het veld... watermeloenen te koop: 20 TB
Dit wordt dan allemaal heeeeel fijn gesneden, een monnikenwerk...
Het resultaat ...
Na het drogen in de zien en verder droogbakken in de wok: klaar voor gebruik...
Het resultaat wordt een dezer dagen opgestuurd; in water koken gedurende een vijf-tal minuten, op smaak brengen met honing en limoensap (suiker en citroen zal ook wel goed zijn) en dan warm of koud drinken. Heerlijk.
Niet te geloven maar hier ben ik weeral. Krit is een beetje ziek en ligt in bed. Niets ernstigs maar ze moet toch een paar dagen rusten. Wat kan ik dan anders doen dan mijn trouwe lezers verrassen met weer wat nieuws uit het verre Thailand. Een tijdje geleden had ik al eens gevraagd dat de bezoekers, of lezers, wat zouden achterlaten in mijn gastenboek. Het is voor mij ook aangenaam om dat te lezen en te zeggen: god ja, die leest dat ook. Van een aantal vrienden en familieleden weet ik het wel maar vcan die andere, duizenden lezers, weet ik helemaal niks. Dus, allen even iets laten weten, dan beloof ik dat ik alleen nog maar over interessante onderwerpen zal schrijven, zoals daar zijn: de ladyboys , wat en waarom (en hoe !) ... zoals ons aller Jambers het zou zeggen. En, zoals jullie me kennen, ga ik dan uiteraard ook wat foto's bijvoegen...
Vandaag echter ga ik het hebben over 'de vindingrijkheid'. In het westen is dat allemaal reeds lang vergeten want we hebben daar een wegwerp-maatschappij. Hier echter wordt alles enerzijds hersteld en anderzijds worden heel veel zaken zelf gemaakt.
Hier, in de ISAAN (het noord-oosten van Thailand; zeer arm, een beetje te vergelijken met Limburg (lap, alle lezers uit Limburg ben ik nu ook al kwijt)) zijn de mensen nog genoodzaakt om vindingrijk te zijn. Een rijstboer verdient, afhankelijk van een goeie of slechte oogst, ongeveer 5000 TB per maand (ongeveer 125 ). Veel dochters moeten dan ook in Bangkok, Pattaya of Phuket gaan werken om hun familie te ondersteunen. Ik zeg dochters want in de tradities hier zijn het de dochters die voor hun ouders zorgen, de zonen worden min of meer vrijgelaten. Als zij trouwen moet hun vrouw voor haar ouders zorgen enz ...
Wat heeft dat met het onderwerp te maken? Awel, ze maken hier vanalles om een centje bij te verdienen. Voor ons, farang, is dat zeer goedkoop maar voor velen is dat al dan niet iets bij de rijst te kunnen eten of niet.
Een tussendoortje: gisteren, op de markt, zat een bedelaar, die man had geen vingers. Ik gaf hem 20 TB (0.5), hij stond op en bleef ons maar aanspreken. Krit vertelde me dat hij ons rijkdom en geluk bleef toewensen. Ik had al spijt dat ik niet wat meer gegeven had. Bij de Aldi in België zitten regelmatig bedelaars, die geef je dan de 2 uit het karretje en een dank je kan er niet van af.
Ik ben verzameling aan het aanleggen van de spaarpotten die ze maken van kokosnoten, heel mooi en goedkoop. Ik heb al een paar poezen meegebracht als ik terug was, en nu leg ik een verzameling aan.
Dino en buffel...
Dumbo en schildpad...
Je kunt hier echt overal nog gebruiksvoorwerpen vinden, zelfgemaakt, en nog steeds in gebruik. Sommige zijn echt kleine kunstwerkjes.
Spinnewiel voor zijde ...
Dorsen van de rijst.
Om de 'sticky rice' te laten afkoelen
Om de VAB jaloers te maken: takelwagen...
De bekende zit- en slaapmatten...
Inderdaad nog steeds in gebruik...
Het riet voor de matten wordt gesneden, gedroogd en later gekleurd ...
In het vorig bericht heb ik een verkeerde foto bijgeplaatst; ik had dan al het bericht een paar keren opnieuw moeten invoeren en daarmee... ik wordt ook al wat ouder maar niet veel en je ziet het niet...
Ik heb echt wat tijd nodig gehad om terug een nieuw bericht te schrijven. De dood van mijn jongste broer (53) heeft mij serieus aangegrepen. Ik heb al een zuster en een broer afgegeven maar Geert was de jongste, hij moest ons allemaal overleven en er voor zorgen dat wij allemaal hierboven afgeleverd werden. Om de paar dagen had ik contact met hem via Facebook, ik had hem bijna zo ver gekregen dat hij ons hier kwam bezoeken... maar allez, bernard toch, zo veel uren in die vlieger zonder sigaretten, dat gaat toch niet. Hij was een trouwe lezer van deze blog en regelmatig kreeg ik te horen dat het tijd was om nog eens iets te schrijven. In een van mijn vorige berichten heb ik nog geschreven dat ik onder mijn voeten had gekregen dat ik al een hele tijd niets meer had geschreven. Hij was een suiker patient, had een paar dagen zijne suiker niet gecontroleerd, in shock gegaan, coma ... het leven gaat verder maar het wordt er niet eenvoudiger op...
Ik mis je
Ik wordt echt ouder want ik wordt gewaar dat ik me meer en meer ga ergeren aan de mentaliteit van sommige Thais... ergeren is misschien een groot woord maar regelmatig denk ik: hoe kunde nu zo stom zijn, gebruik toch eens je verstand.
Thai hebben sowieso geen enkel commerciëel inzicht: ze modderen maar wat aan en denken allemaal dat ze steenrijk gaan worden. Om de 5 meter vindt je hier eetstalletjes. Iemand begint met zo een stalletje; meestal is dat in het begin een karretje waar ze mee rond rijden en later voor hun deur gaan plaatsen; dan gaan ze uitbreiden; de wielen worden van onder het karretje gehaald en iets later gaan ze dit vervangen door een houten tafel: voila, nu hebben ze een restaurant. Het is geenszins mijn bedoeling om de mensen hier belachelijk te maken, maar soms moet je als westerling al eens op je tanden bijten om het niet uit te proesten.
De buurman stelt vast dat er toch wel wat mensen komen eten, of eten komen halen. Het is nu eenmaal zo dat de Thai zeer zelden thuis koken, voor zo'n 30 TB (ongeveer 75 eurocent) kun je al een maaltijd gaan halen. De verkopers worden er niet rijk van maar ze doen toch geen verlies. Sommige zaken draaien zelfs zeer goed. Die buurman ziet dat en denkt; ik ga ook een zaak openen, iets later gevolgd door de buurman aan de andere kant. Die van de overkant van de straat denkt dan: verdorie, ik wil ook rijk worden... vermits er niet zo veel verschillende mogelijkheden zijn om verschillende maaltijden te bereiden is de markt snel verzadigd. Niemand verkoopt nog voldoende en dat begrijpen ze dan weer niet.
Een nicht van Krit had het gevonden: ze zou inktvis gaan verkopen en zodoende rijk worden. Ik heb het voor haar eens allemaal uitgeteld (niet dat ze geluisterd heeft, ze heeft het met scha en schande moeten ervaren). Ze kocht 40 kg diepgevroren inktvis. Die moest dan nog ontdooid en gekuist worden dus, met behulp van de familie, werd gedurende uren met drie man, veel water en ijsblokjes, de inkt verwijderd en de vis klaargemaakt voor verkoop. Ze kon de vis verkopen met een winst van 10 TB per kilo (25 eurocent), voor ons niets maar voor Thailand is dat al niet slecht. Ze kon dus maximum 400 TB winst maken, maar als ze een kilo niet verkocht kreeg of ze miste bij het afwegen al eens een paar keren met 10 gr, dan was er helemaal geen winst meer. Ze is dan ook niet rijk geworden... ze moest het groter aanpakken: ze wou een restaurant beginnen. Nu is een restaurant helemaal niet wat wij in het westen gewoon zijn : als je hier een afdak hebt, een paar tafels en stoelen en een koelkast van Coca Cola dan heb je een restaurant. Er is helemaal geen controle van hogerhand. Nu kon zij enkel bouwen op de grond van haar schoonouders en dit was langs de enige toegangsweg naar een redelijk 'arm' dorp dus van daar was niet zo veel klienteel te verwachten. Geen probleem: haar man werkte op de brouwerij een paar kilometer verder en zijn kollega's zouden allemaal komen eten. Waarom niet aan de uitgang van de fabriek ? Ah nee, daar staat al een restaurant.
Geen lieve moederen aan: het restaurant werd gebouwd. Alleen was ze vergeten dat ze ook nog wat tafels, stoelen en een vuur nodig had... en het geld was op...
Het restaurant staat er ...
Dat gebrek aan inzicht kom je overal tegen. Er wordt hier enorm veel gebouwd, voornamelijk een soort appartementsgebouwen met beneden de mogelijkheid om een zaakje te openen (daar gaan we weer) en erboven 2 verdiepingen met een soort grote studio's, wat ze hier dan appartement gaan noemen. Er is enerzijds geen mogelijkheid tot parking voor die zaken (alhoewel dat geen probleem mag zijn: op een drievaksbaan met pechstrook wordt er gewoon geparkeerd tot op het 2de rijvak) en anderzijds staan er overal zo'n 40 a 50 % van die appartementen leeg, voornamelijk de nieuwbouw. Begrijpe wie begrijpen kan ...
En maar bouwen ...
Zoals duidelijk te zien is ligt de grond veel hoger dan de straat. Hier bestaat zoiets als het stedebouwkundig bureel niet en, als het al bestaat, dan doet het zijn werk niet of worden er nogal wat steekpenningen gegeven. Iedereen doet dus maar wat op. Bij de aanleg van de wegen werden deze hoger gemaakt dan de omliggende grond : het regenwater kon dan gemakkelijk weg naar de velden. Dit waren voornamelijk rijstvelden die toch onder water gezet werden voor het telen van de rijst. Als het hier al regent dan is dat wel meestal kort maar wel zeer hevig. Ondertussen zijn al die velden bouwgronden geworden en moert er dus opgehoogd worden. Thailaznd wordt verplaatst: dag in dag uit, 7 op 7, wordt er hier grond vervoerd. Waar ze het blijven halen weet ik niet want daar moeten op andere plaatsen toch putten gemaakt worden.
Hierover nog een voorbeeld van commercieel inzicht: een kennis van Krit had zijn grond verkocht; letterlijk en blijft dus met een enorme put zitten... hij krijgt dat niet verkocht alhoewel (volgens hem) die put toch kan opgehoogd worden...
En maar aanvoeren ...
En maar ophogen ...
Nu is er zoals gezegd geen enkel richtlijn of controleorgaan dus dat ophogen is aan geen enkele regel gebonden:
Ik zal maar wat hoger gaan, dan heb ik zeker geen water ...
Het zal je maar overkomen: je hebt een mooi huis en plots wordt er naast het grondstuk een ressort gepland (dat waarschijnlijk grotendeels gaat leegstaan) en die beginnen met de grond op te hogen. En dat doen ze ook:
3 meter verschil ...
Nu krijg je, zelfs als het niet regent, uiteraard last van het water. Je krijgt je huis aan de straatstenen niet meer kwijt... dan probeer je maar zo veel mogelijk te recupereren (ramen, deuren e.d.) en dan vertrek je maar.
Dit was een prachtige villa, zeer recent gebouwd...
Thai denken nog altijd dat alle farang stinkend rijk zijn en ze proberen daar natuurlijk van te profiteren... hoe zou je zelf zijn ? Er stond een prachtig huis te huur, mooi gelegen aan een doodlopende straat, drie slaapkamers, zwembad, voor de prijs van 5000 TB (125 ). Er was wat grond aan dus kon onze hof aan huis zijn, water was ook geen probleem was er was ook nog een grote vijver. Wij daar naartoe.
Mooi ...
Toen de eigenaar mij uit de auto zag stappen was het weeral naar de kl... Plots was de huishuur 10.000 TB, ongemeubeld. Nog niet duur natuurlijk maar ik heb mijn been stijfgehouden: aan die prijs krijgt hij het toch niet aan een Thai verhuurd en hij heeft mijn Tf nummer... we zien wel.
Nu gaan we een weekje op verlof want de boog kan niet altijd gespannen staan, hi hi
Ik was hier nog wat op de laptop bezig en ik dacht: allez, nog maar een berichtje plaatsen. Ik weet dat half België aan het wachten is op mijn hoogstaande litteraire hersensprokkels (of hoe ge dat ook moogt schrijven, hier staat gene spellingskontrole op) en die kan ik toch niet laten wachten. Zeker niet als ik er aan denk dat al die mensen hard werken om mijn pensioen te helpen betalen. Ik voel me dan ook moreel verplicht om hier dan ook iets aan te doen. Het is wel aangenaam dat ge hier zo veel meer kunt doen met hetzelfde geld. Ook al is de wisselkoers van de euro de laatste jaren fel verminderd, zelf dan kun je hier nog goed leven. Op Thailandblog.nl ( voor de liefhebbers van leven in Thailand een must) klagen de vele nederlanders die hier wonen (blijkbaar toch zo'n 10.000) natuurlijk steen en been. Maar enerzijds zijn nederlanders nu eenmaal echte 'zagen en zeurpieten', maar anderzijds willen ze wel in het buitenland wonen maar moeten ze alles hebben wat ze thuis ook hadden, en dan bedoel ik voornamelijk eten (alhoewel: wie zou er nu hollands eten willen???). Alles wordt dan ook ingevoerd (van hagelslag tot rookworst) en dat kost natuurlijk wel een aardige duit. Daarenboven zitten ze dan ook nog eens hoofdzakelijk in Pukhet, Pattaya en Hua Hin, helemaal niet het echte Thailand en natuurlijk ook nog eens veel duurder, onder andere door die vele farang...
Ik geef grif toe dat ik ook wel eens verlang naar Belgische kost en dat ik dan ook regelmatig wel eens duurdere ingevoerde produkten ga kopen, maar dat is lang niet elke dag... alleen als de nood het hoogst is.
Vorige week dus die crematie. Ik wil altijd van alles weten (altijd al zo geweest) en ik vraag er dan ook naar. Soms werden doden niet gecremeerd maar in de grond begraven. Meestal worden de slachtoffers van een plotse (ongeval) of gewelddadige dood begraven. De dood is daar te plots gekomen en het lichaam zit dan ook vol spanningen; door dergelijke lichamen te cremeren kan die spanning niet weggewerkt worden en kan de dode niet aan een aangename reïncarnatie beginnen. Door in de grond begraven te worden wordt die stress verwerkt.
Ik heb me al altijd afgevraagd of in onze streken de mensen vroeger ook zo vindingrijk waren, uit bittere noodzaak wel denk ik maar hier zijn ze er toch wel specialist in. Hier in Khon Kaen zitten we al dicht bij de Isaan, het noordoosten van Thailand en de armste streek van Thailand. In voorgaande stukken heb ik al gezegd dat hier echt alles opgegeten wordt. Misschien is het wel daarom dat de gerechten hier dan ook serieus gekruid zijn, want misschien zijn niet alle zaken zo lekker en misschien zijn bepaalde zaken niet meer zo vers: dan maar wat meer kruiden er op en dan schuift dat ook wel naar binnen. Ik had ook gezegd dat men hier ratten eet: ik moet er wel aan toevoegen dat de ratten hier niet in de riolen leven (als die er al zijn) maar op de rijstvelden. Het zijn dus feitelijk wel propere diertjes... net zoals de eekhoorns. ik ben trouwens uitgenodigd om eekhoorn te gaan eten, maar de Thai houden wel van een grapje dus kunnen ze me ook wel rat opdienen, je weet maar nooit. Van grapjes gesproken: regelmatig, als ik in de auto stap en wil vertrekken stel ik vast dat ze weeral het stuur van plaats verwisseld hebben... ze vinden dat grappig...
Van vindingrijk gesproken: men neme een voorlader (voor de leken: geweer met lange loop, wordt met kruit en loden bol geladen langs de loop) , en
Ge plaatst daar een fietspomp op...
Nu kun je al goedkoper gaan schieten want kruit is niet goedkoop en ook niet altijd te vinden. Als je nu bijvoorbeeld op ratten gaat jagen is dat 's nachts en dan kan dat beest, ook al is het geraakt, al eens gaan lopen... en dan heb je weeral lood voor niks verspild. Je neemt dus een spaak van een wiel, je vijlt de top naar de diameter van de loop van het geweer, slijpt er een punt aan en maakt daar een draad aan vast die je op de loop van het geweer monteerd; voila:
Simpel en goedkoop...
In een van de volgende stukjes ga ik eens een reeks voorwerpen tonen die allemaal nog gebruikt worden.
Vorige maand, allez het was al in November, hebben we Loy Krathong gevierd, het feest van het licht en het water waarbij , tijdens volle maan, bloemstukjes in het water worden geplaatst bij meren, plassen en waterlopen. De Thai vragen de watergeesten om geluk en om de slechte dingen te laten wegvaren (loy = varen). traditioneel wordt een krathong gemaakt van een plak van een bananenboom, versierd met bloemen, bladeren, kaarsen en wierookstaafjes. Om slechte dingen te laten verdwijnen worden allerlei dingen in de krathong geplaatst, bvb haar (om een slechte schoonmoeder ?), en ook 9 muntjes want 9 is een geluksgetal.
Iedereen blij met de zelfgemaakte Krathong
Wij een gekocht in brood: wordt nadien voedsel voor de vissen...
Soms reageren de geesten zeer snel...
Vaarwel slechte dingen in het leven...
In de volgende dagen gebeuren nogal wat ongelukjes want de minder bedeelden proberen dan de muntjes die in de Krathong's liggen te recupereren... wat nogal dikwijls natte kleren opleverd... maar met deze temperaturen is dat nu ook weeral geen probleem.
Nog enkele foto's want ik kan er maximum 9 plaatsen, en waarom iets niet benutten?
Hier zijn we dan weeral; het heeft weer veel te lang geduurd, ik weet het. Maar de meeste mensen denken: als ge op pensioen zijt, dan heb je een zee van tijd. Awel, vergeet het maar... dat is alleen maar reclame opdat iedereen op pensioen zou gaan. Een hele dag bezig, van alles aan het doen en 's avonds, dan denk je: wat heb ik nu vandaag gedaan... Dat kan natuurlijk zijn omdat ne mens ouder wordt en alles niet zo snel meer vooruit gaat, het kan ook zijn dat ne mens door de ouderdom van alles gaat vergeten... allemaal kloten van witvis: ik ben niet oud en ik vergeet niks... behalve misschien hier en daar een kleinigheid, en het feit dat ik dit jaar 60 wordt heeft er niks mee te maken... of was het 59...
Eerst en vooral de beste wensen aan al mijn trouwe lezers, allez, aan die 2 mensen die niets anders durven als het te lezen omdat ik altijd vraag: en, wat vond je er van?
r is weeral van alles gebeurd in tussentijd. Onder andere de dood en crematie van een nonkel van Krit. Zo'n 15 jaren geleden had men die man nog 1 maand gegeven: overal kanker... Juist voor Kerstmis is hij dan rustig gestorven na nog een heel mooi leven waarbij elke dag een geschenk was. Hij woonde in een dorpje, in the middle of nowhere, waar normaal ook nog geen crematorium was. Tot voor kort werden de doden gecremeerd in het midden van het bos; op een grote stapel hout. Nu is daar onlangs toch een crematorium gebouwd, maar de familie moet alles zelf doen.
Met houtskool, kaarsvet en (ik denk) benzine wordt de verbranding in gang gezet.
De oven is klaar
Om 4 u werd de crematie gestart. Rond 10 u 's avonds moet dan de familie, in dit geval een van de zonen, gaan nakijken of de verbranding wel goed verloopt. Het is verbazingwekkend dat, met de primitieve middelen waarmee gewerkt wordt, een crematie zo "vlot" verloopt. Enkel de schedel is nog redelijk intakt, de beenderen zijn zichtbaar maar zijn wel volledig verbrand.
Na 6 uur is de verbranding bijna volledig...
Het getuigd niet van gebrek aan respect als ik hier nu over schrijf en ook foto's ga plaatsen. Ik heb er vroeger al over geschreven dat, in het Boedhisme, de dood als een verderzetting van het leven wordt gezien. Als je in dit leven slecht hebt geleefd, en een slecht mens bent geweest, ga je in je volgend leven als een dier dat dan meestal geen goed leven heeft. Was je echter een goed mens dan kom je terug als een mens. Die begrafenissen zijn dan ook geen triestige bedoeningen; gedurende drie dagen komt iedereen eten en wordt er ook gedronken en gepraat. Zelfs op de dag van de crematie is er vanaf zo'n 7 u in de morgen al volk dat komt eten, en idem op de dag na de crematie. Het is voor de familie dan ook dikwijls een zware financiële aderlating alhoewel iedereen wat geld afgeeft in een enveloppe.
Om nog even bij de dood te blijven stilstaan: in Hua Hin zijn we op een olifantenranch geweest. Door het verbod van het kappen van het tropisch hardhout zijn alle werkolifanten werkloos geworden; ze werden gebruikt om de boomstammen uit de jungle te halen.Ze konden niet terug vrij gelaten worden omdat ze niet meer konden overleven. Daarom zijn de meeste mahout's (olifantenmenner) met hun dier naar de steden getrokken om daar, via de toeristen, geld te kunnen verdienen.
Daar worden ook kleine olifantjes gemaakt...
Maar ook wel hele grote...
Nu las ik verleden week in het Bangkok News dat daar een mahout door zijn olifant gedood was, er liep een bronstige wijfjesolifant en de stier werd dol. Na 6 uur kon men eindelijk de stier kalmeren. Als je daar tussen en bij die dieren rondloopt denk je daar natuurlijk niet bij na, maar het kan dus altijd gebeuren. Een mens, allez een mens uit belgenland, staat er niet altijd bij stil dat hier nog een groot aantal dieren in de natuur leven. Hier al rond het meer, in het midden van de stad, zien we regelmatig slangen, en het zijn niet altijd kleintjes. Verder zijn er dan ook nog olifanten en tijgers.
Toch maar oppassen...
Je weet maar nooit...
Onlangs zijn we in de omgeving van Udon Ratchathani naar de Canyon gaan zien. De Thai noemen dat zo omdat de Mekong rivier daar op dat ogenblik zo'n 15 (!) meter lager staat dan het normale peil. Je ontdekt dan een heel specifiek landschap, best indrukwekkend. Eerst met een minibusje naar beneden in de bedding, bij ons rijdt dat busje zich natuurlijk vast, en dan in een bootje (500 TB) maar er hoort een gids bij en je hebt al de tijd om alles te bekijken. Ik denk niet dat daar veel farang komen want ik had er weeral es, veel bekijks... dat kan natuurlijk ook komen om mijn goddelijk lijf en door mijn aangeboren charme's.
Nee, het was al kapot voor ik er kwam !
Onze boot...
De bedding nu bij laag water...
Bij de laatste foto zie je de bedding nu, normaal zit bijna al wat je ziet onder water. De Mekong is dan ook een heel machtige brede rivier. Ik kan niet meer foto's plaatsen, beperkt tot 9, maar ik zal nog een paar foto's plaatsen in een volgend verslag... en ja, ik zal dat nu onmiddellijk doen.
Ja, een mens is dan op pensioen, heeft 'een hele dag niks te doen' en komt toch tijd tekort. Misschien is dat enkel maar omdat we wat (of veel) ouder zijn en alles wat trager gaat, wie weet.
We zijn gisteren voor het eerste onderhoud van onze auto geweest; we hebben ondertussen al meer dan 10000 km en dan moet het eerste onderhoud gebeuren. Al wie me kent weet dat ik nooit aandacht heb geschonken aan zo'n dingen: een auto dient om te rijden en, als ie het niet meer doet, dan zien we wel. Nu echter heb ik een grote baas en daar valt niet mee te lachen.
Thai hebben nu eenmaal een andere band met hun wagen: (als je weet dat vanaf 01 jan 2013 het minimum DAGloon opgetrokken wordt naar 300 TB, zo'n 7.5 , voor een werkdag van 10 u) ze moeten inderdaad opofferingen doen om een wagen te hebben, en, ze willen dan ook nog allemaal een grote wagen hebben... dan weet je het wel. Ze zijn er dan ook zeer zuinig op; toen het eerste krasje er op kwam (ik had een beetje onvoorzichtig de fiets achteraan geladen) was er een drama gebeurd; ik dacht echt dat Krit er in zou blijven. OK, het eerste krasje is erg, zeker als dat na een week al gebeurd maar toch...
Hoe groter hoe liever... de auto natuurlijk
Terug naar onze eerste onderhoudsbeurt: ik was dus echt aangenaam verrast. Eerst en vooral hadden we een afspraak om 9 u, om 8.45u werden we opgebeld of we er konden zijn, anders werd een andere afspraak gemaakt. Bij aankomst aan de ingang kregen we gelijk een nummerplaat met onze auto er op van de portier/bewaker (hier heb je die overal, natuurlijk is dat niet moeilijk met die lage lonen). Op de aangewezen parking onmiddellijk 2 man om de eerste controle uit te voeren. De controle zou anderhalf uur duren, we konden wachten of een chauffeur zou ons wegbrengen en terug oppikken waar we maar wilden. We besloten te wachten: er was tenslotte gratis koffie a volonté te verkrijgen. We werden naar de wachtzone begeleidt, verschillende soorten stoelen, waaronder ook ligstoelen, 2 grote TV schermen (een Thai kan nu eenmaal niet zonder TV, die staan dikwijls de hele dag op, zonder dat er naar gekeken wordt), kranten, tijdschriften... alles . Via een grote ruit kon je de werkplaats bekijken... nog nooit in mijn leven zo een propere werkplaats gezien. Er werd aan zo'n 30 wagens tegelijkertijd gewerkt, aan elke wagen werkten 2 techniekers. We hadden een mooi zicht op onze auto, de wielen werden er zelfs afgehaald om de schijven en blokken te controleren, de lichten werden afgesteld... kortom, alles werd grondig uitgevoerd. Daarna, niet verschieten, werd de auto van binnen en buiten gewassen. De grootste verrassing kwam bij het afrekenen: alles samen 1650 TB, nieuwe olie inbegrepen... ja, daarvoor kun je het natuurlijk niet laten.
Tijdens het wachten was ik aan het praten met een van de verkopers (er werken er zo'n 20-tal). Ik vroeg hem hoeveel auto's er zo verkocht werden: ongeveer 20 (jawel) per dag... nu meer omdat de regering een aktie lanceerde dat bij de aankoop van een eerste auto, de aan de regering betaalde taks wordt terugbetaald... in ons geval krijgen we volgend jaar een kleine 90.000 TB terug. Wij blij natuurlijk.
Zo'n verkoopcijfers, daar kunnen garages enkel van dromen. Het is wel zo dat oa Toyota en Isuzu in Thailand gemaakt worden en hier dan ook een stuk goedkoper zijn. Buitenlandse wagens daarentegen.
Terug wat culinair nieuws: ondertussen weten we al dat ze hier alles eten. Nu had ik al een paar keren mannen gezien, op de scooter, met geweren met een loop van toch zeker 1.5m. Blijken dat nog voorladers te zijn: het kruit wordt er langs de loop ingedaan, dan wat kokosvezel en dan wat hagels of een loden kogel; het geheel wordt dan aangestampt met een lange ijzeren staaf, een papieren klapper voor de ontsteking en hupsake... hier gaan we.
De voorlader...
En, wat wordt er geschoten...
En wat wordt er gegeten ...
Tja, men zegt dat muskusrat heel lekker is, maar ik bedank er toch voor, en zeker voor de gewone rat.
Het is verder natuurlijk wel handig dat je verder heel veel in de natuur vindt:
PAPAYA...
Kokosnoten...
Krabben...
Ik had wat zaden van sla meegebracht vanuit België en nu wou ik ook maar es zien wat ik er hier van terechtbracht... blijkbaar is het hier toch een beetje te warm; het zaad kan maar kiemen rond de 18 à 20°C... had ik wel wat netten aangebracht maar momenteel komt er toch niet veel uit; de inheemse groenten daarentegen groeien als kool
Achteraan is mijne hof... wat groeit er...? Niks...
Heb ik daar toch weer een prachtig staaltje van handgemaakte meubelen gezien, ongelooflijk mooi en daarbij ook nog eens spotgoedkoop: 400... je kunt er in den belziek nog niet eens het hout voor kopen... als ik nu toch es een schip had, en wat containers, en wat geld...
Ongelooflijk mooi...
Binnenkort wat nieuws over onze uitstak naar Phosai, aan de mekong
Ik heb onder mijn voeten gekregen van mijn jongste broer: wanneer ga je nog eens iets schrijven... awel... nu.
We zijn inderdaad voor een maand op verlof geweest naar Hua Hin, een kuststadje ten zuiden van Bangkok. Heel toeristisch enerzijds voor de mensen van Bangkok die in het weekend massaal naar ginder komen en anderzijds door de vele farrangs die er wonen. Er wonen redelijk wat Fransen, Italianen, Belgen, Duitsers en ook wel wat Scandinaviërs. Hierdoor heb je een betere 'eetcultuur' dan hier in Khon Kaen waar nogal wat Engelsen en Amerikanen wonen, nu niet direkt de nationaliteiten waarbij je spontaan aan goed eten gaat denken. Het gevolg is dat je in Hua Hin bijna alles kunt krijgen terwijl je hier naar alles op zoek moet gaan.
In Thailand wordt bijvoorbeeld een varken geslacht en onmiddellijk opgegeten. Ik herinner me dat vroeger een geslacht varken een paar dagen op een ladder gehangen werd om te besterven en dat daarna de beenhouwer kwam om het te versnijden. In Hua Hin is er bijvoorbeeld een Franse slager die al het vlees nog laat besterven en ook nog een aantal bereidingen doet: worsten, paté... Niet te verwonderen dat hij gouden zaken doet. Je hebt er ook Italiaanse, Franse, belgische (bij Philip), zelfs een Russisch restaurant. Keuze genoeg dus. Vermits het dan ook nog eens een vissershaven heeft kun je je wel indenken dat je op culinair vlak niks te kort komt. Vermits de prijzen afhankelijk zijn van de Thaise markt is het dan ook niet te verwonderen dat ik zeetong gekocht heb aan 60 TB de kilo. Er zitten er tenandere nog in mijn diepvries.
Kreeft a volonté
Als je als gewone toerist naar Thailand komt heb je natuurlijk een mooie reis, je ziet heel veel en je kan genieten. Als je vrouw natuurlijk Thai is beleef je veel meer; je ziet de achterkant van de postkaart... ook al is die niet altijd even mooi.
We waren naar de vissershaven afgezakt om wat inkopen te doen. Er kwam juist een bootje binnen, wat met die man en zijn vrouw gepraat (allez, Krit heeft gepraat en ik stond er bij om alles in goede banen te leiden), we hebben een paar kilo verse krab gekocht, dan moesten we mee naar hun huis, hebben ze die krab voor ons gekookt en we zijn er dan ook maar van beginnen eten... gewoon zalig, en verser kan bijna niet. Die mensen vragen daar ook geen geld voor, ze zijn tevreden dat je hun produkten lekker vindt.
Onze visser met de verse krab
Juist gekookt
En maar smullen... lekker en goedkoop
Vermits alles er zo goedkoop en lekker vers was kun je eens echt doorgaan en al die lekkernijen gaan eten, zomaar, voor de smaak...
En of het gesmaakt heeft...
We hebben daar natuurlijk wel andere dingen gedaan buiten eten... onder andere gezwommen. Naast verschillende malen in de zee ben ik toch dagelijks zo'n 3 à 4 maal per dag in ons zwembad gesprongen, wat geploeterd, ook al was het dikwijls gewoon maar om even af te koelen. In zoverre dat ik na een tijd een allergie opgelopen heb van te veel te zwemmen... allemaal uitslag, en jeuken... niet uit te houden. Ik ben ten einde raad naar de dokter moeten gaan want het werd me toch een beetje te erg. met wat medikatie was het echter zo verholpen.
Ook 's avonds was het genieten
Ik stel hoe langer hoe meer vast dat Thai totaal geen commerciëel inzicht of gevoel hebben. Soms moet je echt op je tanden bijten om niet in een lachen uit te barsten. Zo huurden wij dat huisje in een resort: een omheinde woongemeenschap waar een aantal huizen staan die gehuurd zijn of eigendom zijn, meestal van farrang. We huurden dat huis voor 15.000 TB voor een maand, normale prijs 20.000 TB. Op een totaal van 10 huizen waren er, ondanks de speciale prijs, echter maar 3 verhuurd. Volgens mij enkel en alleen maar omdat, als je niet over vervoer beschikte, het te ver van het centrum lag. Ik sprak met de eigenaar en die zei me dat hij begin volgend jaar terug 20.000 tb zou vragen, dan kon hij meer verdienen... Ik kon hem maar niet uitgelegd krijgen dat, bij een hogere prijs, hij nog minder zou verhuren...nee, nee, hogere prijs is meer verdienen.
We zijn daar ook op een olifantenfarm geweest, je kon er een rit op een olifant maken door de omgeving. Er waren zo'n 20 olifanten beschikbaar. Je zou denken dat er reklame zou gemaakt worden... nada. Je zou verwachten dater ter plaatse een goede organisatie zou zijn... nada. Je kon er een fleske cola uit de automaat halen en dat was het. Echt helemaal niet georganiseerd... misschien is het wel hun levenswijze; ze hebben dan ook geen stress of problemen. Misschien bekijken wij het met onze westerse ogen wel helemaal verkeerd... wie weet.
Er wordt gebouwd, gebouwd en gebouwd. Overal zie je terreinen, die klaargemaakt worden en dan staat daar één huis op. Heel veel westerse mensen kopen in zo'n resort een huis waar ze dan komen overwinteren. Ze moeten wel een eerste huis verkopen om zo een volgende te kunnen bouwen en zo verder. Je ziet in de omgeving van Hua Hin tientallen van deze resorts klaarliggen, waarbij de werken na een huis gestopt zijn. Bij een van die gesprekken zei ik: jullie vergeten dat er een crisis is, in Europa, in Amerika. Neenee, dat vergeten we niet maar er is geen crisis in Thailand. Ja maar, jullie bouwen die huizen niet voor Thaise kopers maar wel voor buitenlanders, die momenteel met een crisis te maken hebben.... en ze bouwen maar verder. Er was daar een watersport centrum, groots opgevat, met alles er op en er aan: mogelijkheden tot waterski, reusachtige waterglijbanen, bassins voor te surfen met kunstmatige golven... maximum 5 auto's op de parking. En ze zijn nog enorm aan het uitbreiden... Er ligt daar een golfterrein, eenvoudig prachtig met een bijhorend luxehotel... verschillende malen voorbijgereden: eenmaal een golfer gezien.
Ik denk dat ze hier de weg opgaan van Spanje... er kon niet genoeg gebouwd worden en ze hadden maar niet in de gaten dat de markt aan het instorten was... tot het te laat was. Massa's onafgewerkte flatgebouwen en hotels...
Mijne maat hier, Franse kolonel op rust, gaat terug naar Hua Hin wonen na een jaar in Khon Kaen. Hij is er nu al een huis gaan huren: 13000 TB voor een huis met 3 slaapkamers, volledig gemeubeld, grote hof en zwembad (onderhouden door de eigenaar) en volledig ingerichte westerse keuken. Verleden jaar werd dat huis nog verhuurd voor 25000 TB. Pas op, er is ook een Belg die ter plaatse 2 huizen heeft om te verhuren: hij vraagt nog dezelfde prijzen als vorig jaar... en krijgt ze natuurlijk niet verhuurd. Misschien is het toch niet enkel een Thais mentaliteitsprobleem.
Het wordt nu toch zo stillekesaan tijd dat we kunnen vertrekken naar Hua Hin, we moeten wel nog wachten tot woensdag morgen, dan is het huis ginder vrij. Een van mijn geburen hier , Alain, is een gepensioneerde kolonel van het vreemdelingenlegioen. We trekken nogal veel samen op, allez, we gaan samen wandelen met de honden elke morgen. Hij heeft 3 jaar in Hua Hin gewoond en woont nu sinds een paar maanden hier in Khon Kaen. Hij is hier komen wonen voor de school van zijn zoon maar van zodra zijn kontrakt van een jaar om is gaat hij terug naar Hua Hin. Door hem heb ik trouwens HH leren kennen en elke dag leer ik er meer en meer over. je hebt er inderdaad de bergen en de zee op een kleine 5 km van mekaar, een zeer aangenaam klimaat en, vermits het een toeristische trekpleister is, kun je er dus alles verkrijgen wat ook mooi meegenomen is. Ik hou van het Thais eten maar af en toe heb ik toch wel visioenen van zaken die in belgië vanzelfsprekend waren, een stomme pistolet bijvoorbeeld, rauw witloof, rode kool met worst en patatten. Sommige dingen kun je hier natuurlijk wel niet eten omdat het hier te warm is; ik denk niet dat witloof met kaas en hesp in de oven lekker is als het zo'n 32°C is. Maar kom, als we op bezoek komen naar België dan hebben we de kans om dat alles te gaan proeven. Ik zal dan wel weer op dieet moeten maar ja, je moet er iets voor over hebben.
Op FB heb ik al gezegd dat ik nu elke morgen om 8 u zo'n 4 km ga wandelen met de hond, rond het meer. De hond is het al zo gewoon dat er 's morgens niks anders opzit dan zo vlug mogelijk te vertrekken:
Hoe zit het, zijn jullie bijna klaar ?
Krit is er nu ook wel altijd bij
Van honden gesproken: er lopen hier dus inderdaad duizenden honden rond, feitelijk wat te veel om goed te zijn. Ik heb er nog geen enkele gevaarlijke tegengekomen maar toch, je weet maar nooit. Daarenboven hebben ze de slechte gewoonte om gewoon op de weg te gaan liggen... en gewoon te blijven liggen als je er aan komt met de auto... overdag nog te doen maar ...
's Nachts op de baan
Vorige week wou ik even langs een ander meer een stok gaan snijden om een wandelstok te hebben voor HH. gewapend met een zaag en een machette naar ginder. Het leven is hier echter totaal anders. Een nonkel van krit was er zijn waterbuffels aan het laten grazen, zo gewoon langs de weg. Ondertussen lag hij in een hangmat in een van die typische constructies die je hier overal langs de banen en tussen de velden vindt. Een verhoog, gemaakt van oude planken of bamboe met daarboven een dak van ofwel riet of oude ijzeren golfplaten.
Even uitrusten
met Poem, de vrijgezelle zuster (42j) van Krit op de achtergrond. Nu spraken we met die oom (allez Krit sprak er mee en ik stond er gewoon bij, intelligent te kijken) en hup, die oom op zijne fiets naar huis... had hij daar nog ergens een wandelstok liggen die hij ooit had gemaakt. Ondertussen had hij ook nag wat materiaal meegebracht want misschien vond ik die stok wel niet goed en kon hij er een andere maken.
Even een wandelstok maken...
En m'n schoonmoeder zat er bij en zag dat het goed was ...
Ondertussen namen de buffalo's hun dagelijkse bad...
Gelijk wanneer we ergens tussen de bomen of struiken komen vinden ze altijd wel iets dat eetbaar is. Langs de ene kant jonge scheuten van een struik die blijkbaar zeer goed zijn voor de maag en de ingewanden (en de smaak valt inderdaad nogal mee) maar langs de andere kant ook bamboescheuten die heerlijk smaken in een groene of rode kurrie.
Niks laten verloren gaan
En zo gaan er rap een paar uren voorbij, helemaal geen stress, gewoon daar zo maar wat zitten en aan niets denken... gewoon zalig. Vroeger was het in onze contreien ook zo en hadden de mensen nog tijd om te genieten. Hier is het nog altijd zo en de mensen zijn enorm vriendelijk en behulpzaam; ze delen alles ook al hebben ze zelf niets... ik wil hier gewoon honderd jaar worden...
En ik mag dan al wat dikker worden, who cares, zoals Els zei: papa, ge zijt nu toch van 'straat dus wat maakt het allemaal nog uit... rijk zijn we niet, rijk zullen we nooit worden... maar we voelen ons wel heel goed... en meer moet dat niet zijn
Het is weeral een tijdje geleden, ik weet het, maar de dagen vliegen hier voorbij. daarbij weet ik ook niet altijd wat schrijven, wat jullie feitelijk interessant vinden. Ik krijg niet zo veel commentaren op de blog, dus aan allen: schrijf er maar op los, doe maar voorstellen. (Als het me niet bevalt kan ik nog altijd deleten, hi hi)
Het leven gaat inderdaad door, bij dood hoort ook leven. Een nicht van Krit is juist bevallen van een zoontje, Csawarat, 2.8 kg. Dat lijkt naar westerse normen een kindje voor de couveuse, maar hier is dat een normaal gewicht.
Csawarat, 4 uren oud
De moeder zat hier met haar moeder bij ons thuis, ze had precies wat last van krampen (eerste kind), twee uur later was de Warre er al. ( men heeft mij gevraagd om hem een roepnaam te geven, Warre leek mij het beste bij zijn naam te passen, daarmee). Als ik daartegen onze Wannes bekijk: die is bijna tweemaal zo groot, die floept er niet zomaar eventjes uit. Hier moet de familie de kersverse moeder en de baby in het ziekenhuis verzorgen. Dat is ook zo als er iemand in het ziekenhuis ligt. Het lijkt inderdaad raar maar hier zie je dus continu mensen het ziekenhuis binnengaan met eten en drinken. Wie al in Thailand geweest is weet dat ze hier alles, maar dan ook alles, in plastiek zakjes verpakken. Alle soorten eten en drinken, warm of koud. Het is geen verspilling want die plastiek zakjes worden nadien verkocht evenals alle verpakkingsmateriaal: alles richting China.
Terug naar de Warre: er moest even gewacht worden, na de bevalling, en de grootouders hadden nog niks gegeten: geen nood: op de parking voor het moederhuis achteraan in de pick-up is zeker zo goed.
Felicitaties aan de grootouders...
Vorige vrijdag was het ouderdag op de school waar ik les geef; daarna hebben de leerlingen ( en teacher Ben) verlof tot begin November. Ze plaatsen me weeral in het middelpunt van de festiviteiten, dat is allemaal niet nodig maar Thai zijn nu eenmaal zo. Een andere leerkracht ging op pensioen: en daar horen de gelukswensen bij: een koordje rond de pols
Hoe moet dat weeral juist...
Zoals je kunt zien heb ik weeral aangepaste kledij gekregen, en Krit trouwens ook. Deze kledij is zowat typisch voor ''belangrijke'' personen: overheidspersoneel, bedienden en ook leraars. Voor elke dag van de week een andere kleur. De leerlingen brengen dan ook een aantal voorstellingen
Traditionele dansen
De verplichte foto
Ja inderdaad, de volledig linkse is inderdaad een jongen; hier wordt daar echter helemaal niet moeilijk over gedaan; je ziet ze overal en soms moet je verdomd goed gaan kijken. Wat ik zelf wel zie is dat ik inderdaad dringend op dieet moet... het kan natuurlijk ook zijn dat de kleur dik maakt, hi hi hi.
Ook een deel van mijn leerlingen
En hier de oudste klassen
Gisteren weer een fijne dag gehad, we waren op bezoek bij familie die dichtbij het grote stuwmeer wonen, Ubolrattana. Aan het meer zelf wonen vrienden en we wilden daar vis gaan halen, de man is namelijk visser op het stuwmeer. Nu had hij er zelf geen voorhanden, dus, met zijn allen in zo'n gammel bootje naar de overkant van het meer waar ze de vis verwerkten tot een soort vispasteitjes, met rijst, look en palmbladeren. De boottocht duurt toch zo'n half uur enkel want het is een groot stuwmeer, maar het was echt de moeite waard.
Ik was natuurlijk de rust zelve zoals je kunt zien aan mijn mond
Ik beloof van wat meer te gaan schrijven als iedereen beloofd van wat suggesties op de blog te zetten.
Zoals verteld in mijn laatste blog zijn wij inderdaad in Bangkok getrouwd. De documenten die ik uit België had meegebracht waren maar 3 maanden geldig en, raar maar waar, ik zit hier al bijna 3 maand... ongelooflijk eigenlijk. Vermits ik volledig ben uitgeschreven in België is er dan ook geen gemeente meer waar ik die documenten kan aanvragen, ik ben nu ingeschreven in de ambassade in Bangkok. Vermits ik ook nog mijn visum in orde moet brengen had het feite weinig zin om het huwelijk uit te stellen... we waren het toch van plan dus, waarom niet nu.
Het is hier ook een zuivere formaliteit, de echte huwelijksplechtigheid is in het dorp, met de monniken erbij en een hele tralala, maar dat zal voor later zijn, we zien wel.
Hier in Bangkok is het vooral een kwestie van documenten: de documenten die ik uit Laakdal mee had moeten door de ambassade omgezet worden in 2 andere documenten (tegen betaling), deze documenten moeten door een erkend vertaal bureel naar het Thais vertaald worden (tegen betaling) en daarna moet deze vertaling op het ministerie van buitenlandse zaken gelegaliseerd worden (tegen betaling). Met deze documenten kun je dan trouwen, gelijk waar in Thailand, als natuurlijk de documenten van de bruid ook aanwezig zijn. Je krijgt dan
een huwelijkscertificaat
en een registratiebewijs van het huwelijk. Deze documenten, opgesteld in het Thais, moeten dan vertaald worden naar het nederlands (tegen betaling), gelegaliseerd (tegen betaling) en ingeschreven worden in de ambassade (tegen betaling). Maar ja, iedereen moet nu eenmaal leven natuurlijk.
daarmee ben ik nu officieel van straat af en kan ik nu hier mijn Thais rijbewijs, een ziekteverzekering, en mijn visum aanvragen.
Een geluk dat het Belgische rijbewijs hier erkend wordt want vermits er hier blijkbaar geen verkeersregels zijn zou ik ook niet weten wat te antwoorden. Het recht van 'de grootste auto' telt ook niet altijd want soms ben ik er van overtuigd: ja, nu hebben we voorrang, maar dan stopt Krit wel en soms is het juist andersom. Het is echt een heksenketel hier en, als onze auto oud en versleten is, zal ik hier misschien es durven rondrijden maar nu laat ik het toch liever aan Krit over. Hoe onzeker ze ook is voor het parkeren (ze kan maar niet beslissen welke parkeerplaats ze zal nemen) zo vol zelfvertrouwen is ze als ze hier in het stad rondcrost. Grappig is dan wel, als ze vooruit in een parkeerplaats kan rijden, ze vol trots zegt: Look honey, in one time.
maar blijkbaar weten de chauffeurs hier dat ze niet al te goed rijden: er is veel begrip in het verkeer, niemand wordt hier ongeduldig, er wordt zelfs zelden geclaxoneerd. Als er iemand aan het sukkelen is wacht iedereen gewoon. Ook zo in het dorp waar haar moeder woont: er is een feestje, er wordt een tent op straat gezet en, als iemand dan de straat in komt gereden dan draait die gewoon om en komt langs een andere weg.
Het verkeer in Bangkok is echter ook voor Krit en haar zuster te erg, om van mij nog niet te spreken. We zitten bvb in een taxi, die staat op een viervaksbaan uiterst rechts aan het licht... bij groen schiet die voor alle auto's voor naar links de straat in... ik kreeg het aan mijn hart maar het lijkt hier niet abnormaal.
Krit heeft nu ook haar hond Nom Kon meegebracht, zal wel een aanpassing zijn maar we zien wel hoe het afloopt. We zijn nu in elk geval verplicht om elke avond rond het meer te gaan wandelen. Dat moet wel in de late namiddag gebeuren want, na ons verblijf aan de kust, voel ik dat het hier veel warmer is. Het is nu niet het warme seizoen maar toch moet permanent de blazer worden opgezet, en, 's nachts wordt de airco op 27° gezet. Meestal, in de loop van de nacht, wordt die dan uitgezet omdat... het te koud is. Ik weet nog dat, in België, slapen bij 27° onmogelijk was... een mens past zich toch redelijk snel aan. Ik vraag me af hoe het zal zijn bij ons eerste bezoek aan België.
Nog een paar foto's:
Hier stapt men niet in het huwelijksbootje, maar op de fiets...
Hoe goed het ook is op verlof, het doet altijd deugd om terug thuis te komen; je eigen bed, je zetel, ja, zelfs je eigen toilet.
Nu zijn we ongeveer anderhalve week weg geweest, eerst naar Bangkok om een aantal documenten in orde te brengen en daarna doorgereisd naar Hua Hin, een badplaats aan de Golf van Thailand. ( Voor diegenen die er meer willen over weten: googelen en je vindt er een massa informatie). Nu ben ik zelf van het zeetje maar ben al sinds mijn 16de aan het 'rondtrekken' en ik was feitelijk een beetje vergeten hoe het was. Natuurlijk kun je de Belgische kust niet gaan vergelijken met wat we hier hebben:
maar de sfeer is toch min of meer vergelijkbaar : iedereen is in vakantiestemming en, vermits de lokale bevolking er van moet leven, is iedereen ook vriendelijk. Krit had echt goesting in papaya salade maar die kon je hier in geen enkel restaurant vinden (allez, wij dan toch nog niet in het begin) dus kocht ze er aan een kraam langs de straat; hup in het traditionele plastiek zakje en wij naar het restaurant. Ik vraag: kun je dat hier zo maar meebrengen en binnen opeten ? Zegt ze: er is geen enkele slimme restauranthouder die dat zal weigeren, want ze doen toch nog zaken (in dit geval met mijn eten), ze brachten zelfs een bord en bestek voor Krit... een gouden tip aan de westerse restaurants ?
En eten hebben we gedaan: er is ook een kleine vissershaven en er is een overvloed aan zee produkten, en dat allemaal zeer betaalbaar.
Je maakt je keuze
Na bereiding op de BBQ met look
Dit waren een soort kleine kreeften, ongeveer 5 in een kg, voor een prijs van een kleine 7 per kg. We hadden toen als voorgerecht inktvis met look op de BBQ ( alleen spijtig dat de look hier niet zo straf smaakt als in België, ze gebruiken hier de chinese look, veel minder straf) gevolgd door mosselen ( zelfde smaak, alleen is de schelp blauw/groen) samen met een of andere zeeschelpen en tenslotte de kreeftjes. Ongelooflijk lekker gegeten dat kun je wel denken. Feitelijk hebben we bijna elke dag zeevruchten gegeten op de avondmarkt. Af en toe kon ik echter de verleiding niet weerstaan en koos ik voor een T-bone... anders hebben ze voor niks dat beest geslacht en dat kon ik nu toch niet over mijn hart krijgen.
Hier nog wel te verkrijgen
Hier wonen aardig wat Belgen en we hebben reeds heel wat contacten gelegd, onder andere met Phillipe en Nied die hier een restaurant hebben uitgebaat, dat nu verkocht hebben en een nieuw restaurant aan het bouwen zijn, net buiten de stad. Zij maken, of liever maakten, elk weekend een Belgische specialiteit klaar voor de Belgen die hier wonen... reken maar dat wij er ook bij zullen zijn.
Phillipe and me, eating
Krit and Nied, eating
We hebben dan ook es de echte toerist uitgehangen en, ik geef toe, het is me al bij al nog goed meegevallen ook. Op een strandbank, onder een parasolleke, ze komen je drinken brengen, en eten, en af en toe eens in het water... een mens zou het begot gewoon worden.
Wat een hondenleven
Wij zijn serieus aan het overwegen om in Hua Hin te gaan wonen: er valt enorm veel te beleven en je hebt de mogelijkheid om van alles te gaan doen. Het blijft natuurlijk geen vakantie maar door de toeristen is alles er te verkrijgen en dat is ook mooi meegenomen. Als iemand dan op bezoek komt is het voor hen ook veel interessanter om daar te komen; als ik aan mijn kinderen denk: er is een uitgangsbuurt , en, om uit te rusten kunnen ze overdag op het strand gaan liggen.
Hua Hin by night
Voor de iets meer bezadigde bezoekers is er dan nog voldoende te bezoeken en voldoende vertier om ook van deze prachtige lokatie te genieten. We overwegen het en in een van de volgende blogs zal de beslissing wel te vernemen zijn. In elk geval gaan we eind september terug voor een tweetal weken, tenslotte hebben we iets heel speciaal te vieren.
We moesten naar Bangkok om een aantal papieren in orde te brengen; het waren documenten uit België en die waren maar 3 maanden geldig dus konden we niet langer wachten:
Mr and Mrs Vandenberghe-Aphiromyanon
We zijn dus inderdaad in Bangkok getrouwd, maar daarover komt er meer in de volgende blog.
